Hallo allemaal, nieuwsgierig naar onze belevenissen in New Zealand? Dan zullen jullie even moeten wachten op de website. Onze grote computer is gecrashed. Geen mogelijkheid om onze website te uploaden. We hebben een expert in de hand genomen, Sandy, die gaat proberen de handel weer aan de praat te krijgen. We hopen dat het lukt. In de tussentijd zijn wij heel druk bezig in Opua. We hebben dus al een auto gekocht, we zijn bezig met onderhoud aan het schip. Het lopend want, alle lijnen dus, moeten worden vervangen, de meeste schoten en vallen zijn flink versleten, we hebben een nieuwe koelkast besteld, we zijn bezig uit te zoeken bij wie we het best een nieuw grootzeil kunnen bestellen, het onze is nu 9 jaar oud, dus echt wel aan vervanging toe, de bodem valt bijna uit de dinghy. Kortom we hebben onze handen vol en onze bankrekening vliegt leeg. Intussen doen we ook nog heel veel leuke dingen. Er liggen hier zo'n 100 cruisersboten in Opua, dus het is beregezellig, aanspraak genoeg. Gisteren zijn we naar een georganiseerd Thanksgiving diner geweest in de Opua Yachtclub. Daar kon je tickets voor kopen, maar iedereen moest ook een dessert meenemen om te delen. Een erg leuk idee. Dus na de kalkoen stond er een enorm toetjesbuffet. We waren met 70 personen. Er was ook nog een optreden van een a capella koor, Bella A Capella. Wauw wat konden die dames zingen. We hebben genoten, ook nog een gesprek gehad met de mensen van Windigo, het schip dat vergaan is bij het Minerva Reef. Heftig hoor. Zij zijn echt alles kwijt. Vandaag zijn we met de auto naar Whangarei gereden,85 km verderop, wat is NZ toch een schitterend land, via bergwegen met haarspeldbochten door een supergroen landschap. NZ is wel veel duurder dan we verwachtten. Daar moeten we af en toe wel even van slikken. We zijn even wezen kijken bij de Marina daar, die is midden in de stad,erg leuk, ook zijn we bij de werf Norsand wezen kijken, waar wij in februari op de wal gaan voor onderhoud van het onderwaterschip. De verblijfskosten in een Bed & Breakfast of een goedkoop motel rijzen ook de pan uit, onder de 100 NZD per dag kun je nergens terecht, dus hebben we vanmiddag ook meteen een tent aangeschaft. Er was een aanbieding van 30% korting deze 4 dagen, dus hebben we daar direct gebruik van gemaakt. Gaskooktoestelletje erbij, 2 campingstoelen, de rest nemen we vanuit de boot mee. Anita, jullie campingtasje met borden en bestek komt nu goed van pas, we gebruiken het al steeds in de auto. We hebben alleen niet veel mazzel met het weer tot nu toe, het regent dagen achter elkaar. De Kiwi's klagen zelf ook, dat er zo buitensporig regen valt. Maar vandaag hadden we voor het eerst sinds een week een beetje zon. Morgen gaan we weer een hele dag klussen en dan gaan we overmorgen naar de nieuwe James Bond film Skyfall in Kerikeri. Verder zijn er deze dagen weer zeker 30 nieuwe schepen aangekomen, waaronder vele bekenden van ons. Zo gezellig, ik klets me suf. Van de week ook nog een avond geklaverjasd met Monique en Jan Bart van de Victory, we hebben ze leren kraken, het werd wel een latertje, toen ze weggingen bleek het kwart voor twee te zijn. Het blijft hier langer ligt, ongeveer tot 20.30 uur, daar moeten we weer helemaal aan wennen,dus we eten veel later en gaan later naar bed, maar ik vind het heel prettig, ik heb het avondlicht echt gemist. Doordat de temperatuur hier ook niet zo hoog is, zijn we wel veel actiever, maar het blijft voor ons dikke truien weer. De mensen hier lopen veelal met blote voeten over straat, het is nu overdag 18 graden, ook de kindertjes lopen allemaal met blote pootjes en alleen een Tshirt. Ook in de stad. NZ heeft heel veel immigranten uit Nederland, die hier al zo'n 30 jaar wonen en werken. We worden heel veel door ze aangesproken. In Paihia vonden we achteraf in de supermarkt gevulde speculaas en speculaasbrokken van Nederlandse makelij. Smullen dus bij een kop koffie. Een kop koffie in een cafe kost 4 NZD. een biertje 5 NZD, kilo wortels 4 NZD, een meloen 13 NZD, kool 4 NZD, appels 4 NZD per kilo, terwijl het hier allemaal groeit. Het meeste is voor de export en de overige prijzen worden daar aan aangepast, vertelde iemand me. Ik wilde naar de kapper, hier op het havencomplex zijn de prijzen uiteraard hoger, maar 73 NZD voor alleen knippen vind ik toch echt te gek. In Paihia hebben ze me een lekker kort koppie gegeven voor 35 NZD, dat vond ik een betere prijs. Verder hebben we het erg naar onze zin, het voelt heel speciaal om nu in NZ te zijn, we hebben de halve wereld nu al gerond. We kunnen ons er echt op verheugen om straks het eiland verder te gaan verkennen. Tot zover, groetjes van 2 zwoegende, genietende oudjes.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
vrijdag 23 november 2012
dinsdag 20 november 2012
Woensdag 31 oktober 2012, onderweg naar New Zealand
We zijn dus onderweg naar New Zealand, er was weinig wind verwacht, maar er is nauwelijks een zuchtje, we varen op de motor op een spiegelgladde zee tussen de vulkanen door. Er zijn er heel wat, uit sommige zie je af en toe een rookpluimpje komen. We hadden verwacht een aantal grote dieren te zien, zeker nu de zee zo glad is, maar nog geen spierinkje in het vizier gehad. De zon schijnt, de motor doet het als een naaimachientje, de boot is afgeladen met fruit en verse groenten, die Valini nog kwam brengen voor vertrek, om de stuurstand hangen de bloemenslingers, die ze ook nog voor ons gemaakt had. Als je 's nachts naar buiten loopt, ruikt de hele kuip naar gardenia's. We varen ongeveer 240 graden, zodat we bij de 30e graad ongeveer boven New Zealand uitkomen en dan in principe recht naar beneden. Voor wie niet helemaal goed georienteerd is: van de orkaan Sandy hebben wij geen last, maar hier moeten we goed opletten voor de snel opvolgende hoge en lage drukgebieden met heel veel wind, die als ze in de convergentiezone aankomen heel erg vervelend kunnen doen. We varen richting Minervareef midden in de oceaan,476 Nmijl verderop, eventueel kunnen we daar een stop maken om een beter weersysteem af te wachten. We zien wel, zo lang van te voren kunnen we toch het weer niet inschatten. Onze positie is op woensdag 31 oktober om 14.00 uur boordtijd is 19.28 S 175.09 W (het is bij jullie nu 12 uur vroeger dan bij ons, dus 02.00 's nachts). Liefs van ons. Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zondag 11 november 2012
we zijn er
Yes we zijn er! Het is nu maandag 13.30 uur LT en we hebben net afgemeerd aan het Q dock. We mogen niet van boord voordat de douane, de quarantaine officieren enz. langs geweest zijn. We hebben nog behoorlijk wat wind en regen te verduren gekregen, maar iedereen die hier nu aankomt heeft dezelfde ellende doorstaan. En dan geldt toch Gedeelde Smart is Halve Smart. Zodra we ons met de scheepsnaam voor de douane meldden, begonnen een heleboel bekenden ons op te roepen om ons welkom te heten. Iedereen hier is erg bezorgd voor de schepen onderweg. We hebben ook van de cruisers emails onderweg gekregen om ons sterkte te wensen. Zo lief. New Zealand ziet er bij aankomst schitterend uit, dan vaar je even later de Bay of Islands binnen en dat is toch een prachtig zeilgebied. Ik zei al direct tegen Roderick: Ik weet niet of ik hier nog weg wil. Overal eilanden, rotsen, strandjes, prachtige bomen, schoon, goed beboeid, wat een luxe. En natuurlijk regen, regen regen, dat is minder. De volgende depressie waarschuwingen met harde wind werden alweer uitgezonden. Nu stop ik Roderick is van de laatste eitjes een omelet aan het bakken, als de MAF komt worden die anders in beslag genomen. Onze positie 35.19 S 174.07 W. We hebben een ligplaats in de marina Opua gereserveerd, daar gaan we straks naar toe, dan een lekkere warme douche, bij kletsen met iedereen en vooral veel slapen. Vanavond is er hier feest, jullie horen nog wel van ons. Liefs Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
vrijdag 9 november 2012
Regen Rukwinden en Rotgolven
Zaterdag 10 november 2012, nog steeds onderweg van Tonga naar New Zealand.
We zijn er nog steeds, we hadden gelukkig ook niet anders verwacht, maar het viel niet mee. Wat een geweld. En dit was dan nog niet eens De Storm, die depressie is nog niet zover van plaats veranderd, dat geeft ons de kans om nog wat verder weg te lopen. Ik ga proberen het een beetje in woorden te vatten, te beginnen met de dinsdagavond. Tegen 20.00 uur 's avonds wacht ons een verrassing, we krijgen een ander Low over ons heen. Uit het niets begint het keihard te waaien en te regenen. De wind gaat direct naar 20/25 knopen en vervolgens naar 30/35 en in vlagen nog harder, windkracht 8/9 B.De golven beuken tegen de ramen met een rotklap of vol tegen de romp, KEDENG! komen vol over het dak heen, slaan in de kuip. De golven zijn hoog, meer dan 4 meter, steil en kort na elkaar, iedere 6-8 seconde komt er een nieuwe berg water aanrazen. Doordat ze zo steil zijn, valt ook het voorschip in het dal achter de golf, het water is daar gewoon weg, je valt dan met een klap terug op het water. Afschuwelijk. Je kunt geen hand voor ogen zien, de wind giert, de golven brullen, alles kraakt, beukt, ragt en kreunt, alleen de windgenerator kan zijn lol niet op, de ampères stromen binnen. Het schip stampt, slingert, springt, slipt, gaat op z'n zij, accelereert of wordt ineens vol tegen gehouden als we in een golf duiken. Handen en voeten, billen, rug, buik, je weet niet hoe je jezelf op de plaats moet houden, we zijn heel wat keren van de kuipbank afgerold, door de kajuit heen geslingerd, uitgegleden. Beetje eng na mijn operatie, maar allemaal goed afgelopen. Om 22.00 uur wisselt de wind continue tussen de 15 en 30 knopen binnen een paar seconden. Dan gaat de wind ineens met het schip aan de haal. Het is moeilijk onder controle te houden, natuurlijk zijn de zeilen allang gereefd, maar even snel zakt die wind dan weer in en dan moet je oppassen, dat je niet te langzaam gaat, want dan nemen de golven de controle over. Er slaan nu steeds golven in de kuip, dus ook over ons heen, één van ons zit buiten, zodat we snel kunnen ingrijpen in nood, uiteraard vastgelijnd aan het schip,we zijn zeiknat, ijskoud en doodmoe, van slapen komt natuurlijk niets. De stuurautomaat doet het fantastisch, beter dan wij het zelf zouden kunnen. De golven raggen de boot met zoveel kracht, dat deze continue uit de koers gedrukt wordt. De autopilot is echt een 3e bemanningslid. Zelf zou je dit niet zolang vol kunnen houden. We gieren door de inktzwarte nacht. Tussen door steeds die harde windstoten, 35 kn = ong. 60 km per uur, nu begint het ook te stortregenen, bui na bui. Intussen is het woensdag 7 nov. geworden, onze positie is om 0.30 uur LT 27.13 S 177.15 E, de dagen lopen in elkaar over. Regen, rukwinden en rotgolven. We hebben de stormschotten in de kajuitopening gezet, in het holletje voor de ingang zitten we op een opstapje om een klein beetje beschutting tegen het overslaande water te hebben. Maar soms moet je toch op de bank zitten om de schoten te corrigeren en als het schip dan zo'n zwiepert krijgt, val je gewoon weer op de grond, er is geen houden aan. Binnen is het één natte bende, alle jassen, overalls, broeken, truien, petten, shawls, handschoenen, T-shirts, hemden, onderbroeken en handdoeken zijn zeiknat en zout. Bij het wisselen van de wacht moet degene, die buiten zat, zich eerst uit zijn natte zooi pellen, dat valt niet mee op zo,n stampend schip. Dus lekwater alom, waardoor de vloer weer spekglad is. Alles valt om, allereerst jijzelf, het lampje dat je van je hoofd haalt, rolt door het schip, de handschoenen, die je uittrekt vallen op de grond, de kleren die je in de douchecabine ophangt, zwaaien meters uit door het geslinger en zorgen dat het laatste plekje aan boord ook nog nat wordt. Wat een bende! Wat een kou! Waarom gaan we eigenlijk naar New Zealand? Om 4.00 uur heb ik (Y) wacht, nog steeds pikzwarte nacht, verder dan een meter kun je niet kijken. R. ligt volledig gekleed met zwemvest en laarzen binnen op de bank, standby. Er beukt een enorme golf zo hard tegen het schip, dat het in één keer achterstevoren ligt, de autopilot geeft alarm, dat je als eerste opheft, zodat hij weer verder stuurt. Het scherm van de grote plotter is volledig wit met alleen ons scheepje erop en de koerslijnen, die welke je stuurt, de kompaskoers, en die welke je werkelijk gaat, de koers over de grond, de lijnen kun je niet goed zien, het scherm zit vol zout en waterdruppels. Ik kijk met mijn zoute beslagen bril op het scherm en nog een keertje en nog eens. We varen 180 graden de andere kant op naar het Noorden! De golf heeft ons in één keer omgedraaid, de fok staat bak, de autopilot weer geactiveerd en zo varen we ineens met 6 knopen in tegengestelde richting. Hoe deden de vroegere zeevaarders dat? Zonder GPS en Plotters. In het donker heb je totaal geen oriëntatie. Goed wij weten wat er moet gebeuren, maar nu nog de uitvoering. De golven zijn meer dan 4 meter hoog, met uitschieters van zeker 6 meter, er zijn heel veel brekers, de wind giert en het schip moet 180 graden gedraaid worden. Goed bedacht hoe en wat, maar lukken ho maar! De opbouwende golven zuigen het water naar zich toe, de brekers geven het schip een enorme zet. Motor gestart, Roderick erbij, dan nog eens proberen en nog eens. Dan met vol gas draai ik het schip om, maar voor ik terug kan sturen, kom ik in de zuiging van een golf en heb ik weer een volledig rondje gemaakt. En nog een rondje van de zaak en dan HeHe, we varen weer de juiste richting op. Dat was tricky! Net als ik opgelucht adem haal achter het stuurwiel, slaat er toch een enorme golf in de kuip, we staan tot onze enkels in het water, dat er gelukkig ook weer snel uitstroomt. Alleen het water, dat via de halsopening van mijn pak naar binnen gekomen is, kan maar op één manier weg, over mijn lijf naar beneden, brrr. Ik ben het zo zat. We worstelen weer door, om 6.00 wordt het weer licht, onze positie is 27.42 S 177.04 W, nu kunnen we tenminste zien in wat voor een heksenketel we terecht gekomen zijn. Het is echt gevaarlijk, maar hier zullen we toch doorheen moeten. We zijn heel alert en proberen zo veel mogelijk met de golven mee te sturen en uit de gevarenzone weg te komen. Het gaat zo nog de hele dag door.. Om 15.00 uur is alle kleding doorweekt, ik moet echt op zoek om nog een droge set voor bied te creëren. Het is koud en klam binnen, kijken of de kachel het nog doet. Alleen die gebruikt diesel, dus die mag niet te lang aan. Dan de volgende nacht van woensdag op donderdag (8 nov),positie om 0.00 LT 28.35 S 175.35 E. Regen, storm, donker en onvoorstelbare herrie, dat lawaai daar word je gewoon ziek van. Het is binnen 18 graden en buiten zeker niet meer dan 15, we zijn zo moe en koud. We varen verder met zeilen formaat zakdoek.
En dan komt donderdag de zon weer op. Yes! We kunnen weer om ons heen kijken. De golven zijn nog steeds 4-5 meter, sommige klimmen op elkaar en dan heb je 7-8 meter, als of het niks is. Je ziet ze omkrullen, eng!, maar tot nu toe loopt het goed af. Er zijn grote plekken ontkleurd water (patches of discoloured water)op de kaart aangegeven. Geen idee wat we kunnen verwachten. Het zijn grote plekken met licht blauw ontkleurd water, midden in het donkerblauwe water van de oceaan, als of er een reuzefles bleekwater leeggegooid is. Heel typisch, heel eng om overheen te varen. Toch eens uitzoeken hoe dit fenomeen ontstaat. Over het radionet van het Pacific Drifters Net horen we hoe het de andere schepen vergaan is. Nou ook niet best natuurlijk. En dit was nog niet eens De Storm, want die moest nog komen. Een paar schepen hebben windstoten van 55 knopen gehad, er is veel schade, één schip is echt in nood geraakt, daar is een medezeiler naar toe gevaren, na de nood oproep, maar die had ook 15 uur nodig en kon niets doen, ook een SAR schip is er naar toe gezonden, die kregen de mensen ook niet veilig van boord, dus uiteindelijk is er een oorlogsschip van uit New Zealand naar toe gevaren, maar die had ook op volle kracht 2 dagen nodig om er te komen, de mensen zijn van boord gehaald, hun schip met alles er op en er aan is op zee achter gelaten. Wat er precies gebeurd is, weet op dit moment niemand. Eindelijk tegen de middag nemen de extremen af, de wind zit tussen 15 en 21 knopen en de golven verliezen hun scherpe randen. We zeilen "rustig" verder, warmen weer wat op. De golven slaan nog wel met grote regelmaat in de kuip. We proberen om beurten ( ik een beetje meer als hij) wat slaap in te halen. We zijn afgeknoedeld.
Onderhand zijn we 400 NM ten Noorden van Opua aangekomen, hier moeten we afbuigen naar pal Zuid, maar dat is onmogelijk. Pal tegen de wind en de huizenhoge golven. Dus blijven we gewoon ZZW sturen om uit dit gebied weg te komen, tot voorbij New Zealand en te wachten tot de golven en de wind afnemen, dan maken we een lag terug om zo alsnog in Opua te geraken. Op deze hoogte komen de depressies met westenwind voor en daar willen we dan gebruik van maken.
Vrijdag, 9 november 2012.
Positie om 0.00 LT, 29.13 S 173.50 E. Het radionet beluisterd, er is veel schade en er zijn veel problemen. Wat dat aangaat mogen wij niet klagen, het schip heeft zich geweldig gehouden. We hebben de nieuwe koers in de plotter gezet, volgens de gribfiles gaat dit goed lukken, ETA (verwachte aankomsttijd) Opua, zondagmiddag. En nu krijgen we over de radio de melding dat de kern van de depressie (welke nu weer?) op zondagmiddag boven Opua ligt met hevige regen en windstoten. Ja hoor, zo kan ie wel weer! We zien wel, we gaan eerst proberen om tegen de golven en de wind strak op te kruisen, het is een riskante koers, maar Roderick doet het geweldig. Voorlopig zijn we nog zoet. De golven vlakken af, het zonnetje schijnt, we redden het wel. Een beetje puin ruimen, spullen drogen, bananenpannekoeken bakken en dan ziet het leven er een stuk vrolijker uit.
Zaterdag, 10 november 2012, positie om 0.00 LT 30.38 S 172.29 E. We varen onder een schitterende sterrenhemel, matig windje, matige golven, gewoon een nacht heerlijk zeilen. Overdag verdwijnt de wind af en toe, maar de zon schijnt, de oceaan ziet er prachtig uit. Verwachte aankomst Opua wordt maandag of dinsdag.
Zo jullie zijn nu weer helemaal op de hoogte, Opua, Here we come! Liefs van ons. Roderick en Yvonne.
positie nu om 17.00 uur LT 31.36 S 172.49 E.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
We zijn er nog steeds, we hadden gelukkig ook niet anders verwacht, maar het viel niet mee. Wat een geweld. En dit was dan nog niet eens De Storm, die depressie is nog niet zover van plaats veranderd, dat geeft ons de kans om nog wat verder weg te lopen. Ik ga proberen het een beetje in woorden te vatten, te beginnen met de dinsdagavond. Tegen 20.00 uur 's avonds wacht ons een verrassing, we krijgen een ander Low over ons heen. Uit het niets begint het keihard te waaien en te regenen. De wind gaat direct naar 20/25 knopen en vervolgens naar 30/35 en in vlagen nog harder, windkracht 8/9 B.De golven beuken tegen de ramen met een rotklap of vol tegen de romp, KEDENG! komen vol over het dak heen, slaan in de kuip. De golven zijn hoog, meer dan 4 meter, steil en kort na elkaar, iedere 6-8 seconde komt er een nieuwe berg water aanrazen. Doordat ze zo steil zijn, valt ook het voorschip in het dal achter de golf, het water is daar gewoon weg, je valt dan met een klap terug op het water. Afschuwelijk. Je kunt geen hand voor ogen zien, de wind giert, de golven brullen, alles kraakt, beukt, ragt en kreunt, alleen de windgenerator kan zijn lol niet op, de ampères stromen binnen. Het schip stampt, slingert, springt, slipt, gaat op z'n zij, accelereert of wordt ineens vol tegen gehouden als we in een golf duiken. Handen en voeten, billen, rug, buik, je weet niet hoe je jezelf op de plaats moet houden, we zijn heel wat keren van de kuipbank afgerold, door de kajuit heen geslingerd, uitgegleden. Beetje eng na mijn operatie, maar allemaal goed afgelopen. Om 22.00 uur wisselt de wind continue tussen de 15 en 30 knopen binnen een paar seconden. Dan gaat de wind ineens met het schip aan de haal. Het is moeilijk onder controle te houden, natuurlijk zijn de zeilen allang gereefd, maar even snel zakt die wind dan weer in en dan moet je oppassen, dat je niet te langzaam gaat, want dan nemen de golven de controle over. Er slaan nu steeds golven in de kuip, dus ook over ons heen, één van ons zit buiten, zodat we snel kunnen ingrijpen in nood, uiteraard vastgelijnd aan het schip,we zijn zeiknat, ijskoud en doodmoe, van slapen komt natuurlijk niets. De stuurautomaat doet het fantastisch, beter dan wij het zelf zouden kunnen. De golven raggen de boot met zoveel kracht, dat deze continue uit de koers gedrukt wordt. De autopilot is echt een 3e bemanningslid. Zelf zou je dit niet zolang vol kunnen houden. We gieren door de inktzwarte nacht. Tussen door steeds die harde windstoten, 35 kn = ong. 60 km per uur, nu begint het ook te stortregenen, bui na bui. Intussen is het woensdag 7 nov. geworden, onze positie is om 0.30 uur LT 27.13 S 177.15 E, de dagen lopen in elkaar over. Regen, rukwinden en rotgolven. We hebben de stormschotten in de kajuitopening gezet, in het holletje voor de ingang zitten we op een opstapje om een klein beetje beschutting tegen het overslaande water te hebben. Maar soms moet je toch op de bank zitten om de schoten te corrigeren en als het schip dan zo'n zwiepert krijgt, val je gewoon weer op de grond, er is geen houden aan. Binnen is het één natte bende, alle jassen, overalls, broeken, truien, petten, shawls, handschoenen, T-shirts, hemden, onderbroeken en handdoeken zijn zeiknat en zout. Bij het wisselen van de wacht moet degene, die buiten zat, zich eerst uit zijn natte zooi pellen, dat valt niet mee op zo,n stampend schip. Dus lekwater alom, waardoor de vloer weer spekglad is. Alles valt om, allereerst jijzelf, het lampje dat je van je hoofd haalt, rolt door het schip, de handschoenen, die je uittrekt vallen op de grond, de kleren die je in de douchecabine ophangt, zwaaien meters uit door het geslinger en zorgen dat het laatste plekje aan boord ook nog nat wordt. Wat een bende! Wat een kou! Waarom gaan we eigenlijk naar New Zealand? Om 4.00 uur heb ik (Y) wacht, nog steeds pikzwarte nacht, verder dan een meter kun je niet kijken. R. ligt volledig gekleed met zwemvest en laarzen binnen op de bank, standby. Er beukt een enorme golf zo hard tegen het schip, dat het in één keer achterstevoren ligt, de autopilot geeft alarm, dat je als eerste opheft, zodat hij weer verder stuurt. Het scherm van de grote plotter is volledig wit met alleen ons scheepje erop en de koerslijnen, die welke je stuurt, de kompaskoers, en die welke je werkelijk gaat, de koers over de grond, de lijnen kun je niet goed zien, het scherm zit vol zout en waterdruppels. Ik kijk met mijn zoute beslagen bril op het scherm en nog een keertje en nog eens. We varen 180 graden de andere kant op naar het Noorden! De golf heeft ons in één keer omgedraaid, de fok staat bak, de autopilot weer geactiveerd en zo varen we ineens met 6 knopen in tegengestelde richting. Hoe deden de vroegere zeevaarders dat? Zonder GPS en Plotters. In het donker heb je totaal geen oriëntatie. Goed wij weten wat er moet gebeuren, maar nu nog de uitvoering. De golven zijn meer dan 4 meter hoog, met uitschieters van zeker 6 meter, er zijn heel veel brekers, de wind giert en het schip moet 180 graden gedraaid worden. Goed bedacht hoe en wat, maar lukken ho maar! De opbouwende golven zuigen het water naar zich toe, de brekers geven het schip een enorme zet. Motor gestart, Roderick erbij, dan nog eens proberen en nog eens. Dan met vol gas draai ik het schip om, maar voor ik terug kan sturen, kom ik in de zuiging van een golf en heb ik weer een volledig rondje gemaakt. En nog een rondje van de zaak en dan HeHe, we varen weer de juiste richting op. Dat was tricky! Net als ik opgelucht adem haal achter het stuurwiel, slaat er toch een enorme golf in de kuip, we staan tot onze enkels in het water, dat er gelukkig ook weer snel uitstroomt. Alleen het water, dat via de halsopening van mijn pak naar binnen gekomen is, kan maar op één manier weg, over mijn lijf naar beneden, brrr. Ik ben het zo zat. We worstelen weer door, om 6.00 wordt het weer licht, onze positie is 27.42 S 177.04 W, nu kunnen we tenminste zien in wat voor een heksenketel we terecht gekomen zijn. Het is echt gevaarlijk, maar hier zullen we toch doorheen moeten. We zijn heel alert en proberen zo veel mogelijk met de golven mee te sturen en uit de gevarenzone weg te komen. Het gaat zo nog de hele dag door.. Om 15.00 uur is alle kleding doorweekt, ik moet echt op zoek om nog een droge set voor bied te creëren. Het is koud en klam binnen, kijken of de kachel het nog doet. Alleen die gebruikt diesel, dus die mag niet te lang aan. Dan de volgende nacht van woensdag op donderdag (8 nov),positie om 0.00 LT 28.35 S 175.35 E. Regen, storm, donker en onvoorstelbare herrie, dat lawaai daar word je gewoon ziek van. Het is binnen 18 graden en buiten zeker niet meer dan 15, we zijn zo moe en koud. We varen verder met zeilen formaat zakdoek.
En dan komt donderdag de zon weer op. Yes! We kunnen weer om ons heen kijken. De golven zijn nog steeds 4-5 meter, sommige klimmen op elkaar en dan heb je 7-8 meter, als of het niks is. Je ziet ze omkrullen, eng!, maar tot nu toe loopt het goed af. Er zijn grote plekken ontkleurd water (patches of discoloured water)op de kaart aangegeven. Geen idee wat we kunnen verwachten. Het zijn grote plekken met licht blauw ontkleurd water, midden in het donkerblauwe water van de oceaan, als of er een reuzefles bleekwater leeggegooid is. Heel typisch, heel eng om overheen te varen. Toch eens uitzoeken hoe dit fenomeen ontstaat. Over het radionet van het Pacific Drifters Net horen we hoe het de andere schepen vergaan is. Nou ook niet best natuurlijk. En dit was nog niet eens De Storm, want die moest nog komen. Een paar schepen hebben windstoten van 55 knopen gehad, er is veel schade, één schip is echt in nood geraakt, daar is een medezeiler naar toe gevaren, na de nood oproep, maar die had ook 15 uur nodig en kon niets doen, ook een SAR schip is er naar toe gezonden, die kregen de mensen ook niet veilig van boord, dus uiteindelijk is er een oorlogsschip van uit New Zealand naar toe gevaren, maar die had ook op volle kracht 2 dagen nodig om er te komen, de mensen zijn van boord gehaald, hun schip met alles er op en er aan is op zee achter gelaten. Wat er precies gebeurd is, weet op dit moment niemand. Eindelijk tegen de middag nemen de extremen af, de wind zit tussen 15 en 21 knopen en de golven verliezen hun scherpe randen. We zeilen "rustig" verder, warmen weer wat op. De golven slaan nog wel met grote regelmaat in de kuip. We proberen om beurten ( ik een beetje meer als hij) wat slaap in te halen. We zijn afgeknoedeld.
Onderhand zijn we 400 NM ten Noorden van Opua aangekomen, hier moeten we afbuigen naar pal Zuid, maar dat is onmogelijk. Pal tegen de wind en de huizenhoge golven. Dus blijven we gewoon ZZW sturen om uit dit gebied weg te komen, tot voorbij New Zealand en te wachten tot de golven en de wind afnemen, dan maken we een lag terug om zo alsnog in Opua te geraken. Op deze hoogte komen de depressies met westenwind voor en daar willen we dan gebruik van maken.
Vrijdag, 9 november 2012.
Positie om 0.00 LT, 29.13 S 173.50 E. Het radionet beluisterd, er is veel schade en er zijn veel problemen. Wat dat aangaat mogen wij niet klagen, het schip heeft zich geweldig gehouden. We hebben de nieuwe koers in de plotter gezet, volgens de gribfiles gaat dit goed lukken, ETA (verwachte aankomsttijd) Opua, zondagmiddag. En nu krijgen we over de radio de melding dat de kern van de depressie (welke nu weer?) op zondagmiddag boven Opua ligt met hevige regen en windstoten. Ja hoor, zo kan ie wel weer! We zien wel, we gaan eerst proberen om tegen de golven en de wind strak op te kruisen, het is een riskante koers, maar Roderick doet het geweldig. Voorlopig zijn we nog zoet. De golven vlakken af, het zonnetje schijnt, we redden het wel. Een beetje puin ruimen, spullen drogen, bananenpannekoeken bakken en dan ziet het leven er een stuk vrolijker uit.
Zaterdag, 10 november 2012, positie om 0.00 LT 30.38 S 172.29 E. We varen onder een schitterende sterrenhemel, matig windje, matige golven, gewoon een nacht heerlijk zeilen. Overdag verdwijnt de wind af en toe, maar de zon schijnt, de oceaan ziet er prachtig uit. Verwachte aankomst Opua wordt maandag of dinsdag.
Zo jullie zijn nu weer helemaal op de hoogte, Opua, Here we come! Liefs van ons. Roderick en Yvonne.
positie nu om 17.00 uur LT 31.36 S 172.49 E.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
woensdag 7 november 2012
7 nov 2012
Hoi allemaal het gaat nog steeds. We hebben 2 horrornachten en 1 horrordag achter de rug. Andere keer meer daarover. We zijn erg moe. Alles is nat, het is hier koud! Waarom wilden we eigenlijk naar New Zealand? Onze positie op 7 nov om 12.00 uur LT, UTC 23.00, is 28.51 S 174.38 E. De wind neemt wat af, de golven zijn nog steeds enorm. Daarom varen we verder op koers 247 graden richting ZZW in plaats van richting Opua, we kunnen deze kant niet op komen tegen de golven in. Dus voorlopig alleen maar proberen uit de probleemzone weg te komen en dan in de komende dagen richting bestemming te kruipen. Tot zover, andere keer meer. Liefs van Roderick en Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
dinsdag 6 november 2012
4 5 6 november 2012 onderweg naar New Zealand
Hoi allemaal, voorlopig gaan we stug door. Zondag bleef het de hele dag zonder een zuchtje wind, dus de motor moest continue aanblijven. We passeren om 16.00 uur het Minerva Reef op 50 Nm afstand, vanaf dit punt gaan we verder om zo veel mogelijk buiten het centrum van de storm te raken. Om even op adem te komen zetten we de motor af en blijven even dobberen. Het wordt een heel fijn uurtje. De oceaan is schitterend mooi om te zien, spiegelglad, met af en toe een zijden rimpeling, alle kleuren donkerblauw, rondom de horizon zichtbaar met daarboven de lucht in lichtere tinten blauw met hier en daar een kleine cumulus wolk en in dat sprookjesachtige geheel liggen wij als enige scheepje. Het water is zo helder, je kunt diep naar beneden kijken, ook daar is alles rustig, diepblauw, de zonnestralen breken onder het oppervlak en worden als een blauw prisma teruggekaatst vanuit de diepte. Magisch gewoon! Ik zou er wel in willen duiken, maar dat durf ik nu toch niet. Niet alleen wat betreft grote haaien, maar ook vanwege giftige kwallen en dergelijke. We zijn hier zo ver van de bewoonde wereld af. Jullie zien, ik ben af en toe best verstandig. Het is ook een goed moment om onze stormfok na te kijken, een speciaal stormzeil, stevig en knaloranje, we hebben het zeil al uitgegraven, nu eens controleren, hoe deze ook al weer aangeslagen moet worden en alle sluitingen nakijken en erbij zoeken. We hebben dit zeil nog nooit gebruikt. Zeil gehesen en vervolgens weer er af, opvouwen en in de zak. Als we weer gaan varen, we moeten tenslotte toch tempo blijven maken, zien we iets drijven, we varen er langzaam op af, kunnen het niet goed onderscheiden, dus heel voorzichtig. Het blijkt een wrakstuk te zijn, er onder verscholen zwemt een gigantische school vissen, en dan ineens komen er vlak aan de oppervlakte naast het schip heel rustig een tiental Mahi Mahi's aanzwemmen. Als in een aprookje, dit zijn Dorades van meer dan een meter lang, maat kleine dolfijn, een goudkleurig lijf met fluoriserend blauw en groen, een felgele platte staart en knalblauwe vinnen. Ik voelde me alsof een goede fee van de zee alvast de koets laat voorrijden. Zooo Moooii!!! Roderick roept dat ik naar de andere kant moet kijken en ook daar 20 Dorades. Wauw! In de verte zwemt ook nog iets echt groots, maar we kunnen niet onderscheiden wat. Dan echt weer verder, na een paar uurtjes komt er eindelijk wat wind en kunnen we verder zeilen. Dat werd hoog tijd, want de dieselvoorraad gaat er zo wel door heen. Het voelt ook raar, dat je in zo'n windstil en sprookjesachtig gebied je moet zien weg te komen voor de storm over 3 dagen en dat alleen maar op de motor kan doen omdat er nu geen zuchtje wind staat. Maar de storm gaat nog steeds op het hoogtepunt over het Minerva reef. Evengoed gaan er nog zeilers onderweg naar Minerva en blijven daar nog rustig een nachtje over, daar begrijpen wij echt niets van. Zo'n stormveld is zo groot, je kunt niet ver genoeg weg komen, hooguit proberen om buiten de extreme zone te blijven. Maandag,5 november,Roderick loopt alle lijnen nog eens na, het blijkt dat de Furlinglijn van de genua bijna doorgeschavield is. Deze dikte hebben we niet meer op voorraad, dus we besluiten om de apinnakerlijn met aangepaste blokken daarvoor te gebruiken. Het is niet ideaal, maar het kan wel zo. Weer een klus geklaard. Verder komt er niet veel meer uit onze handen, de wind is flink toegenomen met harde plotse vlagen, korte steile golven, die met groot geweld en lawaai tegen het schip slaan. Doordat ze zo kort zijn, klimt het schip er tegenop, eenmaal boven houdt het water op en komt het voorschip vrij te hangen en dondert dan met grof geweld en veel kabaal weer terug in het water. Dat gaat zo door tot 23.00 uur, dan neemt de wind af en vlakt de zee af, waardoor we een beetje bij kunnen komen en wat slapen. Op het radionet de volgende ochtend geeft iedereen zijn positie door en de staat van de zee en de wind, Roderick meldt tot algehele hilariteit á la James Bond "Shaken not stirred". Er zijn meer dan 40 schepen onderweg en we hebben er geen een gezien tot nu toe. Dinsdag, 6 november, de nachtwachten vallen niet mee. We hebben het koud. Echt koud. Nu hoeven jullie niet meteen meesmuilend te lachen, het is namelijk 20 graden. En ja wij weten ook dat je dan in Nederland met een kort rokje aan naar het eerste de beste terras rent, als het zo warm is. Maar wij zijn beter gewend en daarbij zitten we tijdens de nachtwacht buiten in de wind, er komen nog al eens golven over, de één is moe, omdat zijn wacht ten einde loopt en de ander is koud, want die komt net uit zijn warme bedje. Dus op zoek naar onze Noorse Pakken. De hele hut moeten we leeghalen, ergens achter de fietsen, maar we hebben ze. Nu ook nog de mutsen opduikelen, dan kunnen we er weer tegen. Vanochtend weer direct brood gebakken om 5.00 uur, dat is een tijd, dat het vaak wat rustiger weer is en het meel afwegen voor het deeg en kneden, bakblikken klaarmaken enz op een stampend schip is niet het allergemakkelijkste. Verder een stapel pannenkoeken gebakken voor morgen, een grote pan soep gemaakt op voorhand, zodat we af en toe zo iets kunnen pakken, zo mogelijk. De voorraad eten nagekeken, je mag een heleboel niet invoeren in New Zealand, dat wordt allemaal in beslag genomen, dan kunnen we het beter zelf opeten. Hete pittige linzensoep met allerhande verse groenten en kruiden. We hebben de hele dinsdag kunnen zeilen, het is nu avond, het begint weer aardig te spoken, terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben komen er grote golven over het dak van het schip. Je schrikt je af en toe wezenloos. We schieten goed op,om 1800 LT is onze positie 26.48 S 177.29 E. Iedereen trouwens heel hartelijk bedankt voor de lieve en bemoedigende mailtjes. Heerlijk om te krijgen. Dennis dank voor het meekijken, een kaartje kun je nooit opsturen via sailmail, dat komt nooit aan. Tot nu toe alles okay. Veel liefs van Roderick en Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zaterdag 3 november 2012
update 04 november 2012
Hallo allemaal, hier even een update over de te verwachten storm woensdag. Het ziet er minder alarmerend uit, dan aanvankelijk verwacht werd. De weerssystemen zitten hier nogal ingewikkeld in elkaar, dat kan ik niet precies uitleggen. Maar de situatie gisteravond was, dat er van alle kanten alarm waarschuwingen werden afgegeven voor een depressie die zich buiten proportie ontwikkelde, er werd windkracht 51 knopen voorspeld, dat is 10 Beaufort of meer. De baan die hij ging afleggen liep van de Tasmanzee schuin naar boven over het Minerva rif, waar op dit moment zo'n 25 boten naar onderweg zijn of al liggen. Wij waren daar dus ook naar onderweg.Het Minervarif is dus ook weer een ringvormig atoleiland, alleen maar een boven water stekend rif met maar 1 toegang. Onder normale omstandigheden biedt het bescherming tegen de oceaangolven en lig je daar tamelijk beschut, maar als het zo gaat spoken is het levensgevaarlijk. Het moet een van de mooiste duik/ snorkellokaties zijn met onvoorstelbaar mooi koraal. Nou ons besluit was al snel genomen, daar gaan we dus niet naar toe! Maar wat dan... We zijn 10 tot 14 dagen op zee en wat komt er na deze depressie? En de tijd van de cyclonen uit de tropische regionen gaat ook dringen. We hebben 2 uur aan de radio gezeten, allerhande berichten gehoord en daarna zijn we koortsachtig aan het werk gegaan. Wij passeren vandaag het Minervarif en hebben dan nog 3 dagen om wat verder uit de buurt te komen. Maar welke kant gaan we op. Allereerst moet je in de gaten houden, dat hier op het Zuidelijk halfrond de winden in tegengestelde richting waaien. Bij ons in Europa gaat de wind om een lagedrukgebied (een Low) tegen de klok in, hier gaat de wind met de klok mee. Welke kant trekken de Lows op? Wat gebeurt er als deze in de South Pacific Convergance Zone terecht komt. Zoveel vragen. Ook nu hebben we weer voor een beperkte actie radius diesel aan boord, in totaal voor 120 uur, waarvan we er door de windstilte al 60 uur opgebruikt hebben. Zo veel mogelijk proberen we dus te zeilen, maar nu moeten we maken dat we wegkomen en toch ook zorgen dat we voor nood nog diesel hebben, als we problemen met de golven krijgen. We hebben hier geen internet maar kunnen wel beperkte weersinformatie via de SSB Radio opvragen. Terugkeren naar Tonga Tapu, de zuidelijkste eilanden van de Tonga groep is ook makkelijker gezegd dan gedaan. 200 Nmijl moeten we dan terug tegen de heersende wind en stroom in en hoe veilig is het daar te ankeren, als er zo'n geweld overkomt. We hebben uiteindelijk 3 alternatieve routes berekend en daar op diverse punten de weersinformatie opgevraagd. Rechtdoor naar het zuiden is niet haalbaar, we krijgen dan dikke wind en golven tegen en lopen dan het risico om in het hart van de storm verzeild te raken. De Zuidwest route, die we volgden, geeft op woensdag de grootste problemen, een andere mogelijkheid is pal west te gaan varen en dan hopen dat de storm onder ons langs trekt. Dan zijn we al bijna bij New Caledonié en moeten dan terug naar New Zealand zien te komen. Want na de storm komen de enorme golven recht uit het zuiden, waar wij naar toe moeten. Toch kiezen we voor de laatste optie. We verleggen de koers pal west op de 23e breedtegraad South, motor aan en wegwezen. Intussen maken we een plan de campagne hoe verder het schip klaar te maken. We hebben een hele waslijst gemaakt. Het schip is altijd zeeklaar, maar het is natuurlijk anders als je zwaar weer verwacht. We willen het dek helemaal vrij hebben, de extra jerrycans met water, die buiten langs de railing staan, onderdeks, de boom bananen moet je ook niet tijdens het slingeren tegen je hoofd krijgen, alle apparaten van nieuwe batterijen voorzien, de tas met extra warme kleren uitgraven, brood bakken, schema's maken enz. enz. Dan ga ik een uurtje slapen, pak de nachtwacht over, R. even een paar uurtjes slapen, dan mag ik even kort naar bed en om 5.00 zit ik weer buiten en pakt R nog een uurtje. Om 7.15 start het radionet weer en daar willen we beide niets van missen. Om 5.00 sta ik dus deeg te kneden voor de eerste 4 broodjes. Dan volgen we alle radioberichten en die klinken een stuk minder somber. De storm gaat via het Minervarif waarschijnlijk naar Fiji en neemt niet zoveel in kracht toe als gedacht. Tot zover een hele opluchting. We verleggen nu gelijk de koers weer naar Zuid West, anders raken we er alsnog midden in verzeild. We gaan stug door met de voorbereidingen, want dat we flink op ons donder zullen krijgen, kan bijna niet uitblijven. Maar windkracht 8 is een stuk beter te hanteren dan 11. Dus nu eerst maar eens een kopje koffie met een snee warm bananenbrood. Nou het heerlijkste brood wat ik ooit gebakken heb. Half wit, half bruin meel, met rozijnen, kaneel, en uiteraard bananen erin. Smullen geblazen. De zee is nog steeds kalm er is nog steeds geen wind, we motoren stug door tot dat we voorbij het Minervarif zijn en dan proberen we de rest te zeilen. Op naar Opua ( uitgesproken als OpOEa, met de klemtoon op de OE) We moeten toch weer een nieuwe taal leren, want die New Zealanders en Australiërs hebben een uitspraak, niet te verstaan, ook gebruiken ze heel andere woorden. Na Opua (na ongeveer 3 weken)gaan we naar Whangarei ( uitspraak Fungaree) Ach dat houdt het allemaal spannend. Hier ga ik het er weer bij laten, we hebben nog wat meer te doen. Onze positie op zondag 9.00 uur Lokale tijd is 23.03 S 179. 28 W. Vandaag passeren we de 180 graden meridiaan en komen dan weer op het Oostelijk Halfrond. Als je dan de positie in geeft op Google Earth moet je dus opletten dat er E (van East) achter de laatste coördinaten staat. Tot zover, een dikke kus van ons beide. Roderick en Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
vrijdag 2 november 2012
3 november 2012
Lieve allemaal, nog steeds onderweg, voorlopig gaat het allemaal gladjes. Zaterdag om 17.00 LT is onze positie 22.21 S 178.11 W. Alleen is er een flinke adder onder het gras, in dit geval onder water, er is een zware depressie op komst, die we waarschijnlijk woensdag gaan tegenkomen. We zien daar natuurlijk best tegenop, maar zijn nu al druk aan het voorbereiden om alles zoveel mogelijk het hoofd te bieden. We hebben veel radiocontact met andere schepen onderweg, dat kost heel veel accustroom, we krijgen onze handen vol, dus wees niet al te ongerust als je een aantal dagen niets van ons hoort. We kunnen ook problemen met de antennes van de radio krijgen bijvoorbeeld. We proberen jullie op de hoogte te houden. Een hele dikke kus van ons, Roderick en Yvonne.
Lieve Duitse zwager een hele fijne verjaardag morgen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Lieve Duitse zwager een hele fijne verjaardag morgen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
2 november 2012 onderweg naar New Zealand
Dinsdag dus vertrokken om 16.00 uur, woensdag bijna de hele tijd de motor aangehad, donderdag grotendeels gezeild, weliswaar langzaam maar gestaag en merendeels de goede kant op. Nu is het alweer vrijdag, perioden met motoren wisselen af met zeilen. Sinds 17.00 uur begint de wind een beetje door te zetten, dus nu hebben we aardig de gang erin. De zee was tot nu toe heel kalm, we konden rondom de horizon zien. Buiten de zonsopkomst en ondergang en de maanopkomst en ondergang is er niet veel te zien. Wir schauen ins Blaue hinein. Blauw water, blauwe lucht. Er zijn meerdere schepen onderweg naar New Zealand, maar sinds vertrek helemaal niemand gezien. We eten ons suf aan bananen, die zo langzamerhand allemaal tegelijk rijp worden en papaya's, verder heeft al het groenvoer ook een beperkte houdbaarheid, dus we knagen heel wat af. Dit is het wel zo'n beetje. Voorlopig gaat het als een zijtje, dus van ons mag het zo blijven. Onze positie op vrijdag 20.00 LT is 21.36 S 177.13 W. We hebben al 301 Nmijl afgelegd en moeten er hemelsbreed nog 952. Liefs R&Y.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
dinsdag 30 oktober 2012
Woensdag 31 oktober 2012, onderweg naar New Zealand
We zijn dus onderweg naar New Zealand, er was weinig wind verwacht, maar er is nauwelijks een zuchtje, we varen op de motor op een spiegelgladde zee tussen de vulkanen door. Er zijn er heel wat, uit sommige zie je af en toe een rookpluimpje komen. We hadden verwacht een aantal grote dieren te zien, zeker nu de zee zo glad is, maar nog geen spierinkje in het vizier gehad. De zon schijnt, de motor doet het als een naaimachientje, de boot is afgeladen met fruit en verse groenten, die Valini nog kwam brengen voor vertrek, om de stuurstand hangen de bloemenslingers, die ze ook nog voor ons gemaakt had. Als je 's nachts naar buiten loopt, ruikt de hele kuip naar gardenia's. We varen ongeveer 240 graden, zodat we bij de 30e graad ongeveer boven New Zealand uitkomen en dan in principe recht naar beneden. Voor wie niet helemaal goed georienteerd is: van de orkaan Sandy hebben wij geen last, maar hier moeten we goed opletten voor de snel opvolgende hoge en lage drukgebieden met heel veel wind, die als ze in de convergentiezone aankomen heel erg vervelend kunnen doen. We varen richting Minervareef midden in de oceaan,476 Nmijl verderop, eventueel kunnen we daar een stop maken om een beter weersysteem af te wachten. We zien wel, zo lang van te voren kunnen we toch het weer niet inschatten. Onze positie is op woensdag 31 oktober om 14.00 uur boordtijd is 19.28 S 175.09 W (het is bij jullie nu 12 uur vroeger dan bij ons, dus 02.00 's nachts). Liefs van ons. Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zaterdag 13 oktober 2012
17 maart 2012,aangekomen in Galapagos, dag 9
Tja het is echt waar: We zijn in Galapagos, voor anker voor het eiland Santa Cruz, positie 00.45 S 090.18 W.
Om 16.00 uur lokale tijd zijn we hier aangekomen. We hebben de eerste grote zeeleeuw, zwemmend in het water al ontmoet. Gaaf! De ankerplaats is hartstikke druk, we zijn met een watertaxi naar de wal gegaan en hebben even rondgekeken. Hartstikke leuk! Veel winkeltjes met allerhande kunstzinnige spulletjes, altijd gaaf, supermarkt, beetje toeristisch, dus de horeca prijzen zijn behoorlijk hoog. De watertaxi brengt je overdag voor 0,70 cent per persoon naar de wal, 's avonds voor 1 dollar pp. Het zit hier stikvol grote pelikanen, fregatvogels. We kwamen langs de visafslag, daar staan grote pelikanen te bedelen en even later kwam er ook nog een grote zeehond de trap op. De computer werkt weer!!!! Wat een opluchting. Dank zij David uit Panama. Ik stop, ik ben denk ik een beetje dronken, 2 ijskoude biertjes bij een temperatuur van 35 graden, veel te snel naar binnen geklokt. Morgenochtend om 9.00 uur komt er een hele delegatie officials aan boord. Daarover later meer. Tijd om te gaan slapen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Om 16.00 uur lokale tijd zijn we hier aangekomen. We hebben de eerste grote zeeleeuw, zwemmend in het water al ontmoet. Gaaf! De ankerplaats is hartstikke druk, we zijn met een watertaxi naar de wal gegaan en hebben even rondgekeken. Hartstikke leuk! Veel winkeltjes met allerhande kunstzinnige spulletjes, altijd gaaf, supermarkt, beetje toeristisch, dus de horeca prijzen zijn behoorlijk hoog. De watertaxi brengt je overdag voor 0,70 cent per persoon naar de wal, 's avonds voor 1 dollar pp. Het zit hier stikvol grote pelikanen, fregatvogels. We kwamen langs de visafslag, daar staan grote pelikanen te bedelen en even later kwam er ook nog een grote zeehond de trap op. De computer werkt weer!!!! Wat een opluchting. Dank zij David uit Panama. Ik stop, ik ben denk ik een beetje dronken, 2 ijskoude biertjes bij een temperatuur van 35 graden, veel te snel naar binnen geklokt. Morgenochtend om 9.00 uur komt er een hele delegatie officials aan boord. Daarover later meer. Tijd om te gaan slapen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
16 maart 2012, onderweg naar Galapagos, dag 8
Hoi allemaal, nog steeds onderweg. Gisteren euforisch bij het overschrijden van de evenaar. Een paar uurtjes later in zorg, de computer is gecrashed. We kunnen bij geen enkel bestand meer komen en hij deed het net zo lekker. Na het ophalen van het weer bleek dat er bijna geen wind meer komt deze dagen en vanaf zaterdag wind en golven tegen. Dus nu toch maar besloten om verder de motor bij te houden, dan komen we zaterdagavond aan in Santa Cruz. De motor aan betekent ook stroom/ energie genoeg, dus toen ik sliep, ging Roderick als verrassing de nieuwe versie van het planetarium erop zetten. We zitten hier meestal in de stikdonkere nacht zonder strooilicht onder een stralende sterrenhemel, maar van het zuidelijk halfrond weet ik niet zoveel.
Dus Roderick zwoegen tijdens zijn wacht om voor mij het programma erop te hebben, voordat mijn wacht begon. Maar ellende ten top geen van onze eigen programma's doet het nu meer. Al onze gegevens van de laatste tijd, verzamelde informatie, adressen, de website, de bankzaken noem maar op. Roderick was echt ten einde raad. We hopen nog een oplossing te vinden. We hebben een email naar Panama gezonden in de hoop dat van daar uit advies gegeven kan worden, door een computerguy die we daar kennen.
We zijn nu op zo'n 120 Nmijl afstand van Santa Cruz. Dus nog 1 nacht door en dan zijn we er morgen. Iedere ochtend is het zo windstil, dat het water wel olie lijkt. Alleen de constante oceaandeining. Ik weet niet of dit stukje op de blogspot terecht komt, want ook de codes daarvan staan op de andere computer, die weet ik niet uit mijn hoofd. We hebben het nog steeds verschrikkelijk naar onze zin, maar dit soort dingen is dikke pech, dus dat brengt nogal wat stress met zich mee. Ben benieuwd wat we morgen te zien krijgen, vanmiddag weer een dolfijnenshow, hoog in de lucht buitelend, Roderick begon al meteen te roepen, Hier solliciteren voor Harderwijk. Straks tussen de zeehonden, daar kan ik me op verheugen. Van de week ook nog zo iets grappigs, we hebben al dagen geen schip of zo gezien, komt er ineens midden op de oceaan een boomstammetje langsdrijven met op een rijtje 4 grote zwart witte vogels erop, ik denk genten of zo. Heel sullig naar ons kijkend, van wat doen zij hier? Gewoon een scene uit de tekenfilm Madagaskar. En ook nog toen wij bij La Luna op visite waren, zag ik ineens een rare bruine vlek in het water. Het waren een stuk of 20 (jonge) bruine roggen, die nog heel vierkant zijn. Als een Romeins cohort zwommen ze zij aan zij, recht tegen elkaar aan, waardoor zij een grote ruit vormden. Asterix zei het ook al, Rare jongens die Romeinen. Tot zover. Groetjes.R&Y
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Dus Roderick zwoegen tijdens zijn wacht om voor mij het programma erop te hebben, voordat mijn wacht begon. Maar ellende ten top geen van onze eigen programma's doet het nu meer. Al onze gegevens van de laatste tijd, verzamelde informatie, adressen, de website, de bankzaken noem maar op. Roderick was echt ten einde raad. We hopen nog een oplossing te vinden. We hebben een email naar Panama gezonden in de hoop dat van daar uit advies gegeven kan worden, door een computerguy die we daar kennen.
We zijn nu op zo'n 120 Nmijl afstand van Santa Cruz. Dus nog 1 nacht door en dan zijn we er morgen. Iedere ochtend is het zo windstil, dat het water wel olie lijkt. Alleen de constante oceaandeining. Ik weet niet of dit stukje op de blogspot terecht komt, want ook de codes daarvan staan op de andere computer, die weet ik niet uit mijn hoofd. We hebben het nog steeds verschrikkelijk naar onze zin, maar dit soort dingen is dikke pech, dus dat brengt nogal wat stress met zich mee. Ben benieuwd wat we morgen te zien krijgen, vanmiddag weer een dolfijnenshow, hoog in de lucht buitelend, Roderick begon al meteen te roepen, Hier solliciteren voor Harderwijk. Straks tussen de zeehonden, daar kan ik me op verheugen. Van de week ook nog zo iets grappigs, we hebben al dagen geen schip of zo gezien, komt er ineens midden op de oceaan een boomstammetje langsdrijven met op een rijtje 4 grote zwart witte vogels erop, ik denk genten of zo. Heel sullig naar ons kijkend, van wat doen zij hier? Gewoon een scene uit de tekenfilm Madagaskar. En ook nog toen wij bij La Luna op visite waren, zag ik ineens een rare bruine vlek in het water. Het waren een stuk of 20 (jonge) bruine roggen, die nog heel vierkant zijn. Als een Romeins cohort zwommen ze zij aan zij, recht tegen elkaar aan, waardoor zij een grote ruit vormden. Asterix zei het ook al, Rare jongens die Romeinen. Tot zover. Groetjes.R&Y
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
woensdag 10 oktober 2012
Vava'u Tonga
Donderdag, 11 oktober 2012, Vava'u Tonga, positie 18.39 S 173.59 W. Tja we zijn al weer 170 Nmijl verderop gevaren naar de volgende eilandengroep, bijna 340 km dus weer, we hadden stevige wind op de kop en felle golven, de hele weg hebben we ons met handen en voeten schrap moeten zetten en evengoed schoof ik diverse malen gewoon van de kuipbank af op de grond, verder bij iedere handeling de grootste moeite om overeind te blijven. Niet echt comfortabel, maar we schoten wel enorm op. Met 7 knopen door de stikdonkere nacht racen, zo snel en heftig als je niets kunt zien, geen maan, geen sterren, maar door deze dagen te gaan met deze wind konden we het in anderhalve dag en 1 nacht halen, anders moet je nog een tweede nacht. Dinsdag om 8.00 uur vertrokken en woensdag al om 13.00 voeren we de pas in bij Vava'u. Supersnel dus. We waren al van plan dinsdag te vertrekken, onze tijd gaat een beetje dringen. Het vertrek was bijna niet doorgegaan, omdat we (lees ik) eerst nog een strandwandeling wilden maken. Maandag eerst weer 5 km gewandeld naar de customs om weer uit te klaren, gelukkig kregen we halverwege weer een lift aangeboden in de laadbak van een pick-up truck. Daar zaten al een paar werklui en een oudere Tongaman compleet met biezen rok om. Hij had zichzelf een geintje beloofd en begon in het Tonga tegen ons te praten en een lol dat hij had, dus wij direct een heel onzinverhaal in het Nederlands tegen hem gehouden, toen moest hij helemaal lachen. Uitklaren en dan weer de hele weg terug lopen, er kwam geen auto meer langs, wel een jongen op een fiets, die ons de halve weg begeleid heeft. Op school leren ze allemaal Engels, dus we kunnen dan een gesprekje aanknopen, dat willen ze allemaal graag. We gaan weer terug naar het schip om alle papieren, paspoorten en zo weer aan boord te brengen, dan nemen we even rust en een uurtje later gaan we naar het strand, dat wil ik nog graag zien voor vertrek. We hebben van een andere cruiser gehoord, dat er een pad door het bos is naar de andere kant van het eiland, dat gaan we dus doen. Het pad was behoorlijk lang, soms ook wat onguur, twee kanten dicht bush en heel veel troep. Op zijn kop liggende kapotte auto's, huisraad, plastic zooi, ook allemaal door de vloedgolf van de tsunami hier naar toe gespoeld. Nu ontdek je echt wat een impact zo'n natuurramp heeft. Eindelijk komen we bij de oceaan aan en op een mooie strook helder strand, mooie schelpen liggen er, eigenlijk voornamelijk slakkenhuizen, maar hele mooie. Schelpen zoeken dus. We moeten de tijd in de gaten houden dat we voor donker terug zijn. We gaan vanaf hier over het strand om de punt van het eiland heen terug naar de baai waar de boot ligt. Dus wij lopen, de afstand is veel verder dan gedacht en dat niet alleen, het strand houdt om de bocht op en we moeten verder over puntige scherpe lavabrokken met overal poeltjes water en er komt geen eind aan. In de verte zien we weer een lichte streep zand, dus daar worstelen we ons in hoog tempo naar toe, eindelijk daar aangekomen blijkt het geen zand, maar een hele opgeworpen wal van kleine koraalbrokken. Door de tsunami is al het koraal afgebroken, het rif is bijna helemaal glad, en in kleine brokken aangespoeld, er is niet op te lopen, je zakt weg, de brokken zijn alle vormen, je kunt je voet er niet opzetten, het is haast niet te doen. We moeten voortmaken want de zon gaat al lager, R. besluit dat we gaan proberen om een stuk af te steken door de bosjes. Nou dat hebben we geweten, klimplanten, struikelplanten, stekelbosjes, dooie bomen, waar we overheen moeten, gaten holen, na een half uur ploeteren, besluiten we om terug naar zee te ploeteren, want daar kunnen we beter in het halfduister lopen als hier, hier verdwaal je echt. Terug naar zee dus, in marstempo zwoegen we door, R op zijn plastic schoentjes, ik op mijn sandalen, we zijn al bekaf, hebben het bloedheet en maar een half flesje water bij ons. Hup door, zover mogelijk voordat het echt donker is. Electriciteit hebben ze hier niet, het is dus gewoon pikdonker, een half uur na zonsondergang. Gelukkig volgt er weer een groot stuk strand, wij blij, maar dit zand is zo scherp, dat we onze tenen openhalen eraan. Verder ook ongelooflijk veel aangespoelde zooi. Iedere stap moet je goed kijken waar je je voeten neerzet. In het schemerduister komen we bij de laatste baai, we kunnen het schip in de verte zien liggen, maar moeten de baai helemaal volgen, hier heeft de tsunami flink huisgehouden er liggen zeker nog 50 tot 100 grote dikke (meer dan een meter dik) bomen dwars over het strand, daar moeten we overheen en onderdoor en dat in hoog tempo. Dan nog 1 baai over de lavarotsen en poeltjes, het is nu bijna helemaal donker, wolken muggen zoemen om ons hoofd. Op de tast klimmen we de pier op, waar aan het eind onze dinghy afgemeerd ligt, in het stikdonker de lijnen lossen en op weg naar het grote schip, wat ook onverlicht is, we hadden dit heel anders gepland. Schip gevonden, aan boord geklommen, ieder anderhalve liter water gedronken en rechtstreeks in bed gevallen. We kunnen geen pap meer zeggen, morgenochtend moeten we om 6.00 uur op om heel vroeg te vertrekken. We zien dat morgen wel of we dat nog aankunnen. Het wonder is, dat we geen van beide onze enkels verzwikt hebben, geen benen gebroken hebben,niks, we hebben alleen heel dikke knieën. Voor het vergelijk het was een wandeltocht met hindernisbaan van Julianadorp naar Callantsoog in marstempo. Eenmaal thuis zijn we toch wel heel trots dat we dit volbracht hebben. En de volgende ochtend vonden we het toch zonde om dit gunstige weer/wind moment voorbij te laten gaan, dus zijn we toch vertrokken, Die Hards als we zijn geworden. Nu zijn we dus in Vava'u, ook Tonga, een wereld van verschil. Luxe huizen, restaurantjes, duikscholen en alle verzamelde cruisers, die hier vandaan wachten op een gunstig moment om naar New Zealand of Australië te vertrekken. Er liggen zeker meer dan 100 schepen afgemeerd. Er is een bar/restaurant waar de zeilers elkaar ontmoeten, een stuk of 30 komen we de laatste tijd overal tegen, omdat die dezelfde route volgden, maar hier zijn ook de schepen, die de zuidelijke eilanden bezocht hebben. Heel veel oude bekenden uit Panama, de San Blas enzovoort. Zo hartstikke leuk. Vanaf het begin van de pas tot aan het stadje was het bijna nog een uur op de motor varen, door een landschap zoals langs de Moezel of de Neckar, lage groene heuvels, overal eilandjes, Roderick begon al direct te zingen: Ja een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn... Eenmaal afgemeerd,waren we bekaf van de tocht, maar kregen geen tijd om even tot rust te komen,terwijl de motor nog liep, kwam dinghy na dinghy langs om even gedag te zeggen, hartstikke leuk natuurlijk, we hebben ons dus opgekalefaterd, na een doorwaakte nacht zien wij er ook niet zo florissant meer uit, zijn naar de kant gevaren om een supergrote pizza met een glas ijskoud bier te gaan nuttigen, tijdens het aangenaam samenzijn met de andere zeilers. We hadden al meer dan een week geen biertje of cola meer aan boord, dus lekker dat het smaakte. Donderdag weer vroeg gestart, we moeten eerst weer naar de douane en immigratie om opnieuw in te klaren, bij de douane staan we in de rij, er vertrekken vandaag ook een aantal cruisers, dus dat duurt even, dan moeten we snel terug, want er is om 11.00 uur in de Aquariumbar iemand uit New Zealand die een soort voordracht houdt over New Zealand en Opua in het bijzonder, over de douane eisen, de visa, wat we aan voedingsmiddelen mee mogen nemen, wat het ministerie van landbouw in beslag gaat nemen, voorlichting over de marina, de werf, de mogelijkheid van het aanschaffen van een auto, verzekeringen, welke certificaten we moeten kunnen overleggen enzovoort. Allemaal super nuttige informatie. Ook daar zijn weer mensen die we nog uit Panama kennen, daar maar een lunch gebruikt en dan alsnog naar immigratie. Dan op zoek naar een ATM machine (flappentapper) want we zijn al door onze Pa'anga's heen. De geldautomaat werkt niet, shit, R. in de bank vragen, Okay ze gaan hem vullen, dus een uur later hebben we toch weer geld te besteden. Dan op zoek naar een bakker, de versmarkt en hopenlijk wat blikjes cola en bier. We hebben wel een beetje genoeg van alle zoete aardbeiengazeuse. We vinden een liquorshop, waar we met onze scheepspapieren Duty Free kunnen kopen, dat scheelt mooi 15% belasting. Ze verkopen Heinekenbier, geen lokaal bier. Nou dan gaan we nu voor Heineken. Het is wel prijzig. We zeggen dat we straks terugkomen met een karretje, het is namelijk best ver lopen, maar de winkel gaat over een kwartier dicht. Wat hadden we dan willen hebben, nou 2x24 blikjes bier en 2x24 blikjes Coca cola. Nou doet u dat maar, we brengen u wel even weg. Staat er voor de deur een kleine Heineken bestelwagentje, ik kon ook meerijden met de tassen en Roderick loopt terug. Meneer brengt me tot aan de steiger, laadt alle spullen uit, vraagt welke dinghy van mij is en zet het ook nog allemaal in de dinghy, over service gesproken.. En nu zijn we echt moe, ik ga proberen om morgen de website bij te werken en de foto's te plaatsen, R. vaart met de dinghy van boot tot boot om foto's en informatie via de computerstick uit te wisselen, we zijn gewoon hartstikke druk. Tot mails Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zondag 7 oktober 2012
Zondag, 07 oktober 2012
Niuatoputapu is echt leuk, de baai waar we geankerd liggen is prachtig van kleur, het uitzicht schitterend, de mensen in de dorpjes hier zijn supervriendelijk, spreken je aan, willen van alles van je weten, zijn goedlachs. De meesten spreken wat Engels, de kinderen leren het op school. Er is 1 winkeltje, 6 km verderop, waar je wat levensmiddelen kunt kopen. De tsunami heeft hier flink huisgehouden, er is veel vernield en nog niet opgebouwd. Er zijn prefabhuisjes neergezet en huisjes opnieuw opgebouwd van sloophout. Je ziet veel kapotte auto's, die zijn natuurlijk ook door de tsunami ergens neergekwakt, en die staan daar nog. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat bijna alles weer vanaf de grond opgebouwd moet worden. We zijn vrijdag naar de bank gelopen, 5 km verderop om geld te wisselen, we kunnen dan wel vrijwel niets kopen, maar we moeten wel nog bij de douane gaan betalen en bij de healtoffice. In totaal 132 Pa'anga. De bank en de overheidsgebouwen zijn ook gesitueerd in houten noodgebouwtjes, met een simpele houten balie en een houten tafel, dat is het wel zo'n beetje. Daar werkt dan ook weer een dame in het zwart met zo'n heel vloerkleed van Pandanusbiezen om zich heen geknoopt. Het ziet er zo'n beetje uit of je een rieten mat uit de tenthuisjes in Zandvoort dubbelgevouwen over je kleding heen drapeert, met een touw of biezen ceintuur. Het is hier sowieso flink heet, dus iedereen loopt met waaiertjes. De Cruisers zijn hartelijk welkom, er wordt ook af en toe door de lokale bewoners iets voor ons georganiseerd waar we aan mee kunnen doen. Wel wordt er veel om spullen gevraagd, vooral pennen en schoolspullen en de kleintjes weten al gauw dat er bij die vreemde mensen snoepjes te halen zijn. Vrijdag zijn we met alle vrouwen naar het dorp geweest waar een demonstratie weven met Pandanusblad gegeven werd. Met 20 Tongadames en 20 Yachtievrouwen in een schuur, alle kinderen erbij, oudere dames, die er gezellig bij zaten en even later zich uitstrekten om lekker te gaan slapen, babies erbij en vlechten maar. Hartstikke leuk, want je hebt dan ook de gelegenheid met die dames te spreken. We hebben gevraagd om voor ons te zingen, Wauw, dat is toch zo gaaf. Zaterdag zijn we nogmaals met zijn tweetjes het dorp ingegaan, we moeten onze betaling voor de gezondheidsofficier nog betalen, dat moet bij het ministery of health bij het ziekenhuisje maar er was niemand aanwezig. Maar hier hoef ik niet zo nodig opgenomen te worden, wat een krakkemikkige boel. Overal achieten de varkentjes weer kris kras voor je voeten langs, zo leuk. De mensen zijn heel saamhorig, zoeken elkaar ook continue op, doen klussen samen, zitten samen onder de boom, altijd in groepen. We maken hier en daar een praatje, delen wat balpennen uit, plotseling horen we weer luid zingen, komt er een pick-up truck langs met de laadbak volgeladen met vrouwen en kinderen. Alle vrouwen met een bloemenkrans om, wij er achter aan om te zien wat er gaat gebeuren, niets dus. De truck is onder een boom gezet in de schaduw en ze blijven lekker zitten. Ik ga aan ze vragen waarom ze allemaal zo'n mooie bloemenslinger om hebben, of er een feest is, maar nee ze verzamelen zich om met z'n allen bij elkaar het huis schoon te maken. Ik krijg van de "hoofddame" ook een bloemenslinger omgehangen. Natuurlijk is het voor ons dan tijd om weer pennen en potloden uit te delen, die dankbaar in ontvangst genomen worden. De dame woont in een piepklein huisje van sloophout, dat zal ook wel aan de tsunami te wijten zijn. Vervolgens wordt ons nog een kam bananen aangeboden, er zitten wel 50 bananen aan, maar dat willen we niet, ze geven namelijk hun eigen spullen weg, we vragen om een een klein stukje, dat is voor ons meer dan genoeg. Erg leuk, dit soort contacten. 's Middags gaan we met de rubberboot de oceaan op om walvissen te zoeken, maar de golven zijn vandaag best erg hoog, dus na niet al te lange tijd, keren we terug binnen het rif, daar gaan we snorkelen, maar er is geen koraal te zien, alles is leeg, dat is ook door de tsunami. Je beseft nu pas wat een impact dat heeft, een meisje van een jaar of 10 vertelt terwijl ze met me meeloopt, dat ze de tsunami zag aankomen en toen heel hard weggelopen is en dat haar Oma nu op de berg woont en niet meer beneden wil wonen. Er staan ook grote diesel automotoren, kapot en we snapten niet waarom, die daar nou waren, maar de een gebruikten ze om water op te pompen, de ander om electriciteit mee op te wekken, beide zijn kapotgeslagen door het watergeweld, de roestige overblijfsels staan er nog. Maar er is zoveel te doen. Wel is er weer een lagere school gebouwd en er is zelfs een Highschool. Wat je wel ziet hier zijn weer grote auto's, daar stellen ze duidelijk meer belang in dan in de huisjes. Niet zo heel gek natuurlijk, want het leven speelt zich hier grotendeels in de openlucht af. Nog zo'n voorbeeld van vriendelijkheid en behulpzaamheid, we waren onderweg van het dorp en werden overvallen door een enorme regenbui, we stonden onder een grote boom te schuilen, kwam er een mevrouw uit een van de huisjes aan de overkant met een paraplu aanrennen voor mij, moest ze zelf weer door de stromende regen terug naar huis en als de bui afgelopen was, konden we hem wel terugbrengen. Het is nu zondag, Ja, we zijn vandaag weer naar de kerk geweest, netjes aangekleed, Roderick in lange broek, Ik in mijn lange zijden rok met een kleurige pareo erom heen geknoopt. We wisten alleen niet hoe laat de dienst zou beginnen, terwijl we daar lopen stopt er een auto: Gaat u naar de kerk? Dat is in het volgende dorp! Okay, wij aan de wandel, we zien wel. Even later komt er een pickup truck langs: Gaat u naar de kerk? Wilt u meerijden? Dus wij in de laadbak geklommen. Dit keer bezochten wij een Katholieke kerk in een veredelde schuur. Mudvol kerkgangers en zoals hier gebruikelijk in hun mooiste kleren. De donkere priester en misdienaren in vol ornaat, veel dames in traditionele kleding, de anderen in hun mooiste kledij, met sier omslagrokken er over heen, gemaakt van pandanusblad in verschillende patronen, ook in een soort macramé, met slierten en staarten, de mannen in kleurige mooie overhemden ook met een sieromslagdoek om de heupen. De baby's en kindjes in schitterende zijden jurkjes, roze volans, kapmouwtjes, strikjes, kwikjes en allemaal met heel elegante schoentjes, vaak met hakjes of ballerina's. Het was bijna een geheel gezongen mis en het koor was buitengewoon, zo mooi! Meerstemmig, meerdere partijen en alles a capella. Het raakte me werkelijk tot het diepst van mijn ziel. Terug mochten we weer mee in de laadbak, ze bieden ons dan eerst nog hun plaatsen in de cabine aan, maar dat doen we niet. 's Middags zijn we bij een paar andere zeilers, Linda en Brad van de Lark,langs geweest om onder het genot van een koud pilsje over het zeilgebied in New Zealand te praten. Zij zijn daar bijna een jaar geweest, zij hebben daar hun boot gekocht en een poos rondgevaren en zijn erg enthousiast. Als het gesprek vordert, komen wij erachter, dat zij in een andere boot daar naar toe gevaren zijn en daar schipbreuk geleden hebben. Hun schip heeft een rif geraakt en werd opengereten, dus zij moesten in het reddingvlot omdat het schip direct begon te zinken. Epirb (noodbaken) mee, gelukkig werkte alle noodmiddelen goed en zijn zij gered. Zodra ze het verzekeringsgeld ontvangen hadden, hebben zij weer een nieuw schip gekocht en nu liggen ze hier in de baai. Vele verhalen en tips rijker gaan we weer terug naar ons eigen schip. Veel afwisseling dus deze dagen. Wordt vervolgd. R&Y.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
vrijdag 5 oktober 2012
Niuatoputapu
Hallo allemaal,ik kan het zelf haast niet geloven, maar we zijn nu echt in het Kingdom of Tonga en wel bij het eiland Niuatoputapu, 15.55 S 173.43 W. We zijn uiteindelijk pas dinsdag uit Samoa vertrokken, omdat het virus mij ook nog even te pakken kreeg, te moe om ook maar 1 vinger op te tillen. De hele maandag buiten op de bank gelegen,maar gelukkig is het voor mij met een sisser afgelopen. De trip hier naar toe was 185 Nm, 2 nachten en 1 dag, kalm zeetje, rustig windje, af en toe de motor bij in de nacht als de wind helemaal verdween, net na volle maan, dus verlichting op zee. Heel relaxed allemaal. Om 10.00 uur hadden we ineens land in zicht, vooral het kleinere hoge vulkaaneiland was heel duidelijk te zien. Om 12.00 uur LT begonnen we aan de aanloop, ook hier sla-om om de riffen, er is een leading line, die je heel nauwkeurig aan moet houden, dan zijn er ook nog wat bakens, maar 1 was afgebroken (is het een rood of een groen baken?), 1 was helemaal weg. Bij aankomst vlak voor de pas, riep Kari ons op, dat er 3 walvissen buiten waren, hij was er met zijn rubberbootje naar toe gevaren, terwijl we zijn kant af speuren, zwemmen er aan onze kant ook 3 vlakbij. Yeah! Dus wij waarschuwen hem nu en hij komt direct naar ons toe en stapt bij ons aan boord. Ze kwamen heel dichtbij, op een gegeven moment stonden Kari en ik voor op de boeg, konden we ze zo alledrie onder het schip door zien zwemmen. Wat een welkom! José van Cap Tres voer met zijn dinghy voor ons uit om ons veilig binnen te loodsen. We liggen nu voor anker in heel rustig water vanwege het omringende rif met uitzicht op de uitgedoofde vulkaan en het eiland aan de andere kant, brekende golven op het rif. En heet dat het is! We baden in het zweet. We hadden gehoord, dat de douane etc naar ons toe zou komen, als ze op de pier staan te zwaaien, moeten we ze ophalen, maar we besluiten als we dan toch aan land zijn om direct naar de douane en immigratie toe te lopen, een wandeling van 5 kilometer. We gaan op pad langs het eerste dorpje, er staan een groot aantal kleine prefab-huisjes, waarschijnlijk hier neergezet na de tsunami, leuke gordijntjes, veel groen en overal dieren. De huisjes staan op palen en in de schaduw eronder liggen allemaal varkens, honden en kippen. Overal duiken de varkentjes op uit de bosjes, tientallen biggetjes, er lopen paarden los, een gezellige boel. Als we een kwartier onderweg zijn, passeren we een pick-up truck, waaromheen mensen in Tonganese klederdracht staan te lunchen, een bak gebraden vlees op de motorkap en ieder trekt er met de handen zijn deel van af. 2 dames en een heer, de dames keurig verzorgd gekleed in het zwart, hier moeten de schouders bedekt zijn, 1 draagt over haar kleding nog de traditionele lange gevlochten biezen overrok van pandanusbladeren, dit wordt als eerbetoon aan de koning gedragen. Ze roepen ons aan, waar we vandaan komen, het blijken dus de officiele beambten te zijn, douane, healthofficer en de immigratie officier. Ze zijn onderweg naar ons toe, maar hebben even lunchpauze, ze nodigen ons uit een hapje mee te eten, maar wij gaan liever terug. We zijn naar de kant gepeddeld, hebben de dinghy op het land getrokken en straks moeten we de 3 officials in de dinghy naar het schip brengen. Dus peddelen we nu met zijn tweetjes gauw terug en zetten de buitenboordmotor er op. Als ze eenmaal aan boord zijn geven ze hun ogen goed de kost, ze zien een gidsje van Samoa liggen, dat gaan ze meteen zitten lezen, ze zien nog meer interessante zaken, ze hebben wel trek in een colaatje, daar gaan onze laatste blikjes, ze vinden het wel gezellig. Ondertussen moet Roderick weer talloze formulieren invullen, dit keer krijg ik er ook een aantal in mijn handen gedrukt om in te vullen. Ze kwekken wat in het Tonganees, maken met hun telefoontje een paar foto's zichzelf in het schip, een uur later zijn we ingeklaard. We moeten alleen nog betalen, in totaal 132 Pa'anga, alleen hebben we die nog niet, dus gaan we morgen alsnog naar het volgende dorp lopen om geld te wisselen en te betalen. Het schijnt dat we op ieder eiland van Tonga moeten inklaren, uitklaren en dus betalen. We zien wel. Er gaan 1,8 Pa'anga in een Am.Dollar, dus weer even omschakelen, ze hanteren hier geen zomertijd, dus de klok moet weer een uur terug, of ze links of rechts rijden, konden we niet ontdekken, er zijn wel degelijk auto's op het eiland, maar het is maar een smalle weg, dus een auto rijdt midden op de weg, maar zoveel zijn het er niet. De eerste indruk is hartstikke leuk, we laten ons verrassen wat het eiland verder voor ons in petto heeft. Wordt vervolgd. Groetjes uit heet Niuatoputapu. Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
donderdag 20 september 2012
FYI
Do you need a loan?Do you want to pay off some Bills?You don't have collateral and you need a loanYou have bad credit and cannot get a loan from the bank.Why not try getting a loan from the Company.Reply with your full details to our official email:Natfinance001@w.cn. We await your mail.
*
woensdag 19 september 2012
woensdag 19 september 2012
Hoi allemaal, nu we zijn dus in Apia gearriveerd, West Samoa of te wel onafhankelijk Samoa, het andere eiland is Amerikaans Samoa, volgens ons op dinsdag 18 september, maar volgens de havenautoriteiten op woensdag 19 september. Zonder dat we het wisten zijn we de datumgrens gepasseerd. Normaal gesproken gebeurt dit pas bij Tonga, maar het blijkt dat Samoa sinds een paar jaar ook bij de westerse datumzijde hoort, dus nu missen we gewoon een hele dinsdag en is het van maandag woensdag geworden. We zijn om twee uur vanmiddag binnengekomen. Het is toch haast niet te geloven, we zijn nu bijna aan de andere kant van de wereld op eigen kiel. Het tijdverschil is nu 11 uur, nog 15 graden naar het westen en dan zijn we al weer op het Oostelijk halfrond. Er is hier een echte marina. We mogen officieel niet van boord voordat alle beambten langs geweest zijn, douane, immigratie, healthofficer, portcaptain, maar iedereen liet het afweten. Roderick is naar de stad gelopen om alvast wat geld op te nemen, dus nu zijn we in het bezit van 200 Tale. 2.20 Tale voor 1 American Dollar. Weer even rekenen dus. Apia ziet eruit als een grote stad. Ik ben alleen op het marinaterrein gebleven, voor het geval dat de officers langs zouden komen. Wandelend over de steiger zie ik allemaal bekende schepen, Hallo Yvon, Hi Happy Bird, Hoe gaat het, Hee jullie ook aangekomen, zoen zoen, smak smak. Zo leuk. Tot onze verrassing komen we Rob en Josien van de Inish (nl) tegen. Die komen direct even een praatje maken. Daarna gaan we met René, Cherryl en Matthew een biertje drinken. West Samoa is een voormalige Duitse kolonie, het bier is dus prima. Roderick heeft lekkere snacks besteld voor ons allemaal. René nodigt ons uit om bij hen aan boord lekker Wahoo te komen eten, die heeft hij gisteren gevangen. Kunnen wij nog wat meebrengen? Iedereen is zo langzamerhand aan het eind van zijn voorraden aangekomen. Ja graag een blik worteltjes. Dus wij met 2 blikken worteltjes en een blik perziken voor het toetje op weg naar ons diner. Op de andere steiger komen we ook nog Hero en Flow tegen. Rob vraagt of we van de week komen klaverjassen. Ja Natuurlijk! Morgen gaan we de stad verkennen, zodra de heren en dames officials zich verwaardigd hebben om langs te komen. Oh Ja, Tante Cor, (94 jaar) we hebben uw mailtje ontvangen, dank u wel. Wordt vervolgd. Roderick en Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
dinsdag 18 september 2012
maandag 17 september 2012 onderweg naar Apia
Hallo allemaal, we hebben een heel zware zaterdagnacht tot en met zondagnacht achter de rug. Heel hoge golven, 4 m. maar met een interval van 8 sec. dat betekent dat er iedere minuut 7 van die hoge golven genomen moeten worden, daarbij af en toe een veel hogere of van een andere kant. Dat zijn er dus 420 per uur maal 24 uur, dat zijn dus zo,n 1000 golven in een etmaal met alle bijbehorende bewegingen. Je kon geen stap verzetten zonder je vast te klemmen. Daarbij achter elkaar squalls met gierende windstoten en regen, hierdoor ontstaan dan weer brekende golven, waarvan flink wat in de kuip geslagen zijn. Binnen in de kajuit is het wel klam van het vocht, maar niet door het zeewater gelukkig. We hebben een berg natte kleren. Vanochtend waren we dan ook flink moe. De walvissen waren spectaculair, ze waren heel nieuwsgierig naar de aquagenerator, de propellor van 1 m lengte, die aan een 30 meter lange lijn achter het schip rondtollend door het water sleept en zo de amperes binnen sleept voor ons. Ze bleven er naar toe duiken, een keer 4 meter achter het schip, de walvis, waarschijnlijk een dwergvinvis van zo'n 10 meter, wilde er dwars onderdoor zwemmen, was waarschijnlijk bang zijn rugvin te bezeren en draaide al zwemmend op zijn rug zijn buik naar boven, als een echte limbodanser. Zo gaaf. Nu maandag is de zee weer een beetje tot bedaren gekomen, wij hebben weer wat rust uurtjes kunnen pakken. Vanochtend weer 3 walvissen, nog groter. Nu is het hier 0.00 uur lokale tijd, bij jullie in Nederland is het nu dinsdag 11.00 uur. Onze positie is 13.26 S 170.21 W. Op dit moment varen we op een diepte van 9127 meter. Ongelooflijk toch. We komen naar verwachting over 16 uur aan in Apia, West Samoa. Tot mails Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zondag 16 september 2012
Zondag 16 september 2012
We hebben nog zeker 3 walvissen een uur rond de boot gehad. Onze positie is op zondag middag 16.30 uur Lokale tijd, 13.12 S 167.25 W , alles okay aan boord. Tot mails Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zaterdag 15 september 2012
zaterdag 15 september 2012
We hebben nog een aantal heerlijke dagen op Suwarrow gehad, absoluut één van de highlights van onze reis. We zijn nogmaals op bezoek geweest bij de manta's, dit keer hebben we ook de pikzwarte gezien, daar hadden we al over gehoord, deze heeft niet alleen een zwarte rug, maar ook een zwarte buik. Verder weer de gezellige en heerlijke Pot Lucks en vis smullerijen. Verder hebben we een hartstikke mooie tour gemaakt naar de andere motu's, waaronder een vogeleiland vol jongen in nesten, fantastisch! Vrijdagmiddag zijn we vertrokken op weg naar Apia, West Samoa. Hier verwachten we 5 dagen en nachten over te doen, dan zouden we dinsdag aankomen. Onze positie is op zaterdagmorgen 8.30 uur Lokale tijd, 13.04 S 164.19 W , alles okay aan boord. Tot mails Roderick en Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
maandag 10 september 2012
maandag, 10 september 2012, Suwarrov
Niets schokkends te vertellen. Even niet snorkelen met mijn open vinger, we verkennen steeds een stukje eiland, het blijft fascinerend. Wandelen over het rif, de haaien, de roggen, honderden heremietkreeften van milimeterklein tot flinke jongens van wel 15 cm, de overwoekerende plantengroei,de vogels,de golven die tegen het rif beuken. 's Middags komt iedereen die zin heeft in een praatje naar de ontmoetingsplaats. We hadden met Matthew een deal gemaakt, dat hij een vis voor ons vangt in ruil voor een blikje bier en schoongemaakt voor een tweede blikje bier. Hij blij, wij Blij. We hadden een heerlijk stuk vis. Verder op zoek naar een drinkkokosnoot, die is nog groen en boordevol sap, een heel flinterdun zacht laagje vruchtvlees. We hebben er maar 1 gescored, maar dat is eigenlijk voldoende. Je moet die dingen anders niet op je kop krijgen, loeizwaar zijn ze en de bomen hangen er vol mee. De grond ligt trouwens ook bezaaid. De voorraden beginnen flink te slinken, we zijn al bijna 3 weken zonder winkels. We willen hier nog een week blijven daarna moeten we echt verder en dan zijn we ook weer 6 dagen onderweg.Maar tot nu toe hebben we het hier erg naar onze zin. Vanavond hebben we een luxe maaltijd genoten dank zij de Franse winkels. Aardappelen uit blik, struikjes witlof uit blik, gebakken ham uit blik met uien en knoflook. Hartstikke lekker, straks nog eigengemaakte yoghurt met vruchtjes uit blik toe. Helemaal niets mis mee. Liefs van Roderick en Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zondag 9 september 2012
Suwarrov
Hallo Netty, zelfs in het verafgelegen Suwarrov ontvangen wij jouw mail. Gaaf toch! Groetjes van ons. R&Y
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zaterdag, 08 september 2012, Suwarrov
Gistermiddag zijn we samen met Namani nog met 2 rubberboten naar een rif ver in zee gevaren om daar te snorkelen. We hebben het kleine anker uitgegooid en daar dobberen we dan. R. heeft niet zo'n zin, die blijft in de dinghy. Het is niet zo'n groot rif en omgeven door diep water, daardoor ontstaan er hele andere koraalstructuren. 1 meter hoge lime-groene en lila paddestoelen, bollen met daarin felpaarse en blauwe open gaande schelpen, hoekige structuren, het is net een bouwwerk van Gaudi. Als we daarna willen wegvaren zit ons ankertje muurvast, maar dat is voor Nana geen probleem, die duikt even de diepte in en haalt hem met haar handen los. Op de terugweg willen we nog langs het grote rif, dat zich uitstrekt tussen Anchorage island en Whale island. We moeten tegen de golven en de wind in, het water slaat continue in ons bootje, alles drijft letterlijk, gelukkig zitten alle tassen met een touwtje vast. Net voordat we bij het rif zijn, slaat onze motor af. R. krijgt hem niet meer gestart, we drijven dan meteen weer hard achteruit. Nana en Markus nemen ons dat laatste stukje op sleeptouw, zodat we het ankertje kunnen uit brengen op het rif. Dan plons ik weer in het water, ik kan toch niet helpen, en R.gaat zich om het motortje bekommeren. Het is namelijk nog een heel eind terug tegen de wind. Ook hier is het weer prachtig snorkelen. Dit rif ligt 40 cm onderwater, je kunt er langs zwemmen en dan kijk je vanaf de zijkant over het hele rif heen, waar de visjes dan op ooghoogte zwemmen in super helder water met daarboven een lichtgroen baldakijn, je kijkt namelijk tegen het ligt in naar de onderkant van de golven. Een moderne versie van het Panorama van Mesdag. Hier juist weer allerhande kleine koraalstructuren, maar in alle kleuren. Wat is de onderwaterwereld toch mooi! Af en toe steek ik mijn hoofd boven de oppervlakte en zie R. als een bezetene aan het startkoord van de motor trekken, vervolgens wordt hij weer ontmanteld, en begint hij weer op nieuw. Ineens hoor ik het motortje lopen, dat is het sein voor mij om aan boord te klimmen. Het blijkt, dat de flotter vastzit,waardoor de benzine eruit loopt. Nu gaan we direct richting ankerplaats, R, draait telkens de benzinetoevoer dicht en vlak voor dat de motor afslaat weer open. Op deze manier weten we op eigen kracht naar de ankerplaats terug te varen. Eenmaal aan boord moeten we de kleding en tassen allemaal laten drogen, we zetten ieder stuk vast met 12 knijpers, want het waait hier continue loeihard. 's Nachts worden we continue uit de slaap gehaald, omdat de ankerketting zich weer om en tussen de koraalbrokken vastgezet heeft, dat geeft soms een ijselijk gekrijs en omdat de ketting nu geen vering meer heeft, hele bruuske schokken.
Zaterdag,08 september 2012. We doen het even kalm aan. Kopje koffie in de kuip, er cirkelen 3 haaien om ons heen, leuk om naar te kijken. Er zijn vandaag 7 boten vertrokken en ook weer een paar nieuwe aangekomen, waaronder Victoria en Aspasia. We gaan eerst aan de slag om te proberen het anker tussen de coralbommies vandaan te krijgen. R. op de boeg en ik sturen,beetje bakboord,beetje stuurboord, we willen alleen dit stuk lossen, het anker zit verder prima in de grond, dus dat willen we zo houden. Na een klein uur is het gelukt en heeft R. een extra stootwil aan de ankerketting bevestigd, die drijft en houdt daardoor de ankerketting iets om hoog, waardoor deze hopenlijk over de bommies heen gaat. Daarna gaat hij met het motortje aan de slag en ook dat lukt al snel. Weer 2 klussen klaar. Ik ben intussen een pizza aan het voorbereiden, het deeg staat te reizen, de uien en de knoflook zijn gesneden, in de voorraad hebben we nog 1 droge worst, daar snijdt ik flinterdunne plakjes van. Het wordt een schoonheid van een pizza, alleen de kaas nog. Ik steek het mes in de plastic verpakking en Hee,wat is dat nou? Waar komt al dat bloed vandaan? Ik heb bijna de hele top van mijn vinger afgesneden,zo'n diepe snee. Bloeden als een rund. We hebben de top teuggeklapt en met steristrips er weer strak opgeplakt. Ik hoop alleen dat er geen infectie bij komt. In de middag gaan we naar het eiland, Ants en Harry, de caretakers zullen wat over Suwarrov en de Cookeilanden vertellen, zij blijven beide een half jaar hier op het eiland, in het hurricane seizoen vertrekken zij ook en blijft het eiland verlaten achter. Zij zijn beide Maori en beginnen met een Maori ritueel. Zij leggen uit, dat de Maori's al sinds tijden (niemand weet hoelang)in grote "kano's" met daarin 30 personen, de driehoek bevaren, die gevormd wordt door Hawai, Tahiti en Nieuw Zeeland. Deze volken zijn dus aan elkaar verwant en spreken min of meer dezelfde taal, alleen een ander dialect. Zij kwamen ook regelmatig in Suwarrov, als stopplaats en om eten te verzamelen. De afstanden zijn natuurlijk enorm. Dit eiland was dus al heel lang bekend, maar een Russische zeevaarder, Mikhail Lazarev, heeft het in 1814 "ontdekt", en het eiland naar zijn schip genoemd, de Suvarov. Aansluitend hebben we weer een Pot Luck met zijn allen. Er is door diverse cruisers weer driftig gevist, de vis wordt schoongemaakt aan de oostkant van het eiland, de enige plaats, waar visafval in zee gegooid mag worden. Daarom wemelt het daar van de haaien. Er zijn nu ook een paar flinke grijze jongens tussen. We staan met zijn allen te kijken aan de rand van het water, de haaien zwemmen op armlengte langs. Wat een zooitje! We sluiten wederom af met een heel gezellige avond, als we dit keer terug met de dinghy willen is het water boven het rif zo ondiep, dat we het zelfs niet peddelend afkunnen, maar R. over het rif lopend, de boot naar het diepe moet duwen (en dat allemaal natuurlijk in het pikdonker.
Speciaal berichtje voor Bart: We hebben eindelijk een mooie haaietand gevonden! Opa en Oma hebben op ieder strandje lopen speuren, maar er liggen overal stukjes koraal aangespoeld, net als in Nederland schelpen, dus kun je het niet goed zien. Maar nu hebben we er één. Nu moet ik hem heel goed verstoppen, je mag geen koraal of tanden van dit eiland meenemen. Naar Tonga, Fiji en New Zealand mag je geen enkel schelpje, stukje koraal of tand meenemen. Daar komen de douane, de gezondheidsdienst en de officials van het ministerie van landbouw heel streng controleren en er staan hele hoge boetes op. Hetzelfde geldt als je een stukje koraal in je bezit hebt, terwijl ze het hier op de eilanden gebruiken om de wegen te verharden. Ik maak er in ieder geval een foto van en ga hem dan verstoppen. Kus van Oma en Opa.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Zaterdag,08 september 2012. We doen het even kalm aan. Kopje koffie in de kuip, er cirkelen 3 haaien om ons heen, leuk om naar te kijken. Er zijn vandaag 7 boten vertrokken en ook weer een paar nieuwe aangekomen, waaronder Victoria en Aspasia. We gaan eerst aan de slag om te proberen het anker tussen de coralbommies vandaan te krijgen. R. op de boeg en ik sturen,beetje bakboord,beetje stuurboord, we willen alleen dit stuk lossen, het anker zit verder prima in de grond, dus dat willen we zo houden. Na een klein uur is het gelukt en heeft R. een extra stootwil aan de ankerketting bevestigd, die drijft en houdt daardoor de ankerketting iets om hoog, waardoor deze hopenlijk over de bommies heen gaat. Daarna gaat hij met het motortje aan de slag en ook dat lukt al snel. Weer 2 klussen klaar. Ik ben intussen een pizza aan het voorbereiden, het deeg staat te reizen, de uien en de knoflook zijn gesneden, in de voorraad hebben we nog 1 droge worst, daar snijdt ik flinterdunne plakjes van. Het wordt een schoonheid van een pizza, alleen de kaas nog. Ik steek het mes in de plastic verpakking en Hee,wat is dat nou? Waar komt al dat bloed vandaan? Ik heb bijna de hele top van mijn vinger afgesneden,zo'n diepe snee. Bloeden als een rund. We hebben de top teuggeklapt en met steristrips er weer strak opgeplakt. Ik hoop alleen dat er geen infectie bij komt. In de middag gaan we naar het eiland, Ants en Harry, de caretakers zullen wat over Suwarrov en de Cookeilanden vertellen, zij blijven beide een half jaar hier op het eiland, in het hurricane seizoen vertrekken zij ook en blijft het eiland verlaten achter. Zij zijn beide Maori en beginnen met een Maori ritueel. Zij leggen uit, dat de Maori's al sinds tijden (niemand weet hoelang)in grote "kano's" met daarin 30 personen, de driehoek bevaren, die gevormd wordt door Hawai, Tahiti en Nieuw Zeeland. Deze volken zijn dus aan elkaar verwant en spreken min of meer dezelfde taal, alleen een ander dialect. Zij kwamen ook regelmatig in Suwarrov, als stopplaats en om eten te verzamelen. De afstanden zijn natuurlijk enorm. Dit eiland was dus al heel lang bekend, maar een Russische zeevaarder, Mikhail Lazarev, heeft het in 1814 "ontdekt", en het eiland naar zijn schip genoemd, de Suvarov. Aansluitend hebben we weer een Pot Luck met zijn allen. Er is door diverse cruisers weer driftig gevist, de vis wordt schoongemaakt aan de oostkant van het eiland, de enige plaats, waar visafval in zee gegooid mag worden. Daarom wemelt het daar van de haaien. Er zijn nu ook een paar flinke grijze jongens tussen. We staan met zijn allen te kijken aan de rand van het water, de haaien zwemmen op armlengte langs. Wat een zooitje! We sluiten wederom af met een heel gezellige avond, als we dit keer terug met de dinghy willen is het water boven het rif zo ondiep, dat we het zelfs niet peddelend afkunnen, maar R. over het rif lopend, de boot naar het diepe moet duwen (en dat allemaal natuurlijk in het pikdonker.
Speciaal berichtje voor Bart: We hebben eindelijk een mooie haaietand gevonden! Opa en Oma hebben op ieder strandje lopen speuren, maar er liggen overal stukjes koraal aangespoeld, net als in Nederland schelpen, dus kun je het niet goed zien. Maar nu hebben we er één. Nu moet ik hem heel goed verstoppen, je mag geen koraal of tanden van dit eiland meenemen. Naar Tonga, Fiji en New Zealand mag je geen enkel schelpje, stukje koraal of tand meenemen. Daar komen de douane, de gezondheidsdienst en de officials van het ministerie van landbouw heel streng controleren en er staan hele hoge boetes op. Hetzelfde geldt als je een stukje koraal in je bezit hebt, terwijl ze het hier op de eilanden gebruiken om de wegen te verharden. Ik maak er in ieder geval een foto van en ga hem dan verstoppen. Kus van Oma en Opa.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
vrijdag 7 september 2012
Vrijdag, 07 september 2012, Suwarrov
Vrijdag, 07 september 2012, Suwarrov.
Het waait continue flink, er staan golven in de lagune. Het is een prima weerslot om naar Samoa te vertrekken, 5 dagen oostenwind, vanochtend was er druk marifoonverkeer om de boten die vandaag allemaal vertrekken goede reis te wensen, maar wij blijven nog. Er is hier nog zoveel te zien. Na het ontbijt gaan we direct ons klaarmaken om bij het rif vlak tegenover de pas te gaan snorkelen, daar moeten Manta roggen te zien zijn. Snorkelspullen in de dinghy, ankertje, het touwladdertrapje, peddels, extra benzine en klaar zijn we om te gaan. Zeiknat komen we aan er ligt een mooring waaraan we de dinghy vast kunnen leggen. We zijn helemaal alleen daar, dat vind ik toch altijd een beetje eng, we leggen de dinghy met dubbele lijnen vast, zodat hij er ook nog ligt als we terugkomen. De lagune zit ook vol haaien, dus ik moet mezelf toch altijd even overwinnen om zomaar in het diepe te springen. Maar dan kijk je onder water en dan ben je al direct weer zo gefascineerd wat je allemaal ziet, dat je er niet aan denkt bang te zijn, ieder rif is toch weer anders. Roderick komt altijd als laatste erin, die hangt het touwtrapje zodanig, dat ik ook weer aan boord kan komen, controleert nogmaals de lijnen, zet de tassen met touwtjes vast en zo meer. Dan moeten we richting rif zwemmen, er staan behoorlijke golven. We zwemmen zo'n 20 meter van elkaar, ineens zie ik een grote Manta aan komen zwemmen, het is een joekel, ik denk van vleugeltip tot vleugeltip 4 meter, hij komt recht op me afzwemmen, ieks, gaat een beetje schuin en kijkt me echt aan en cirkelt dan een keer om me heen en gaat dan weer door. Ik ben er helemaal opgewonden van, intussen is hij nu bij Roderick in de buurt, we zwemmen een stuk met hem mee, hij draait nog eens een rondje, zodat we hem goed van alle kanten kunnen bewonderen. Nu komt er een volgende aangezwommen of beter gezegd aangevlogen. Die Manta's zijn zo reusachtig groot en bewegen zich zo majestueus door het water. Het is een prachtig schouwspel om te zien. Roderick duikt een stuk naar beneden om er dichter bij te kunnen komen. We zwemmen nog een poosje met ze mee, dan gaan we terug naar de rubberboot, dat is nog een flink stukje terug tegen de stroom. Dan varen we weer terug naar de ankerplaats, er is achteraan nog een rif, wat ik even wil "besnorkelen", Roderick blijft in de rubberboot om me in de gaten te houden. Dit rif ligt vlak onder de oppervlakte en overal is levend koraal in vele vormen met dan ook weer meteen duizenden kleurige vissen. Ik zwem daar een poosje in het rond, totdat ik luid EEEOOO hoor, sinds het ziekenhuis roepen we elkaar zo, je kunt dit namelijk goed horen en herkennen. Roderick wil dat ik er direct uit kom, dus zwem ik meteen naar de dinghy. We zijn al gewend aan af en toe een haai, maar nu zit er net om de hoek een concentratie van wel 20 haaien. Okay het is mooi geweest. Gauw naar huis, gauw de computer aan om te kijken of de foto's goed gelukt zijn. En er zijn toch een paar mooie bij!!! Ik ben apetrots, maar het zal nog even duren voordat jullie ze te zien krijgen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Het waait continue flink, er staan golven in de lagune. Het is een prima weerslot om naar Samoa te vertrekken, 5 dagen oostenwind, vanochtend was er druk marifoonverkeer om de boten die vandaag allemaal vertrekken goede reis te wensen, maar wij blijven nog. Er is hier nog zoveel te zien. Na het ontbijt gaan we direct ons klaarmaken om bij het rif vlak tegenover de pas te gaan snorkelen, daar moeten Manta roggen te zien zijn. Snorkelspullen in de dinghy, ankertje, het touwladdertrapje, peddels, extra benzine en klaar zijn we om te gaan. Zeiknat komen we aan er ligt een mooring waaraan we de dinghy vast kunnen leggen. We zijn helemaal alleen daar, dat vind ik toch altijd een beetje eng, we leggen de dinghy met dubbele lijnen vast, zodat hij er ook nog ligt als we terugkomen. De lagune zit ook vol haaien, dus ik moet mezelf toch altijd even overwinnen om zomaar in het diepe te springen. Maar dan kijk je onder water en dan ben je al direct weer zo gefascineerd wat je allemaal ziet, dat je er niet aan denkt bang te zijn, ieder rif is toch weer anders. Roderick komt altijd als laatste erin, die hangt het touwtrapje zodanig, dat ik ook weer aan boord kan komen, controleert nogmaals de lijnen, zet de tassen met touwtjes vast en zo meer. Dan moeten we richting rif zwemmen, er staan behoorlijke golven. We zwemmen zo'n 20 meter van elkaar, ineens zie ik een grote Manta aan komen zwemmen, het is een joekel, ik denk van vleugeltip tot vleugeltip 4 meter, hij komt recht op me afzwemmen, ieks, gaat een beetje schuin en kijkt me echt aan en cirkelt dan een keer om me heen en gaat dan weer door. Ik ben er helemaal opgewonden van, intussen is hij nu bij Roderick in de buurt, we zwemmen een stuk met hem mee, hij draait nog eens een rondje, zodat we hem goed van alle kanten kunnen bewonderen. Nu komt er een volgende aangezwommen of beter gezegd aangevlogen. Die Manta's zijn zo reusachtig groot en bewegen zich zo majestueus door het water. Het is een prachtig schouwspel om te zien. Roderick duikt een stuk naar beneden om er dichter bij te kunnen komen. We zwemmen nog een poosje met ze mee, dan gaan we terug naar de rubberboot, dat is nog een flink stukje terug tegen de stroom. Dan varen we weer terug naar de ankerplaats, er is achteraan nog een rif, wat ik even wil "besnorkelen", Roderick blijft in de rubberboot om me in de gaten te houden. Dit rif ligt vlak onder de oppervlakte en overal is levend koraal in vele vormen met dan ook weer meteen duizenden kleurige vissen. Ik zwem daar een poosje in het rond, totdat ik luid EEEOOO hoor, sinds het ziekenhuis roepen we elkaar zo, je kunt dit namelijk goed horen en herkennen. Roderick wil dat ik er direct uit kom, dus zwem ik meteen naar de dinghy. We zijn al gewend aan af en toe een haai, maar nu zit er net om de hoek een concentratie van wel 20 haaien. Okay het is mooi geweest. Gauw naar huis, gauw de computer aan om te kijken of de foto's goed gelukt zijn. En er zijn toch een paar mooie bij!!! Ik ben apetrots, maar het zal nog even duren voordat jullie ze te zien krijgen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
donderdag 6 september 2012
Woensdag, 05 september 2012
Woensdag,05 september 2012, Suwarrov.
Roderick is weer aan het stoeien geweest met de SSB radio, dit keer het gedeelte dat zich achter in de hut bevindt. Dus eerst weer de hele hut leeg slepen, dat is altijd zo balen. Maar hij heeft het gevonden! Een of andere connectie is losgetrild, nu doet de radio het weer als een tierelier. We kunnen weer email verzenden en ontvangen en toen we vanavond naar het Pacific Net luisterden en hij om een radiocheck vroeg, kregen we reactie's van overal vandaan. Robin zat vlak bij Samoa, Brio bij Niue, Legacy is nog onderweg op zee en we konden ze allemaal goed verstaan. Roderick weer blij en ik ook weer blij. 's Middags zijn we een eilandje om gegaan, het rif was bijna drooggevallen, dus je waadt gedeeltelijk door het water, andere stukken over het loeischerpe koraal, er zijn overal poeltjes met vissen, allerhande verschillende soorten koraal. Als je door het water loopt, moet je oppassen, dat je niet uitglijdt over de zeekomkommers, die hier overal op de bodem liggen. Duizenden kleine, maat hondedrol, maar ook enorm grote, wel 50 cm lang en 15 cm dik. Sommige stukken konden we alleen maar door het water verder, hier is het zo dichtbegroeid. Terwijl we een lastige bocht nemen over het koraal, oppassen om niet van het rif af te vallen, niet je handen of voeten open te halen aan het scherpe koraal en niet in de dorens van de bomen te blijven hangen, begonnen de vogels, die hier hun nesten hebben, een soort zwarte Sterns, luid krijsend duikvluchten op ons te maken. De eerste keer schrok ik me dood, ik had hem helemaal niet aan zien komen. Aan het eind nog even op het bankje bij de haaien zitten kijken. Terug op de boot, wil ik nog even zwemmen, dat kan nog net voordat de zon te laag staat. Zoals gebruikelijk eerst even om je heen kijken, voordat je je met beleid erin laat zakken. Ik heb 1 flipper in het water, komt er ineens een haaiekop onder de boot vandaan. Even wachten maar. Black Tip haaien zijn niet agressief, maar om hem nou op zijn kop te springen... Ik snorkel in de buurt van de boot, er is genoeg te zien, ik zie een mooie vis, pak mijn fotocamera, terwijl ik op de vis focus, komt er ineen vlakbij een haai voorbij zwemmen. Oeps! Even slikken, maar ik houd altijd maar in gedachten, dat als die haai mij wil hebben, hij toch veel sneller en sterker is, dus kan ik beter rustig blijven en in die tijd kan ik dan ook nog wel even een foto maken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet gedacht dat ik dat ooit zou durven. De foto is goed gelukt, die zien jullie te zijner tijd wel op de website verschijnen.
Donderdag, 06 september 2012, Suwarrov.
Nu de voorlopig laatste klus nog, het grootzeil repareren. Eerst moet het zeil uitgerold, dan uit de gleuf van de mast getrokken worden. Dat is op zich al een aardige klus, maar we moeten ook oppassen dat de wind er geen vat op krijgt, want dan gaat het schip zeilen. We zetten het gedeeltelijk op de giek vast en vervolgens gaat Roderick in de brandende zon op het dak het zeil aan elkaar naaien. De wind komt steeds steviger opzetten, dus hij moet een beetje doorwerken. Als de heleboel weer aan elkaar genaaid is, moet het zeil weer in de mast geschoven worden. Dat geeft nog een aardig probleem. Ik moet het naar boven lieren, terwijl Roderick het geleidt. De lier staat op het dak van de kajuit, eigenlijk net boven mijn macht, normaal ga ik gewoon tegen de zijkant van de kajuit aan hangen, maar dat is met mijn gekwetste buikje niet mogelijk. Het kost me de grootste moeite om het zeil te omhoog te hijsen. Maar weer klaar! Vanmiddag zouden we met 2 dinghy's naar een rif verderop varen om daar te gaan snorkelen, maar het begint zo te waaien, dat we dat maar achterwege laten. Als vervanging nemen we een lekker glas Tahiti drink, een soort Rumpunch, installeren ons met een boek op de kuipbank en daarbij blijft het voor vandaag. Morgen weer een dag ( hopen we). Het boek van Dean Frisbie heet trouwens Island of desire. Voor wie geïnterresseerd is. Wordt vervolgd Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Roderick is weer aan het stoeien geweest met de SSB radio, dit keer het gedeelte dat zich achter in de hut bevindt. Dus eerst weer de hele hut leeg slepen, dat is altijd zo balen. Maar hij heeft het gevonden! Een of andere connectie is losgetrild, nu doet de radio het weer als een tierelier. We kunnen weer email verzenden en ontvangen en toen we vanavond naar het Pacific Net luisterden en hij om een radiocheck vroeg, kregen we reactie's van overal vandaan. Robin zat vlak bij Samoa, Brio bij Niue, Legacy is nog onderweg op zee en we konden ze allemaal goed verstaan. Roderick weer blij en ik ook weer blij. 's Middags zijn we een eilandje om gegaan, het rif was bijna drooggevallen, dus je waadt gedeeltelijk door het water, andere stukken over het loeischerpe koraal, er zijn overal poeltjes met vissen, allerhande verschillende soorten koraal. Als je door het water loopt, moet je oppassen, dat je niet uitglijdt over de zeekomkommers, die hier overal op de bodem liggen. Duizenden kleine, maat hondedrol, maar ook enorm grote, wel 50 cm lang en 15 cm dik. Sommige stukken konden we alleen maar door het water verder, hier is het zo dichtbegroeid. Terwijl we een lastige bocht nemen over het koraal, oppassen om niet van het rif af te vallen, niet je handen of voeten open te halen aan het scherpe koraal en niet in de dorens van de bomen te blijven hangen, begonnen de vogels, die hier hun nesten hebben, een soort zwarte Sterns, luid krijsend duikvluchten op ons te maken. De eerste keer schrok ik me dood, ik had hem helemaal niet aan zien komen. Aan het eind nog even op het bankje bij de haaien zitten kijken. Terug op de boot, wil ik nog even zwemmen, dat kan nog net voordat de zon te laag staat. Zoals gebruikelijk eerst even om je heen kijken, voordat je je met beleid erin laat zakken. Ik heb 1 flipper in het water, komt er ineens een haaiekop onder de boot vandaan. Even wachten maar. Black Tip haaien zijn niet agressief, maar om hem nou op zijn kop te springen... Ik snorkel in de buurt van de boot, er is genoeg te zien, ik zie een mooie vis, pak mijn fotocamera, terwijl ik op de vis focus, komt er ineen vlakbij een haai voorbij zwemmen. Oeps! Even slikken, maar ik houd altijd maar in gedachten, dat als die haai mij wil hebben, hij toch veel sneller en sterker is, dus kan ik beter rustig blijven en in die tijd kan ik dan ook nog wel even een foto maken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet gedacht dat ik dat ooit zou durven. De foto is goed gelukt, die zien jullie te zijner tijd wel op de website verschijnen.
Donderdag, 06 september 2012, Suwarrov.
Nu de voorlopig laatste klus nog, het grootzeil repareren. Eerst moet het zeil uitgerold, dan uit de gleuf van de mast getrokken worden. Dat is op zich al een aardige klus, maar we moeten ook oppassen dat de wind er geen vat op krijgt, want dan gaat het schip zeilen. We zetten het gedeeltelijk op de giek vast en vervolgens gaat Roderick in de brandende zon op het dak het zeil aan elkaar naaien. De wind komt steeds steviger opzetten, dus hij moet een beetje doorwerken. Als de heleboel weer aan elkaar genaaid is, moet het zeil weer in de mast geschoven worden. Dat geeft nog een aardig probleem. Ik moet het naar boven lieren, terwijl Roderick het geleidt. De lier staat op het dak van de kajuit, eigenlijk net boven mijn macht, normaal ga ik gewoon tegen de zijkant van de kajuit aan hangen, maar dat is met mijn gekwetste buikje niet mogelijk. Het kost me de grootste moeite om het zeil te omhoog te hijsen. Maar weer klaar! Vanmiddag zouden we met 2 dinghy's naar een rif verderop varen om daar te gaan snorkelen, maar het begint zo te waaien, dat we dat maar achterwege laten. Als vervanging nemen we een lekker glas Tahiti drink, een soort Rumpunch, installeren ons met een boek op de kuipbank en daarbij blijft het voor vandaag. Morgen weer een dag ( hopen we). Het boek van Dean Frisbie heet trouwens Island of desire. Voor wie geïnterresseerd is. Wordt vervolgd Yvonne
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
woensdag 5 september 2012
weer bereikbaar
hoi allemaal, we zijn weer bereikbaar op ons eigen sailmailadres, de storing in de radiozender is gevonden. Helemaal achter in de kleine hut is een stekkertje losgetrild, alleen om dat te ontdekken moest natuurlijk de hele hut met alle voorraden, kleding, gereedschap enz. leeg. We zitten nog wel in de troep maar we kunnen weer mailen, dat voelt goed. Het is hier echt een fantastisch eiland en een zooitje haaien! De wind is weer gaan liggen, hopenlijk houden we het nu even rustig, de temperatuur is nog steeds boven de 30 graden. Binnenkort meer. Yvonne en Roderick
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Dinsdag, 04 september Suwarrov
Dinsdag, 04 september Suwarrov.
Het is hier mooier dan mooi, het is een droom van een eiland. Roderick gaat zich bezig houden met het oppompen van de dinghy, we moeten naar de kant om ons bij de rangers, de eiland managers, te melden en de anchoringfee 50 am.dollar, betalen. Ik ga binnen een beetje proberen orde op zaken te stellen. Terwijl we bezig zijn komt de één na de ander even gedag zeggen. De meeste mensen van de boten, die hier liggen, hebben we al eerder ontmoet. Helena en Gari van de Merilelu (Finl)komen aanvaren, hee gezellig, willen jullie ook koffie, als zij weg zijn gaat Roderick weer verder met de dinghy oppompen, daar komt een rubberbootje langs, Hee, Ingrid en Gert van de Lazy Lady (Dld), dat is leuk, willen jullie wat drinken?, Stein en Lutika van de Hero (Nwg) komen even gedag zeggen met de kindjes, we hebben het er druk mee. Tussendoor wil ik nog even afkoelen en een duik nemen, ik zit al met mijn flippers aan en snorkel op op het zwemplateau, voor ik in het water ga, kijk ik toch eerst even goed om me heen. Op 3 meter afstand zwemt een grote citroenhaai aan de oppervlakte, toch maar heel even wachten dan. Uiteindelijk gaan we pas om 15.00 uur naar de kant. De rangers hebben hun woning/kantoor in het hutje waar vroeger Tom Neale woonde, die jarenlang hier als kluizenaar gewoond heeft van 1952 tot 1977, en daar een boek over geschreven heeft: An island of oneself. Ook heb ik zeker 10 jaar terug een boek gelezen, geschreven door Florence (Johnny) Frisbie, zij was de dochter van Dean Frisbie en woonde een aantal jaren met de familie op dit atol. Om een cycloon te overleven binden zij zich vast in de kokospalmen, zij beschreef ook hoe ze met de kano naar de motu's gaat, de kleine eilandjes die verder op het rif liggen, naar One tree island, Whale island, Turtle island, kortom hoe ze hier leven en overleven. The Frisbies of the South Sea. Ik heb het toentertijd in het Nederlands gelezen, absoluut de moeite waard. Er hangen allemaal vlaggen en schildjes van bezoekende jachten en iemand heeft een bord Yachtclub Suwarrov opgehangen. Super. Er worden dozen met formulieren te voorschijn gehaald, we moeten wel 10 verschillende formulieren invullen. Als kadootje hebben we 2 petten voor Harry en Ants meegebracht. We zijn 3 kwartier bezig met alle papieren, daarna gaat alles weer in de dozen en in een hokje achter de vlaggen weggeborgen. Ze hebben een keukenhutje, waar alles zwartgeblakerd is en er is ook een Bookswap! Een plaats waar de cruisers boeken kunnen omruilen. Je neemt er één mee en je zet er één terug. Er zijn wat kleine paadjes tussen de palmen door, die ze keurig aangeharkt hebben, er zijn nieuwe palmen aangeplant, er is een plaats waar de cruisers samen kunnen komen met een grote ruwhouten tafel, bankjes, in elkaar geknutselde stoelen, een oliedrum waarop gebarbecued kan worden, her en der hangmatten tussen de palmen. Helemaal te gek. We wandelen naar de oceaankant van het eiland, 4 minuten verder, langs het bordje: Niet Zwemmen, Haaien. het uitzicht is schitterend, de golven, de riffen, de kleuren, we kijken dan eens goed in het ondiepe water, het wemelt hier van de Black Tip haaien. Op hun rugvin hebben ze allemaal een zwart uiteinde. Ook hier staat een bankje, kun je even rustig kijken. Daarna moeten we snel terug naar het schip, want vanavond is er over de radio een Pot Luck aangekondigd. Iedereen kookt een maaltijd en brengt die mee naar het eiland, je eigen borden, bestek en drank meenemen, en dan met zijn allen smikkelen van alle verschillende gerechten. Ook is er iemand jarig en die trakteert op Margherita cocktails. Er zijn weer pastasalades, pizza's, springrolls, tonijn, gegrilde andere vis, kokoscakes, ik heb een pan hete chilibonen gemaakt, die ik naderhand leeggeschraapt mee terug neem. In alle talen hebben we jarige Karen (Beau Soleil) toegezongen, het was beregezellig. Roderick was een poos met Dean in gesprek van de Local Talent, hij blijkt ook uit de filmwereld te komen, maar dan aan de produktiekant, hij had o.a. meegewerkt aan de films van de Matrix. Genoeg stof om te praten dus. Na afloop verzamel je alle lege pannen etc, loop je met je hoofdlampje over het eiland naar de plek waar alle dinghy's liggen, klauter je over de brokken koraal, probeer je het touwtje te vinden waar jouw dinghy aan vast zit, er liggen er 20 en alle lijnen zitten door elkaar, klim je in de dinghy en peddel je over het ondiepe rif, 30 cm diep, tussen de coralbommies door naar je boot, terwijl er overal haaien zwemmen en dat alles in het stikdonker. Eigenlijk niet voor te stellen, maar wel zooo leuk. En wij niet alleen, ook de mensen met kleine kinderen, die zich hier trouwens kostelijk amuseren. Iedere middag verzamelen ze met zijn allen op het strand en hebben een reuze lol. Kortom Suwarrov, een succes!
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Het is hier mooier dan mooi, het is een droom van een eiland. Roderick gaat zich bezig houden met het oppompen van de dinghy, we moeten naar de kant om ons bij de rangers, de eiland managers, te melden en de anchoringfee 50 am.dollar, betalen. Ik ga binnen een beetje proberen orde op zaken te stellen. Terwijl we bezig zijn komt de één na de ander even gedag zeggen. De meeste mensen van de boten, die hier liggen, hebben we al eerder ontmoet. Helena en Gari van de Merilelu (Finl)komen aanvaren, hee gezellig, willen jullie ook koffie, als zij weg zijn gaat Roderick weer verder met de dinghy oppompen, daar komt een rubberbootje langs, Hee, Ingrid en Gert van de Lazy Lady (Dld), dat is leuk, willen jullie wat drinken?, Stein en Lutika van de Hero (Nwg) komen even gedag zeggen met de kindjes, we hebben het er druk mee. Tussendoor wil ik nog even afkoelen en een duik nemen, ik zit al met mijn flippers aan en snorkel op op het zwemplateau, voor ik in het water ga, kijk ik toch eerst even goed om me heen. Op 3 meter afstand zwemt een grote citroenhaai aan de oppervlakte, toch maar heel even wachten dan. Uiteindelijk gaan we pas om 15.00 uur naar de kant. De rangers hebben hun woning/kantoor in het hutje waar vroeger Tom Neale woonde, die jarenlang hier als kluizenaar gewoond heeft van 1952 tot 1977, en daar een boek over geschreven heeft: An island of oneself. Ook heb ik zeker 10 jaar terug een boek gelezen, geschreven door Florence (Johnny) Frisbie, zij was de dochter van Dean Frisbie en woonde een aantal jaren met de familie op dit atol. Om een cycloon te overleven binden zij zich vast in de kokospalmen, zij beschreef ook hoe ze met de kano naar de motu's gaat, de kleine eilandjes die verder op het rif liggen, naar One tree island, Whale island, Turtle island, kortom hoe ze hier leven en overleven. The Frisbies of the South Sea. Ik heb het toentertijd in het Nederlands gelezen, absoluut de moeite waard. Er hangen allemaal vlaggen en schildjes van bezoekende jachten en iemand heeft een bord Yachtclub Suwarrov opgehangen. Super. Er worden dozen met formulieren te voorschijn gehaald, we moeten wel 10 verschillende formulieren invullen. Als kadootje hebben we 2 petten voor Harry en Ants meegebracht. We zijn 3 kwartier bezig met alle papieren, daarna gaat alles weer in de dozen en in een hokje achter de vlaggen weggeborgen. Ze hebben een keukenhutje, waar alles zwartgeblakerd is en er is ook een Bookswap! Een plaats waar de cruisers boeken kunnen omruilen. Je neemt er één mee en je zet er één terug. Er zijn wat kleine paadjes tussen de palmen door, die ze keurig aangeharkt hebben, er zijn nieuwe palmen aangeplant, er is een plaats waar de cruisers samen kunnen komen met een grote ruwhouten tafel, bankjes, in elkaar geknutselde stoelen, een oliedrum waarop gebarbecued kan worden, her en der hangmatten tussen de palmen. Helemaal te gek. We wandelen naar de oceaankant van het eiland, 4 minuten verder, langs het bordje: Niet Zwemmen, Haaien. het uitzicht is schitterend, de golven, de riffen, de kleuren, we kijken dan eens goed in het ondiepe water, het wemelt hier van de Black Tip haaien. Op hun rugvin hebben ze allemaal een zwart uiteinde. Ook hier staat een bankje, kun je even rustig kijken. Daarna moeten we snel terug naar het schip, want vanavond is er over de radio een Pot Luck aangekondigd. Iedereen kookt een maaltijd en brengt die mee naar het eiland, je eigen borden, bestek en drank meenemen, en dan met zijn allen smikkelen van alle verschillende gerechten. Ook is er iemand jarig en die trakteert op Margherita cocktails. Er zijn weer pastasalades, pizza's, springrolls, tonijn, gegrilde andere vis, kokoscakes, ik heb een pan hete chilibonen gemaakt, die ik naderhand leeggeschraapt mee terug neem. In alle talen hebben we jarige Karen (Beau Soleil) toegezongen, het was beregezellig. Roderick was een poos met Dean in gesprek van de Local Talent, hij blijkt ook uit de filmwereld te komen, maar dan aan de produktiekant, hij had o.a. meegewerkt aan de films van de Matrix. Genoeg stof om te praten dus. Na afloop verzamel je alle lege pannen etc, loop je met je hoofdlampje over het eiland naar de plek waar alle dinghy's liggen, klauter je over de brokken koraal, probeer je het touwtje te vinden waar jouw dinghy aan vast zit, er liggen er 20 en alle lijnen zitten door elkaar, klim je in de dinghy en peddel je over het ondiepe rif, 30 cm diep, tussen de coralbommies door naar je boot, terwijl er overal haaien zwemmen en dat alles in het stikdonker. Eigenlijk niet voor te stellen, maar wel zooo leuk. En wij niet alleen, ook de mensen met kleine kinderen, die zich hier trouwens kostelijk amuseren. Iedere middag verzamelen ze met zijn allen op het strand en hebben een reuze lol. Kortom Suwarrov, een succes!
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zondag 02 september 2012 onderweg van Bora Bora naar Suwarrov
Zondag 02 september 2012 onderweg van Bora Bora naar Suwarrov
De hele zaterdag hebben we de motor verder aangehad, we hadden 1,7 knoop wind, bijna niets dus. Pas om 22.00 uur konden we een heel klein beetje zeilen, tot 6.00 uur 's ochtends, daarna moest de motor echt weer aan. Zonsopgang, Roderick gaat naar bed en ik neem het weer over. Om 8.00 uur gaat het weer een beetje waaien, wij blij. De wind is gedraaid, we zetten weer de werkfok uitgeboomd bij aan loef, dat werkt prima. Doordat de werkfok schuin oploopt, vangt deze wat extra wind en geleidt deze naar de genua, die dan het werk doet voor ons. We maken een lekker vaartje, om 12.00 uur is de wind al zodanig toegenomen, dat we de genua een paar slagen in moeten draaien. De golven worden steeds hoger en we hebben flink last van kruisende golven. Om 14.00 uur is de wind al 20 knopen, de golven zijn 3,5 meter hoog en komen met een grote snelheid achter elkaar, we proberen schuin voor de golven weg te lopen, maar af en toe worden we flink te pakken genomen door een grote golf van opzij, die of ons ongelooflijk beukt of direct over de rand naar binnen slaaat in de kuip. Verder zijn de squalls ook weer van de partij, in de buien weer heel heftige windvlagen. We draaien de genua nog verder weg, maar we blijven maar doorsjeezen. Nu gaan we veel te snel, we moeten oppassen dat het schip bestuurbaar blijft, dat de golven niet met ons aan de haal gaan en nu ook in de gaten houden dat we op de juiste tijd arriveren bij Suwarrov. Nu we zo hard gaan is de te verwachten aankomsttijd (ETA) om 4.00 's nachts, dan kunnen we onmogelijk in het donker door de pas langs de riffen en moeten we langs het eiland heen en weer blijven varen tot een uur of 8.00. De zon moet al op zijn, anders kun je niet door het water heen kijken waar de riffen zijn. We proberen zo langzaam mogelijk te varen, we varen met de genua formaat zakdoek, de extra fok hebben we allang weggehaald, we varen nog steeds 7 knopen en in een squall met de harde wind loopt de snelheid nog meer op. Het is donker, dichtbewolkt dus de maan kan er niet doorheen schijnen, de zee is een heksenketel, de golven slaan regelmatig in de kuip, we worden van hot naar her gegooid en we racen maar door. Een troost, er zijn zo'n 15 tot 20 boten onderweg, we luisteren af en toe naar de radionetjes en iedereen is klaagt, is bekaf en zeiknat,wat dat betreft is het gedeelde smart. Onze radiozender heeft kuren, we kunnen wel ontvangen, maar op dit moment niet zenden, dus ook geen emails versturen of de webblog uploaden. Vervelend voor ons maar ook voor de familie, die zich misschien ongerust maakt. Maar dit is all in the game. Tussendoor kregen we weer een boobie, die pauze wilde houden op het schip. Deze vloog steeds rondjes om de mast en wilde op het topje landen, gelukkig heeft hij dat niet gedaan, want dan is direct de windmeter aan gort. Na een aantal pogingen elders, vond hij een plekje op het uiterste puntje van de boom in het voorzeil, waar hij zich ternauwernood in evenwicht kon houden, omdat het schip zo slingerde. Genten vliegen enorme afstanden, maar met dit weer is het ook voor hen doodvermoeiend, zij kunnen goed zwemmen, maar een uitgeputte Boobie drijvend op het water, verandert al snel in een haaienhapje.
Maandag 03 september 2012, aankomst in Suwarrov.
De hele nacht blijft de wind doorrazen, we zijn goed moe, maar het eind is in zicht, wel zijn we bezorgd of we de pas wel kunnen nemen met dit onstuimige water. Doordat we gedeeltelijk voor de golven weggelopen zijn, zijn we nu te noordelijk uitgekomen voor onze bestemming. Voorzichtig proberen we dwars op de golven naar het zuiden te kruipen anders passeren we het eiland. Nog 7 Nmijl te gaan, de zon komt op,dus dat hebben we mooi uitgemikt. Gypsy Blues roept ons op over de marifoon, zij kwamen gisteren na zonsondergang bij het eiland aan en konden dus ook niet naar binnen. Zij hebben de hele nacht heen en weer gekruisd. Zij gaan net voor ons de pas door. Ondanks de golven kun je toch goed de riffen zien, omdat zich daar brekers volgen. Het waait nog steeds als bezeten, maar de passage gaat zonder problemen. Suwarrov is een echt atoleiland, een beetje vierkante ring van koraal met een aantal motu's (kleine eilandjes), ook weer heel laag, nauwelijks te onderscheiden bij deze golven, de doorsnee is ongeveer 8 Nmijl, binnen de ring dus ook weer water, een lagune. Het koraal ligt grotendeels onder water niveau, dus je ziet alleen hier en daar een klein eilandje, omringd door ver in de oceaan uitstekende koraalriffen.
Suwarrov hoort bij de Cook Islands, het is een nationaal park, onbewoond op 2 rangers na, Harry en Ants, die hier wonen en als eilandmanagers de zaken controleren en de formaliteiten moeten vervullen voor de passerende schepen. Eenmaal door de pas komen we in de lagune, het anker gebied ligt niet alleen vol schepen, wel 23, maar ook vol "bommies" koraalbrokken. We zoeken een plekje, maar komen niet goed uit, of we liggen te dicht bij een ander schip of we liggen boven op een andere ankerketting, we scharrelen langs de koraalbrokken, raken nog bijna een heel hoog stuk koraal, gaan dan een stuk naar voren en laten het anker zakken. We zwaaien achter het anker, de wind giert nog steeds en staan ook flinke golven in de lagune, we liggen niet safe op deze plek. Dus weer anker op, maar dat gaat niet lukken, het anker zit muurvast, de ketting is om de coralbommies heen gewikkeld en we krijgen het niet voor elkaar om het anker om hoog te halen. Dat is gevaarlijk, want als het anker wel in eens los schiet, kun je nu niet manoeuvreren. Van alles en nog wat geprobeerd. Roderick wil in het water duiken, het is op dit punt maar 4 of 5 meter diep, maar dat kan niet, want ik moet achter het stuurwiel blijven en kan dan de aanwijzingen van Roderick niet zien en we missen iemand om het anker dan op te hijsen. Uiteindelijk roepen we de hulp van Gypsy Blues in, die komen, maar moeten eerst nog de dinghy in orde maken, zij zijn tenslotte ook net aangekomen. Hero heeft ook ons bericht gehoord en meldt dat hij met zijn dinghy en snorkelspullen er aan komt, intussen komen de mensen van de boot achter ons, de Picara, ook al aangezwommen met snorkels om te helpen. Er liggen nu 3 personen in het water, die aanwijzingen geven hoe precies weg te sturen om de ketting los te kunnen krijgen, Roderick staat op de boeg en geeft die aanwijzingen aan mij door, door uitgebreid met zijn arm de stuurrichting aan te geven. Na een half uur zijn we los, dan zwemmen zij vooruit om te kijken, waar we het anker het best kunnen laten zakken. He He, we liggen. We zijn afgeknoedeld. Roderick wil eerst met de hulptroepen een borrel drinken, die snappen niet helemaal wat hij bedoelt. Stein (Hero) bedankt vriendelijk, want hij zat nog met zijn kindertjes aan het ontbijt. Huh? Tja, 9.15 uur is inderdaad nog wat vroeg voor een borrel. Dan gaan wij maar lekker met zijn tweetjes aan de koffie. Het is hier absoluut een beeldschone locatie. Kristalhelder water, alle kleuren opaal en azuur waar de riffen onder water liggen, een spierwitte zandstrook en een klein eiland vol helder groene palmbomen, met alleen een hutje voor de rangers. Dit is zoals je je een Zuidzee eiland gedroomd hebt. Roderick duikt even in het water om zelf het anker te controleren, als hij weer aan boord komt, vertelt hij al 5 haaien gezien te hebben. We wisten dat er hier in de lagune veel haaien leefden, maar veel Blacktip haaien, die zijn niet echt gevaarlijk. Dan sta ik zelf ook al te stuiteren om even in het water te gaan, maar een beetje eng voelt het toch wel. Wauw, het is weer een complete onderwater tuin en een zooitje vissen! Natuurlijk heb ik mijn fotocamera in mijn badpak, we hebben een lijn uitgestroomd, zodat ik me rustig vast kan houden, het waait en stroomt nog steeds enorm. Binnen een minuut zie ik een Lemonshark, een Citroenhaai, aan komen zwemmen, compleet met loodsmannetjes en al. Ik heb niet zoveel verstand van haaien, maar deze was citroengeel, dus hoe moeilijk kon het zijn, toch wel gauw 1,80 lang. Je bent zo gefascineerd, dat je niet eens bang bent, ik heb een foto van hem gemaakt, even later komt nummer 2 aanzetten. Wauw! Als ik het later aan iemand vertel, die veel duikt zijn ze allereerst jaloers en vervolgens vertellen ze me dat ik die beter niet aan moet halen of moet kriebelen, nou, dat was ik toch al niet van plan. Roderick is nog met de radio aan de slag gegaan, maar helaas nog zonder resultaat. Verder zijn we gewoon te moe om wat te doen en laten de boel de boel. Ons schip ligt vlak bij de landingspier, een groot woord voor een piertje van brokken koraal en een paar palen waar je de dinghy aan vast kan leggen, we zien iedereen over het koraal waden en toeren uithalen om veilig met kinderen en spullen en zo mogelijk ook nog een beetje droog over te komen. Wat sowieso niet gaat lukken met deze golven. Zo'n beetje iedereen passeert ons. René en Cherryl komen gezellig een borrel drinken. Daarna rol ik in bed om 19.00 uur om een deuk in mijn matras te slapen. Volgens mij heb ik de hele nacht niet bewogen, Roderick is er nog een aantal keren uit geweest ter controle, het gaat nog steeds best te keer ook hier binnen de lagune.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
De hele zaterdag hebben we de motor verder aangehad, we hadden 1,7 knoop wind, bijna niets dus. Pas om 22.00 uur konden we een heel klein beetje zeilen, tot 6.00 uur 's ochtends, daarna moest de motor echt weer aan. Zonsopgang, Roderick gaat naar bed en ik neem het weer over. Om 8.00 uur gaat het weer een beetje waaien, wij blij. De wind is gedraaid, we zetten weer de werkfok uitgeboomd bij aan loef, dat werkt prima. Doordat de werkfok schuin oploopt, vangt deze wat extra wind en geleidt deze naar de genua, die dan het werk doet voor ons. We maken een lekker vaartje, om 12.00 uur is de wind al zodanig toegenomen, dat we de genua een paar slagen in moeten draaien. De golven worden steeds hoger en we hebben flink last van kruisende golven. Om 14.00 uur is de wind al 20 knopen, de golven zijn 3,5 meter hoog en komen met een grote snelheid achter elkaar, we proberen schuin voor de golven weg te lopen, maar af en toe worden we flink te pakken genomen door een grote golf van opzij, die of ons ongelooflijk beukt of direct over de rand naar binnen slaaat in de kuip. Verder zijn de squalls ook weer van de partij, in de buien weer heel heftige windvlagen. We draaien de genua nog verder weg, maar we blijven maar doorsjeezen. Nu gaan we veel te snel, we moeten oppassen dat het schip bestuurbaar blijft, dat de golven niet met ons aan de haal gaan en nu ook in de gaten houden dat we op de juiste tijd arriveren bij Suwarrov. Nu we zo hard gaan is de te verwachten aankomsttijd (ETA) om 4.00 's nachts, dan kunnen we onmogelijk in het donker door de pas langs de riffen en moeten we langs het eiland heen en weer blijven varen tot een uur of 8.00. De zon moet al op zijn, anders kun je niet door het water heen kijken waar de riffen zijn. We proberen zo langzaam mogelijk te varen, we varen met de genua formaat zakdoek, de extra fok hebben we allang weggehaald, we varen nog steeds 7 knopen en in een squall met de harde wind loopt de snelheid nog meer op. Het is donker, dichtbewolkt dus de maan kan er niet doorheen schijnen, de zee is een heksenketel, de golven slaan regelmatig in de kuip, we worden van hot naar her gegooid en we racen maar door. Een troost, er zijn zo'n 15 tot 20 boten onderweg, we luisteren af en toe naar de radionetjes en iedereen is klaagt, is bekaf en zeiknat,wat dat betreft is het gedeelde smart. Onze radiozender heeft kuren, we kunnen wel ontvangen, maar op dit moment niet zenden, dus ook geen emails versturen of de webblog uploaden. Vervelend voor ons maar ook voor de familie, die zich misschien ongerust maakt. Maar dit is all in the game. Tussendoor kregen we weer een boobie, die pauze wilde houden op het schip. Deze vloog steeds rondjes om de mast en wilde op het topje landen, gelukkig heeft hij dat niet gedaan, want dan is direct de windmeter aan gort. Na een aantal pogingen elders, vond hij een plekje op het uiterste puntje van de boom in het voorzeil, waar hij zich ternauwernood in evenwicht kon houden, omdat het schip zo slingerde. Genten vliegen enorme afstanden, maar met dit weer is het ook voor hen doodvermoeiend, zij kunnen goed zwemmen, maar een uitgeputte Boobie drijvend op het water, verandert al snel in een haaienhapje.
Maandag 03 september 2012, aankomst in Suwarrov.
De hele nacht blijft de wind doorrazen, we zijn goed moe, maar het eind is in zicht, wel zijn we bezorgd of we de pas wel kunnen nemen met dit onstuimige water. Doordat we gedeeltelijk voor de golven weggelopen zijn, zijn we nu te noordelijk uitgekomen voor onze bestemming. Voorzichtig proberen we dwars op de golven naar het zuiden te kruipen anders passeren we het eiland. Nog 7 Nmijl te gaan, de zon komt op,dus dat hebben we mooi uitgemikt. Gypsy Blues roept ons op over de marifoon, zij kwamen gisteren na zonsondergang bij het eiland aan en konden dus ook niet naar binnen. Zij hebben de hele nacht heen en weer gekruisd. Zij gaan net voor ons de pas door. Ondanks de golven kun je toch goed de riffen zien, omdat zich daar brekers volgen. Het waait nog steeds als bezeten, maar de passage gaat zonder problemen. Suwarrov is een echt atoleiland, een beetje vierkante ring van koraal met een aantal motu's (kleine eilandjes), ook weer heel laag, nauwelijks te onderscheiden bij deze golven, de doorsnee is ongeveer 8 Nmijl, binnen de ring dus ook weer water, een lagune. Het koraal ligt grotendeels onder water niveau, dus je ziet alleen hier en daar een klein eilandje, omringd door ver in de oceaan uitstekende koraalriffen.
Suwarrov hoort bij de Cook Islands, het is een nationaal park, onbewoond op 2 rangers na, Harry en Ants, die hier wonen en als eilandmanagers de zaken controleren en de formaliteiten moeten vervullen voor de passerende schepen. Eenmaal door de pas komen we in de lagune, het anker gebied ligt niet alleen vol schepen, wel 23, maar ook vol "bommies" koraalbrokken. We zoeken een plekje, maar komen niet goed uit, of we liggen te dicht bij een ander schip of we liggen boven op een andere ankerketting, we scharrelen langs de koraalbrokken, raken nog bijna een heel hoog stuk koraal, gaan dan een stuk naar voren en laten het anker zakken. We zwaaien achter het anker, de wind giert nog steeds en staan ook flinke golven in de lagune, we liggen niet safe op deze plek. Dus weer anker op, maar dat gaat niet lukken, het anker zit muurvast, de ketting is om de coralbommies heen gewikkeld en we krijgen het niet voor elkaar om het anker om hoog te halen. Dat is gevaarlijk, want als het anker wel in eens los schiet, kun je nu niet manoeuvreren. Van alles en nog wat geprobeerd. Roderick wil in het water duiken, het is op dit punt maar 4 of 5 meter diep, maar dat kan niet, want ik moet achter het stuurwiel blijven en kan dan de aanwijzingen van Roderick niet zien en we missen iemand om het anker dan op te hijsen. Uiteindelijk roepen we de hulp van Gypsy Blues in, die komen, maar moeten eerst nog de dinghy in orde maken, zij zijn tenslotte ook net aangekomen. Hero heeft ook ons bericht gehoord en meldt dat hij met zijn dinghy en snorkelspullen er aan komt, intussen komen de mensen van de boot achter ons, de Picara, ook al aangezwommen met snorkels om te helpen. Er liggen nu 3 personen in het water, die aanwijzingen geven hoe precies weg te sturen om de ketting los te kunnen krijgen, Roderick staat op de boeg en geeft die aanwijzingen aan mij door, door uitgebreid met zijn arm de stuurrichting aan te geven. Na een half uur zijn we los, dan zwemmen zij vooruit om te kijken, waar we het anker het best kunnen laten zakken. He He, we liggen. We zijn afgeknoedeld. Roderick wil eerst met de hulptroepen een borrel drinken, die snappen niet helemaal wat hij bedoelt. Stein (Hero) bedankt vriendelijk, want hij zat nog met zijn kindertjes aan het ontbijt. Huh? Tja, 9.15 uur is inderdaad nog wat vroeg voor een borrel. Dan gaan wij maar lekker met zijn tweetjes aan de koffie. Het is hier absoluut een beeldschone locatie. Kristalhelder water, alle kleuren opaal en azuur waar de riffen onder water liggen, een spierwitte zandstrook en een klein eiland vol helder groene palmbomen, met alleen een hutje voor de rangers. Dit is zoals je je een Zuidzee eiland gedroomd hebt. Roderick duikt even in het water om zelf het anker te controleren, als hij weer aan boord komt, vertelt hij al 5 haaien gezien te hebben. We wisten dat er hier in de lagune veel haaien leefden, maar veel Blacktip haaien, die zijn niet echt gevaarlijk. Dan sta ik zelf ook al te stuiteren om even in het water te gaan, maar een beetje eng voelt het toch wel. Wauw, het is weer een complete onderwater tuin en een zooitje vissen! Natuurlijk heb ik mijn fotocamera in mijn badpak, we hebben een lijn uitgestroomd, zodat ik me rustig vast kan houden, het waait en stroomt nog steeds enorm. Binnen een minuut zie ik een Lemonshark, een Citroenhaai, aan komen zwemmen, compleet met loodsmannetjes en al. Ik heb niet zoveel verstand van haaien, maar deze was citroengeel, dus hoe moeilijk kon het zijn, toch wel gauw 1,80 lang. Je bent zo gefascineerd, dat je niet eens bang bent, ik heb een foto van hem gemaakt, even later komt nummer 2 aanzetten. Wauw! Als ik het later aan iemand vertel, die veel duikt zijn ze allereerst jaloers en vervolgens vertellen ze me dat ik die beter niet aan moet halen of moet kriebelen, nou, dat was ik toch al niet van plan. Roderick is nog met de radio aan de slag gegaan, maar helaas nog zonder resultaat. Verder zijn we gewoon te moe om wat te doen en laten de boel de boel. Ons schip ligt vlak bij de landingspier, een groot woord voor een piertje van brokken koraal en een paar palen waar je de dinghy aan vast kan leggen, we zien iedereen over het koraal waden en toeren uithalen om veilig met kinderen en spullen en zo mogelijk ook nog een beetje droog over te komen. Wat sowieso niet gaat lukken met deze golven. Zo'n beetje iedereen passeert ons. René en Cherryl komen gezellig een borrel drinken. Daarna rol ik in bed om 19.00 uur om een deuk in mijn matras te slapen. Volgens mij heb ik de hele nacht niet bewogen, Roderick is er nog een aantal keren uit geweest ter controle, het gaat nog steeds best te keer ook hier binnen de lagune.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
veilig op Suwarov
Hoi allemaal, hopenlijk waren jullie niet ongerust, we waren 6 dagen en nachten op zee onderweg naar het kleine onbewoonde atol Suwarrov, positie:
13.15 S 163.06 W . Onze radiozender heeft kuren, daardoor konden we geen berichten verzenden. Het was een pittige overtocht, we liggen nu voor anker, gaan eerst even de haaien onder de boot gedag zeggen, dan wat slaap inhalen, alles is verder prima, het ziet er hier fantastisch uit. Tot nader bericht R&Y
Wij maken nu gebruik van de zender van andere boten, voor nood kun je deze dagen een bericht zenden naar CFN4604@sailmail.com, dit is het adres van Gypsy Blues, René is een Nederlandse Canadees, die je in het Nederlands aan kunt schrijven. Wel even melden natuurlijk dat het voor de Happy Bird is.
Roderick hoopt de radiozender binnenkort weer aan de praat te hebben, dan krijgen jullie alle belevenissen weer op up to date.Y
<mirellagietelink@hotmail.com>,<pc9271.Yvonne@blogger.com>,<ivar@deblijewerelt.nl>
<dennis.dejager@wur.nl>,<Anita.Rolf.Tiedtke@t-online.de>,<brusekerhaven@gmail.com>, "Mona" <M.Mosterd@kabelfoon.net>,<netty.bruseker@gmail.com>
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
13.15 S 163.06 W . Onze radiozender heeft kuren, daardoor konden we geen berichten verzenden. Het was een pittige overtocht, we liggen nu voor anker, gaan eerst even de haaien onder de boot gedag zeggen, dan wat slaap inhalen, alles is verder prima, het ziet er hier fantastisch uit. Tot nader bericht R&Y
Wij maken nu gebruik van de zender van andere boten, voor nood kun je deze dagen een bericht zenden naar CFN4604@sailmail.com, dit is het adres van Gypsy Blues, René is een Nederlandse Canadees, die je in het Nederlands aan kunt schrijven. Wel even melden natuurlijk dat het voor de Happy Bird is.
Roderick hoopt de radiozender binnenkort weer aan de praat te hebben, dan krijgen jullie alle belevenissen weer op up to date.Y
<mirellagietelink@hotmail.com>,<pc9271.Yvonne@blogger.com>,<ivar@deblijewerelt.nl>
<dennis.dejager@wur.nl>,<Anita.Rolf.Tiedtke@t-online.de>,<brusekerhaven@gmail.com>, "Mona" <M.Mosterd@kabelfoon.net>,<netty.bruseker@gmail.com>
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Abonneren op:
Posts (Atom)