Gistermiddag zijn we samen met Namani nog met 2 rubberboten naar een rif ver in zee gevaren om daar te snorkelen. We hebben het kleine anker uitgegooid en daar dobberen we dan. R. heeft niet zo'n zin, die blijft in de dinghy. Het is niet zo'n groot rif en omgeven door diep water, daardoor ontstaan er hele andere koraalstructuren. 1 meter hoge lime-groene en lila paddestoelen, bollen met daarin felpaarse en blauwe open gaande schelpen, hoekige structuren, het is net een bouwwerk van Gaudi. Als we daarna willen wegvaren zit ons ankertje muurvast, maar dat is voor Nana geen probleem, die duikt even de diepte in en haalt hem met haar handen los. Op de terugweg willen we nog langs het grote rif, dat zich uitstrekt tussen Anchorage island en Whale island. We moeten tegen de golven en de wind in, het water slaat continue in ons bootje, alles drijft letterlijk, gelukkig zitten alle tassen met een touwtje vast. Net voordat we bij het rif zijn, slaat onze motor af. R. krijgt hem niet meer gestart, we drijven dan meteen weer hard achteruit. Nana en Markus nemen ons dat laatste stukje op sleeptouw, zodat we het ankertje kunnen uit brengen op het rif. Dan plons ik weer in het water, ik kan toch niet helpen, en R.gaat zich om het motortje bekommeren. Het is namelijk nog een heel eind terug tegen de wind. Ook hier is het weer prachtig snorkelen. Dit rif ligt 40 cm onderwater, je kunt er langs zwemmen en dan kijk je vanaf de zijkant over het hele rif heen, waar de visjes dan op ooghoogte zwemmen in super helder water met daarboven een lichtgroen baldakijn, je kijkt namelijk tegen het ligt in naar de onderkant van de golven. Een moderne versie van het Panorama van Mesdag. Hier juist weer allerhande kleine koraalstructuren, maar in alle kleuren. Wat is de onderwaterwereld toch mooi! Af en toe steek ik mijn hoofd boven de oppervlakte en zie R. als een bezetene aan het startkoord van de motor trekken, vervolgens wordt hij weer ontmanteld, en begint hij weer op nieuw. Ineens hoor ik het motortje lopen, dat is het sein voor mij om aan boord te klimmen. Het blijkt, dat de flotter vastzit,waardoor de benzine eruit loopt. Nu gaan we direct richting ankerplaats, R, draait telkens de benzinetoevoer dicht en vlak voor dat de motor afslaat weer open. Op deze manier weten we op eigen kracht naar de ankerplaats terug te varen. Eenmaal aan boord moeten we de kleding en tassen allemaal laten drogen, we zetten ieder stuk vast met 12 knijpers, want het waait hier continue loeihard. 's Nachts worden we continue uit de slaap gehaald, omdat de ankerketting zich weer om en tussen de koraalbrokken vastgezet heeft, dat geeft soms een ijselijk gekrijs en omdat de ketting nu geen vering meer heeft, hele bruuske schokken.
Zaterdag,08 september 2012. We doen het even kalm aan. Kopje koffie in de kuip, er cirkelen 3 haaien om ons heen, leuk om naar te kijken. Er zijn vandaag 7 boten vertrokken en ook weer een paar nieuwe aangekomen, waaronder Victoria en Aspasia. We gaan eerst aan de slag om te proberen het anker tussen de coralbommies vandaan te krijgen. R. op de boeg en ik sturen,beetje bakboord,beetje stuurboord, we willen alleen dit stuk lossen, het anker zit verder prima in de grond, dus dat willen we zo houden. Na een klein uur is het gelukt en heeft R. een extra stootwil aan de ankerketting bevestigd, die drijft en houdt daardoor de ankerketting iets om hoog, waardoor deze hopenlijk over de bommies heen gaat. Daarna gaat hij met het motortje aan de slag en ook dat lukt al snel. Weer 2 klussen klaar. Ik ben intussen een pizza aan het voorbereiden, het deeg staat te reizen, de uien en de knoflook zijn gesneden, in de voorraad hebben we nog 1 droge worst, daar snijdt ik flinterdunne plakjes van. Het wordt een schoonheid van een pizza, alleen de kaas nog. Ik steek het mes in de plastic verpakking en Hee,wat is dat nou? Waar komt al dat bloed vandaan? Ik heb bijna de hele top van mijn vinger afgesneden,zo'n diepe snee. Bloeden als een rund. We hebben de top teuggeklapt en met steristrips er weer strak opgeplakt. Ik hoop alleen dat er geen infectie bij komt. In de middag gaan we naar het eiland, Ants en Harry, de caretakers zullen wat over Suwarrov en de Cookeilanden vertellen, zij blijven beide een half jaar hier op het eiland, in het hurricane seizoen vertrekken zij ook en blijft het eiland verlaten achter. Zij zijn beide Maori en beginnen met een Maori ritueel. Zij leggen uit, dat de Maori's al sinds tijden (niemand weet hoelang)in grote "kano's" met daarin 30 personen, de driehoek bevaren, die gevormd wordt door Hawai, Tahiti en Nieuw Zeeland. Deze volken zijn dus aan elkaar verwant en spreken min of meer dezelfde taal, alleen een ander dialect. Zij kwamen ook regelmatig in Suwarrov, als stopplaats en om eten te verzamelen. De afstanden zijn natuurlijk enorm. Dit eiland was dus al heel lang bekend, maar een Russische zeevaarder, Mikhail Lazarev, heeft het in 1814 "ontdekt", en het eiland naar zijn schip genoemd, de Suvarov. Aansluitend hebben we weer een Pot Luck met zijn allen. Er is door diverse cruisers weer driftig gevist, de vis wordt schoongemaakt aan de oostkant van het eiland, de enige plaats, waar visafval in zee gegooid mag worden. Daarom wemelt het daar van de haaien. Er zijn nu ook een paar flinke grijze jongens tussen. We staan met zijn allen te kijken aan de rand van het water, de haaien zwemmen op armlengte langs. Wat een zooitje! We sluiten wederom af met een heel gezellige avond, als we dit keer terug met de dinghy willen is het water boven het rif zo ondiep, dat we het zelfs niet peddelend afkunnen, maar R. over het rif lopend, de boot naar het diepe moet duwen (en dat allemaal natuurlijk in het pikdonker.
Speciaal berichtje voor Bart: We hebben eindelijk een mooie haaietand gevonden! Opa en Oma hebben op ieder strandje lopen speuren, maar er liggen overal stukjes koraal aangespoeld, net als in Nederland schelpen, dus kun je het niet goed zien. Maar nu hebben we er één. Nu moet ik hem heel goed verstoppen, je mag geen koraal of tanden van dit eiland meenemen. Naar Tonga, Fiji en New Zealand mag je geen enkel schelpje, stukje koraal of tand meenemen. Daar komen de douane, de gezondheidsdienst en de officials van het ministerie van landbouw heel streng controleren en er staan hele hoge boetes op. Hetzelfde geldt als je een stukje koraal in je bezit hebt, terwijl ze het hier op de eilanden gebruiken om de wegen te verharden. Ik maak er in ieder geval een foto van en ga hem dan verstoppen. Kus van Oma en Opa.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten