Dinsdag, 23 februari 2016, Jamesbay, St Helena.
Hup, hup, opschieten daar gaan we weer! Vandaag gaan we een tour maken over het eiland, maar voor vertrek moet ik nogmaals langs Mevrouw de immigratie officier. Dus beginnen we om 08.00 uur de ferryservice op te roepen, dat we van boord gehaald willen worden. En nog eens en nog eens. Eindelijk komt hij, nu moeten we nog haasten. Roderick jij hebt je paspoort nu toch niet meer nodig? Ach weet je laten we hem voor de zekerheid maar meenemen. Nou gelukkig maar, want Mevrouw wil het zijne ook weer even inzien. Pfoei! Nu zijn we geoorloofd om 10 dagen te blijven. Je moet er wat voor over hebben. We hebben nog 20 minuten over, dus we lopen nog even het dorp in, hee wat voel ik in mijn hals? Auw, ik word gestoken, ik pluk iets uit mijn hals. Roderick kom gauw! Het is een bijensteek! Roderick haalt de angel eruit en geeft me midden op straat een enorme zuigzoen om het gif eruit te zuigen. Hopen dat het goed afloopt, best eng zo vlak bij mijn luchtweg. (en het is goed afgelopen dus). Nu snel naar de opstapplaats. Oh jee, we gaan met een jeep met open laadbak, 8 grote mensen achterin op een laag dwarsbankje, dat is voor Roderick met zijn grote lijf een crime. Onze gids en chauffeur voor deze "historic tour" is de 80 jarige Robert. Bij een stop vertelt hij wat, hij werkt vanuit zijn eigen gemaakte map vol krantenknipsels en kopietjes van foto's, laat dat aan 1 persoon zien en gaat dan weer verder. Soms mogen we er even uit en krijgen dan 5 minuten, want we moeten ook nog naar… Voor we een voor een uit de laadbak geklommen zijn, is de helft van de tijd al verstreken. Maar het is wel grappig. Hij weet veel, vertelt ook hoe het in zijn grootvaders tijd was enz. We gaan helemaal bergop naar Fort Knoll, wat boven op de rots ligt, waar wij voor liggen op de ankerplaats. De jeep moet er behoorlijk aan trekken, het is een steile weg. Bovenop hebben we een schitterend uitzicht op de ankerplaats, dat is natuurlijk het eerste waar we naar kijken. Maar onze 5 minuten zijn om, we gaan weer verder. Het eiland is prachtig groen, we gaan over de meest pittoreske weggetjes en omdat het bergop bergaf gaat, is het landschap heel gevarieerd. We maken een stop bij Plantation House, het huis van de Gouverneur, op het grasveld lopen een paar grote landschildpadden, de oudste inwoners van St Helena. Hup weer verder, we persen ons weer in de laadbak, we stoppen op een plek, waar de Boers gevangen gehouden werden, 6000 Boers uit de Boerenoorlog werden hier door de Engelsen naar toe gebracht, nadat ze hun straf uitgediend hadden zijn zij allemaal weer vertrokken. Dan verder naar het zuiden, we krijgen een prachtig vergezicht op de roze getinte rotsen, waar twee bijzondere grijze pieken uitsteken, de grootste is Lot, de smallere achter hem is Lots wife genoemd, die als een zoutpilaar tegen de hemel afsteekt. Nu gaan we onderweg naar Longwood House, het huis waar Napoleon in ballingschap leefde. Hij, Napoleon, had nogal wat klachten over zijn verblijf, maar als wij het zo zien, is het niet zo gek, een grote verzameling opstallen, prachtige tuinen en uitzicht op zee. Maar het moet erg vochtig geweest zijn. We worden door Joan, een vrouwelijke gids, die volgens ons Napoleon zelf nog meegemaakt had, rondgeleid. Ze deed het erg leuk en met veel interessante informatie. Het huis hangt vol met foto's, schilderijen en replica's van de meubels. De originele zijn naar Parijs gehaald, evenals de overgebleven resten van Napoleon zelf. Er is erg veel zorg besteed aan de restauratie en de authenticiteit. Roderick heeft bij de conservator een stukje behang gebietst. Nee, Nee, dat kan niet, dit is handgedrukt speciaal behang. Maar Roderick wist ergens een weggegooid stukje te liggen en dat mochten we dan meenemen, maar we mogen het niemand zeggen, dus sssttt. We hebben het bed gezien waarin hij overleden is, waar hij opgebaard gelegen heeft enz. De meeste indruk maakte op mij de lithografie die gemaakt is op het moment dat Napoleon vertrekt naar Sint Helena, daarop staan een groot aantal officieren en manschappen, die duidelijk bedroefd waren, dat hun grote held hen moest verlaten. Zo zie je dat ieder vanuit zijn eigen perspectief tegen een gebeurtenis aan kijkt. Verder gaan we weer, even een kijkje bij het nieuw aangelegde vliegveld, 400 miljoen Pound betaald door de Britten, de landingsbaan begint en eindigt boven zee. Deze maand wordt het in gebruik genomen. Dan gaan we een hapje eten in een Take away, bij de 3e bestelling werden er al items van het bord geveegd, die waren nu sold out. Gelukkig konden we wel nog fishcakes en frites krijgen. Dan worden we weer de auto ingejaagd, we stoppen voor een speciaal vogeltje, de Wirebird. Voor ons gewoon een vogeltje, maat spreeuw, maar het blijkt een bijna uitgestorven inheems vogeltje te zijn, iedereen is beretrots dat er weer een paar meer zijn. Er worden zelfs tochten georganiseerd om ze te zien. Nou we hebben er wel 5 gezien, bofkonten die we zijn. Het is ongeveer net zoals de Kiwi in NZ, symbool voor alles, alleen zie je hem nergens. Dan krijgen we nog een blik op de 18 holes Golfsite ( laat je niet beetnemen Nico, het zijn er gewoon 9, die je 2 keer moet doen) en dat was het dan zo'n beetje, het eind van onze History on wheels, want de versnellingsbak van de jeep ging kapot en daar stonden we dan met z'n allen. Iedere auto die langs kwam stopte om eventueel hulp te bieden, maar waar laat je 9 mensen? We zijn ver weg en er is geen openbaar vervoer. Robert begint nerveus te telefoneren en nog eens en nog eens. Tja, we zitten er wat lacherig bij, het kan nog even duren. Uiteindelijk komt een busje ons ophalen. Einde tour, toch wel erg leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten