Woensdag, 23 mei 2012, Fatu Hiva, Baie de Hanavave. Het is hier zo ongelooflijk mooi, gewoon op het schip zitten en om je heen kijken. Al die grillige rotsformaties, al die begroeiing in alle tinten groen en als contrast die nietige zeilbootjes ervoor. Vandaag is R. de watertanks aan het vullen, gewoon met de rubberboot naar de kant, alle flessen, emmers en jerrycans mee. De watermaker is nu echt overleden en we hebben besloten het daarbij te laten. Iedere keer dat gedonder daar word je ook niet goed van. Plus dat iedere keer dat R. daar mee bezig is de hele hut weer uitgeruimd moet worden en hij er ook flauw van wordt. Ik ben onderhand naar het dorpje gelopen en heb een dame aangesproken dat ik wel graag fruit wil hebben in ruil voor een T-shirt, een pet en een oud stoffen tasje. Dat was prima, over 2 uur ga ik het ophalen. Ben benieuwd. Ik vind dit heel moeilijk. Gisteravond ook een deal gemaakt met 2 vissers voor een pak wijn zouden ze vandaag een vis brengen, nou mooi niet. Maar die hebben een gezellige avond gehad. R. voor de 2e maal op watermissie en ik weer naar het dorp. Eerst dat huisje weer terug zien te vinden, Ja, daar staat Oma al. Ze hebben me verwend, 6 grote Pompelmoezen, 8 sinaasappels, 2 knotsen van vruchten, ik denk zuurzak, 20 limoentjes en een kam bananen. Niet verkeerd. Ik heb ze toen ook nog maar een pakje theezakjes gegeven. Terug sjouwend naar de aanlegplaats zijn mijn armen 10 cm langer geworden. Alles zo van de boom. De rest van de dag doen we niets meer.
Donderdag, 24 mei 2012, Fatu Hiva, Naar Omoa en daarna naar Oa Pou.
We hebben besloten om vandaag te vertrekken naar een baai verderop, daar is een klein stadje, Omoa, daar willen we wat inkopen proberen te doen, in ieder geval brood en van daar vertrekken we dan naar het volgende eiland, Oa Pou, 120 Nm verderop, een dag en een nacht varen. Zo gezegd zo gedaan. Om 6 uur gaan we al ankerop, beide ankers moeten opgehaald en geborgen, we lagen op 20 meter diep, dus 70 meter ketting, maar het loopt gesmeerd en even later varen we de baai uit. Een klein uurtje later zijn we al op bestemming, laten het anker weer zakken en ook dit liep gesmeerd, in één keer goed vast. Dinghy te water, motor erop en naar de wal. We hadden geen enkele verwachting, maar het is een hartstikke "modern" stadje, mooie huizen, nette straat, gazonnetjes, en verzorgde tuintjes met planten in bakken en geen rommel! De mensen netjes in de kleren en ook hier weer supervriendelijk en behulpzaam. Ze zijn bezig met het aanleggen van een nieuw havenfront, het ziet er echt goed uit en overal zijn hagelnieuwe Tiki's geplaatst, heilige beelden van de oude goden. Heel gaaf, ze hebben zelfs een ultramoderne sporthal. Maar als er 300 mensen wonen is het veel. We gaan op zoek naar een bakker, een mevrouw begeleidt ons direct. We vinden niet alleen de bakker, maar 2 supermarktjes met spullen die we goed kunnen gebruiken, nog steeds schrikbarend duur, maar een stuk voordeliger als in de voorgaande winkels. Dus we slaan direct weer fors in, blikken makreel en sardines, bonen, koekjes, blikken fruit, camembert, aardappelen, uien, broden en niet te vergeten 12 blikken Tahitiaans bier van 0,5 liter (3,75 euro p.s) Zwaar beladen en opgewekt dat we zo goed geslaagd zijn, sjouwen we terug. Roderick loopt vooruit, die heeft een afgeladen rugzak en 2 loodzware plastic tassen, ik er achteraan met de andere tassen, rondkijkend, genietend: Kijk ons schip er eens mooi bijliggen, wat een mooie Tiki's, plannen makend, en dan is het helaas tijd voor mijn jaarlijkse herhaling in de categorie het maken van een doodsmak. En wat voor één! We liepen al vlak bij de aanlegplaats van de dinghy, R. is honderd meter vooruit, ik stap op een spekglad stuk en sla achteruit met volle kracht op mijn achterhoofd op de stenen. Het maakte zo'n harde bonk, heel eng gewoon. R. kwam direct aanrennen, die had het gehoord, maar die dacht eerder aan een boom of een steen die van de berg afgevallen was. Hij is zich wezenloos geschrokken. Zeer! Zeer! Zeer! En Eng! Maar ik was nog helder, kon alles nog bewegen, dus hij heeft me opgeholpen en ik heb me toch een bult op mijn hoofd, eerst werd het een groot ei, even later een halve appel en na een minuutje een halve grapefruit. Wat nu? Eerst een halve liter gekoeld bier er tegenaan houden, dat was dus meteen al zijn geld waard, want dat stopte de zwelling. En dan wat te doen? We zijn hier alleen, we kunnen naar het dorp terug lopen om te kijken of er een dokter is, maar dan? Dit is een heel klein afgelegen eiland. We kunnen net zo goed even verder lopen naar de dinghy. Kortom we zijn aan boord terug gegaan en daar komen dan pas de emoties los. We hebben besloten eerst maar even hier te blijven liggen om te kijken hoe het gaat en R. zou zonodig ieder kwartier me wakker maken ter controle. Uiteindelijk ging het wel, we hebben een stokbroodje gegeten en na 2 uur zijn we toch vertrokken. Ik heb me de hele tijd heel rustig gehouden, kon ook niet anders. Nu doet mijn hele lijf zeer, dus ik zit ingebed in de kussens, met hoed en zonnebril, en laat me lekker verwennen. We wisten al dat het gunstig weer zou zijn, dus dan ligt de boot ook stabieler. Roderick heeft het leeuwenaandeel genomen en om 22.00 uur 's nachts heb ik het een paar uurtjes overgenomen, zodat hij ook even kon rusten. Daarna weer wisselen en bij zonsopgang kon ik het weer een paar uur overnemen, dus dat ging verder wel. Op vrijdag, om 1 uur 's middags kwamen we aan bij het eiland Ua Pou, pos. 09.23 S 140.07 W, waar tot onze verrassing ook de Victoria (D) en de Hero (Noors) lagen en nog een derde schip, de Malemock (Fr) die we over de radio gehoord hadden. Een prachtige baai, hoge rotsen, diepe grotten, grillige bergen met rots uitsteeksels en heel beschut. Prima plekje. De Noorse Hero kwam ons direct uitnodigen, De Duitsers kwamen even gedag zeggen met het hele gezin en even later kwamen de Fransen, Alain en Veronique aangepeddeld om kennis te maken. Dat is toch zo leuk, ben je aan de andere kant van de wereld, kom je steeds allemaal bekenden tegen. Zaterdag heb ik verder echt rust gehouden, want inspanning gaat me echt niet goed af, Roderick is doorgegaan met zijn poetsklus en verder zijn er een aantal karweien, de extra ankers moeten weer goed geborgen en gezekerd, er moeten sluitingen en lijnen vervangen, de klussen gaan altijd door. Op die hele hoge rots naast ons wonen geitjes, we zien ze over de steile bergwand huppelen en horen ze de hele dag mekkeren. Nu is het zondag, het gaat allemaal wel goed en we gaan weer een eilandje verder, want onze gasflessen zijn nu beide bijna leeg en die moeten daar gevuld kunnen worden, dus op naar Nuku Hiva, 25 Nm verder. Het is prachtig weer, halve wind, dus we gaan gewoon op ons gemakje, We drinken eerst nog rustig koffie, dan moeten we nog wachten tot het brood uit de oven is en dan gaan we. Liefs van ons. R&Y
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten