Hoi allemaal, voorlopig gaan we stug door. Zondag bleef het de hele dag zonder een zuchtje wind, dus de motor moest continue aanblijven. We passeren om 16.00 uur het Minerva Reef op 50 Nm afstand, vanaf dit punt gaan we verder om zo veel mogelijk buiten het centrum van de storm te raken. Om even op adem te komen zetten we de motor af en blijven even dobberen. Het wordt een heel fijn uurtje. De oceaan is schitterend mooi om te zien, spiegelglad, met af en toe een zijden rimpeling, alle kleuren donkerblauw, rondom de horizon zichtbaar met daarboven de lucht in lichtere tinten blauw met hier en daar een kleine cumulus wolk en in dat sprookjesachtige geheel liggen wij als enige scheepje. Het water is zo helder, je kunt diep naar beneden kijken, ook daar is alles rustig, diepblauw, de zonnestralen breken onder het oppervlak en worden als een blauw prisma teruggekaatst vanuit de diepte. Magisch gewoon! Ik zou er wel in willen duiken, maar dat durf ik nu toch niet. Niet alleen wat betreft grote haaien, maar ook vanwege giftige kwallen en dergelijke. We zijn hier zo ver van de bewoonde wereld af. Jullie zien, ik ben af en toe best verstandig. Het is ook een goed moment om onze stormfok na te kijken, een speciaal stormzeil, stevig en knaloranje, we hebben het zeil al uitgegraven, nu eens controleren, hoe deze ook al weer aangeslagen moet worden en alle sluitingen nakijken en erbij zoeken. We hebben dit zeil nog nooit gebruikt. Zeil gehesen en vervolgens weer er af, opvouwen en in de zak. Als we weer gaan varen, we moeten tenslotte toch tempo blijven maken, zien we iets drijven, we varen er langzaam op af, kunnen het niet goed onderscheiden, dus heel voorzichtig. Het blijkt een wrakstuk te zijn, er onder verscholen zwemt een gigantische school vissen, en dan ineens komen er vlak aan de oppervlakte naast het schip heel rustig een tiental Mahi Mahi's aanzwemmen. Als in een aprookje, dit zijn Dorades van meer dan een meter lang, maat kleine dolfijn, een goudkleurig lijf met fluoriserend blauw en groen, een felgele platte staart en knalblauwe vinnen. Ik voelde me alsof een goede fee van de zee alvast de koets laat voorrijden. Zooo Moooii!!! Roderick roept dat ik naar de andere kant moet kijken en ook daar 20 Dorades. Wauw! In de verte zwemt ook nog iets echt groots, maar we kunnen niet onderscheiden wat. Dan echt weer verder, na een paar uurtjes komt er eindelijk wat wind en kunnen we verder zeilen. Dat werd hoog tijd, want de dieselvoorraad gaat er zo wel door heen. Het voelt ook raar, dat je in zo'n windstil en sprookjesachtig gebied je moet zien weg te komen voor de storm over 3 dagen en dat alleen maar op de motor kan doen omdat er nu geen zuchtje wind staat. Maar de storm gaat nog steeds op het hoogtepunt over het Minerva reef. Evengoed gaan er nog zeilers onderweg naar Minerva en blijven daar nog rustig een nachtje over, daar begrijpen wij echt niets van. Zo'n stormveld is zo groot, je kunt niet ver genoeg weg komen, hooguit proberen om buiten de extreme zone te blijven. Maandag,5 november,Roderick loopt alle lijnen nog eens na, het blijkt dat de Furlinglijn van de genua bijna doorgeschavield is. Deze dikte hebben we niet meer op voorraad, dus we besluiten om de apinnakerlijn met aangepaste blokken daarvoor te gebruiken. Het is niet ideaal, maar het kan wel zo. Weer een klus geklaard. Verder komt er niet veel meer uit onze handen, de wind is flink toegenomen met harde plotse vlagen, korte steile golven, die met groot geweld en lawaai tegen het schip slaan. Doordat ze zo kort zijn, klimt het schip er tegenop, eenmaal boven houdt het water op en komt het voorschip vrij te hangen en dondert dan met grof geweld en veel kabaal weer terug in het water. Dat gaat zo door tot 23.00 uur, dan neemt de wind af en vlakt de zee af, waardoor we een beetje bij kunnen komen en wat slapen. Op het radionet de volgende ochtend geeft iedereen zijn positie door en de staat van de zee en de wind, Roderick meldt tot algehele hilariteit á la James Bond "Shaken not stirred". Er zijn meer dan 40 schepen onderweg en we hebben er geen een gezien tot nu toe. Dinsdag, 6 november, de nachtwachten vallen niet mee. We hebben het koud. Echt koud. Nu hoeven jullie niet meteen meesmuilend te lachen, het is namelijk 20 graden. En ja wij weten ook dat je dan in Nederland met een kort rokje aan naar het eerste de beste terras rent, als het zo warm is. Maar wij zijn beter gewend en daarbij zitten we tijdens de nachtwacht buiten in de wind, er komen nog al eens golven over, de één is moe, omdat zijn wacht ten einde loopt en de ander is koud, want die komt net uit zijn warme bedje. Dus op zoek naar onze Noorse Pakken. De hele hut moeten we leeghalen, ergens achter de fietsen, maar we hebben ze. Nu ook nog de mutsen opduikelen, dan kunnen we er weer tegen. Vanochtend weer direct brood gebakken om 5.00 uur, dat is een tijd, dat het vaak wat rustiger weer is en het meel afwegen voor het deeg en kneden, bakblikken klaarmaken enz op een stampend schip is niet het allergemakkelijkste. Verder een stapel pannenkoeken gebakken voor morgen, een grote pan soep gemaakt op voorhand, zodat we af en toe zo iets kunnen pakken, zo mogelijk. De voorraad eten nagekeken, je mag een heleboel niet invoeren in New Zealand, dat wordt allemaal in beslag genomen, dan kunnen we het beter zelf opeten. Hete pittige linzensoep met allerhande verse groenten en kruiden. We hebben de hele dinsdag kunnen zeilen, het is nu avond, het begint weer aardig te spoken, terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben komen er grote golven over het dak van het schip. Je schrikt je af en toe wezenloos. We schieten goed op,om 1800 LT is onze positie 26.48 S 177.29 E. Iedereen trouwens heel hartelijk bedankt voor de lieve en bemoedigende mailtjes. Heerlijk om te krijgen. Dennis dank voor het meekijken, een kaartje kun je nooit opsturen via sailmail, dat komt nooit aan. Tot nu toe alles okay. Veel liefs van Roderick en Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten