Zondag, 29 april 2012, dag 24. Wij voelen ons "Helden", ik ga vertellen waarom. Gisteren heb ik jullie een fijne nachtrust gegund, door wat regeltjes achterwege te laten. Aan het eind van de middag namelijk, terwijl de wind het zo liet afweten en wij rustig door dobberden met onze passaatzeilvoering, brak ineens de sluiting van de genua val en lag in één woesjh het hele genuazeil in het water. Roderick lag net lekker voor in onze hut op bed en die zag zo het hele zeil verdwijnen, ik had wacht en keek net, het zeil klapperde vervelend door de weinige wind en zag hem direct in het water liggen. Dus sprintje naar het voordek en vast beginnen het zeil uit het water te sjorren, voordat het onder het schip zou raken. Uiteraard kwam Roderick ook direct aangesjeesd. Met vereende krachten het zeil weer aan boord gekregen, zonder beschadiging, alleen mijn nieuwe horloge heeft het niet overleefd,dat is echt jammer. Hoe kon dit nu zomaar gebeuren? We hebben allemaal eersteklas spullen voor het schip, prima lijnen, sluitingen enz. Windstilte en hoge golven zijn de pest voor een schip, daar krijg je meestal de meeste schade door, die continue ragbeweging, zeilen die vol of leeg slaan, vallen die overal tegenaan klappen. We hebben beide natuurlijk langdurig gehad en waarschijnlijk is de sluiting op een of andere manier klem gekomen en beetje bij beetje losgegaan of zo, alleen op het moment dat het gebeurde ben je er totaal niet op bedacht, het was zo'n sukkelige zeikwind. Maar nu kwam er een ander probleem om de hoek kijken, onze genua zit op het furlingstag, waaromheen we het zeil oprollen. Het punt waar de hijsval bevestigd is, is dus eigenlijk een grote wartel en die hing nog in het topje van het stag en wenste niet naar beneden te komen. Zonder dit onderdeel kunnen we daar geen zeil voeren. Van alles hebben we geprobeerd, maar zonder succes. Het stag staat namelijk schuin vanaf de voorpunt van het schip naar het topje van de grote mast. Roderick heeft werkelijk uren lang geprobeerd op zijn rug liggend op het voordek, om met 2 andere lijnen een lus om de bevestiging te krijgen, waardoor we deze naar beneden konden trekken. Lasso's gemaakt, metalen lussen naar boven gehesen, niets hielp. We kunnen doorvaren met onze kleine fok, maar die pakt bijna geen wind op een voor de windse koers, daarbij was er al geen wind, dus grootzeil vol op erbij, totdat dit ook als een gek klapte en vervolgens de hele nacht de motor aan. Door de golven schommelt het schip heen en weer en als er geen winddruk in de zeilen staat, gaat gewoon de zwaartekracht in werking, dus gaan we schuin naar links, klapt het zeil die kant op en vice versa. Goede raad is duur. We komen heus wel aan, maar dit gaat weer extra dagen kosten, de afstand is nog steeds niet met de diesel voorraad te overbruggen. Deze tocht is in totaal zo'n 5500 km, meer dan menigeen in 2 vaarseizoenen in Nederland aflegt, vandaar dat er ook meer slijtage kan optreden. Daarbij vertellen wij het ook gewoon en houdt een ander misschien gewoon zijn mond. Maar goed wat nu? Na lang overleg hebben we besloten, dat Roderick mij morgenochtend de mast in hijst. R. wilde daar helemaal niets van weten, maar hij moet op zijn knie passen en omgekeerd, voordat ik hem naar boven gelierd heb, dat is een immense krachtklus, dus dat kan hij beter doen. Nu zitten we natuurlijk midden op de oceaan, dus Nee, dit doen we niet voor ons plezier. Diezelfde golven die de boot beneden een zetje geven, zorgen er voor dat het topje van de mast meters heen en weer zwiept. Morgenochtend vroeg gaan we het proberen, dan is het water het rustigst. Vanochtend om 6 uur alle lijnen klaarmaken, R. vindt het helemaal niets, die is er beroerd van, dat ik de mast in ga, zelf heb ik eerlijk gezegd ook wel kriebels in mijn maag als ik naar de golven van die rustige zee kijk, die zijn toch nog anderhalve meter. Op zoek naar reserve sluitingen valt ook nog Roderick zijn schroeven en bouten sorteerkoffertje open en rollen er 3000 van die dingen over de vloer door het schip. Ik heb me dik aangekleed, zodat ik mijn armen en benen om de mast kan slaan. In het bootsmanstoeltje met een extra veiligheidslijn liert hij me naar boven. Inderdaad moet ik met al mijn kracht de mast omklemmen, maar je moet ook om de babystagen heen, over de zalingen, om de grote radar en dan ben je net halverwege. Gewoon volhouden en doorgaan. Als ik bijna in de top van de mast ben, 18 meter boven water, komt mijn trui tussen de hijskatrol, shit. R. tikkie terug! Met mijn benen zit ik om de mast geklemd, maar om mijn trui ertussen uit te trekken, moet ik mijn handen loslaten en Ja, dan komt die golf. Als een reuze slinger van de klok ga ik in het topje heen en weer. Ik kan me weer vastgrijpen, Tarzan is er niets bij vergeleken, Phoe! nu een extra lijn aan de wartel van de furling haken en dan kan ik weer naar beneden. Eenmaal beneden kunnen we beiden geen PaP meer zeggen. Adrenaline burn down. Maar we zijn er nog niet, eerst de wartel naar beneden halen, de aansluitingen vernieuwen, dan de genua weer in de furlinggleuf geleiden en omhoog hijsen. Yes alles doet het weer, de genua staat weer. Vervolgens de werkfok hijsen en nu zeilen we weer met onze mooie Passaatvoering, de motor kan uit en ondanks het kleine zuchtje wind, maken we toch voortgang. Uitgeteld liggen we het eerste uur ieder op een kuipbank. Vanmiddag hebben we gezellig alle schroefjes, moertjes en ringetjes zitten sorteren. En zoals gezegd we voelen ons als Superman en Superwoman. Liefs R&Y
Onze positie is om 16.00 LT,0.00 UTC 09.16 S 123.52 W Afgelegd 82 Nm. Nog te gaan 922 Nmijl.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten