zondag 7 oktober 2012

Zondag, 07 oktober 2012

Niuatoputapu is echt leuk, de baai waar we geankerd liggen is prachtig van kleur, het uitzicht schitterend, de mensen in de dorpjes hier zijn supervriendelijk, spreken je aan, willen van alles van je weten, zijn goedlachs. De meesten spreken wat Engels, de kinderen leren het op school. Er is 1 winkeltje, 6 km verderop, waar je wat levensmiddelen kunt kopen. De tsunami heeft hier flink huisgehouden, er is veel vernield en nog niet opgebouwd. Er zijn prefabhuisjes neergezet en huisjes opnieuw opgebouwd van sloophout. Je ziet veel kapotte auto's, die zijn natuurlijk ook door de tsunami ergens neergekwakt, en die staan daar nog. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat bijna alles weer vanaf de grond opgebouwd moet worden. We zijn vrijdag naar de bank gelopen, 5 km verderop om geld te wisselen, we kunnen dan wel vrijwel niets kopen, maar we moeten wel nog bij de douane gaan betalen en bij de healtoffice. In totaal 132 Pa'anga. De bank en de overheidsgebouwen zijn ook gesitueerd in houten noodgebouwtjes, met een simpele houten balie en een houten tafel, dat is het wel zo'n beetje. Daar werkt dan ook weer een dame in het zwart met zo'n heel vloerkleed van Pandanusbiezen om zich heen geknoopt. Het ziet er zo'n beetje uit of je een rieten mat uit de tenthuisjes in Zandvoort dubbelgevouwen over je kleding heen drapeert, met een touw of biezen ceintuur. Het is hier sowieso flink heet, dus iedereen loopt met waaiertjes. De Cruisers zijn hartelijk welkom, er wordt ook af en toe door de lokale bewoners iets voor ons georganiseerd waar we aan mee kunnen doen. Wel wordt er veel om spullen gevraagd, vooral pennen en schoolspullen en de kleintjes weten al gauw dat er bij die vreemde mensen snoepjes te halen zijn. Vrijdag zijn we met alle vrouwen naar het dorp geweest waar een demonstratie weven met Pandanusblad gegeven werd. Met 20 Tongadames en 20 Yachtievrouwen in een schuur, alle kinderen erbij, oudere dames, die er gezellig bij zaten en even later zich uitstrekten om lekker te gaan slapen, babies erbij en vlechten maar. Hartstikke leuk, want je hebt dan ook de gelegenheid met die dames te spreken. We hebben gevraagd om voor ons te zingen, Wauw, dat is toch zo gaaf. Zaterdag zijn we nogmaals met zijn tweetjes het dorp ingegaan, we moeten onze betaling voor de gezondheidsofficier nog betalen, dat moet bij het ministery of health bij het ziekenhuisje maar er was niemand aanwezig. Maar hier hoef ik niet zo nodig opgenomen te worden, wat een krakkemikkige boel. Overal achieten de varkentjes weer kris kras voor je voeten langs, zo leuk. De mensen zijn heel saamhorig, zoeken elkaar ook continue op, doen klussen samen, zitten samen onder de boom, altijd in groepen. We maken hier en daar een praatje, delen wat balpennen uit, plotseling horen we weer luid zingen, komt er een pick-up truck langs met de laadbak volgeladen met vrouwen en kinderen. Alle vrouwen met een bloemenkrans om, wij er achter aan om te zien wat er gaat gebeuren, niets dus. De truck is onder een boom gezet in de schaduw en ze blijven lekker zitten. Ik ga aan ze vragen waarom ze allemaal zo'n mooie bloemenslinger om hebben, of er een feest is, maar nee ze verzamelen zich om met z'n allen bij elkaar het huis schoon te maken. Ik krijg van de "hoofddame" ook een bloemenslinger omgehangen. Natuurlijk is het voor ons dan tijd om weer pennen en potloden uit te delen, die dankbaar in ontvangst genomen worden. De dame woont in een piepklein huisje van sloophout, dat zal ook wel aan de tsunami te wijten zijn. Vervolgens wordt ons nog een kam bananen aangeboden, er zitten wel 50 bananen aan, maar dat willen we niet, ze geven namelijk hun eigen spullen weg, we vragen om een een klein stukje, dat is voor ons meer dan genoeg. Erg leuk, dit soort contacten. 's Middags gaan we met de rubberboot de oceaan op om walvissen te zoeken, maar de golven zijn vandaag best erg hoog, dus na niet al te lange tijd, keren we terug binnen het rif, daar gaan we snorkelen, maar er is geen koraal te zien, alles is leeg, dat is ook door de tsunami. Je beseft nu pas wat een impact dat heeft, een meisje van een jaar of 10 vertelt terwijl ze met me meeloopt, dat ze de tsunami zag aankomen en toen heel hard weggelopen is en dat haar Oma nu op de berg woont en niet meer beneden wil wonen. Er staan ook grote diesel automotoren, kapot en we snapten niet waarom, die daar nou waren, maar de een gebruikten ze om water op te pompen, de ander om electriciteit mee op te wekken, beide zijn kapotgeslagen door het watergeweld, de roestige overblijfsels staan er nog. Maar er is zoveel te doen. Wel is er weer een lagere school gebouwd en er is zelfs een Highschool. Wat je wel ziet hier zijn weer grote auto's, daar stellen ze duidelijk meer belang in dan in de huisjes. Niet zo heel gek natuurlijk, want het leven speelt zich hier grotendeels in de openlucht af. Nog zo'n voorbeeld van vriendelijkheid en behulpzaamheid, we waren onderweg van het dorp en werden overvallen door een enorme regenbui, we stonden onder een grote boom te schuilen, kwam er een mevrouw uit een van de huisjes aan de overkant met een paraplu aanrennen voor mij, moest ze zelf weer door de stromende regen terug naar huis en als de bui afgelopen was, konden we hem wel terugbrengen. Het is nu zondag, Ja, we zijn vandaag weer naar de kerk geweest, netjes aangekleed, Roderick in lange broek, Ik in mijn lange zijden rok met een kleurige pareo erom heen geknoopt. We wisten alleen niet hoe laat de dienst zou beginnen, terwijl we daar lopen stopt er een auto: Gaat u naar de kerk? Dat is in het volgende dorp! Okay, wij aan de wandel, we zien wel. Even later komt er een pickup truck langs: Gaat u naar de kerk? Wilt u meerijden? Dus wij in de laadbak geklommen. Dit keer bezochten wij een Katholieke kerk in een veredelde schuur. Mudvol kerkgangers en zoals hier gebruikelijk in hun mooiste kleren. De donkere priester en misdienaren in vol ornaat, veel dames in traditionele kleding, de anderen in hun mooiste kledij, met sier omslagrokken er over heen, gemaakt van pandanusblad in verschillende patronen, ook in een soort macramé, met slierten en staarten, de mannen in kleurige mooie overhemden ook met een sieromslagdoek om de heupen. De baby's en kindjes in schitterende zijden jurkjes, roze volans, kapmouwtjes, strikjes, kwikjes en allemaal met heel elegante schoentjes, vaak met hakjes of ballerina's. Het was bijna een geheel gezongen mis en het koor was buitengewoon, zo mooi! Meerstemmig, meerdere partijen en alles a capella. Het raakte me werkelijk tot het diepst van mijn ziel. Terug mochten we weer mee in de laadbak, ze bieden ons dan eerst nog hun plaatsen in de cabine aan, maar dat doen we niet. 's Middags zijn we bij een paar andere zeilers, Linda en Brad van de Lark,langs geweest om onder het genot van een koud pilsje over het zeilgebied in New Zealand te praten. Zij zijn daar bijna een jaar geweest, zij hebben daar hun boot gekocht en een poos rondgevaren en zijn erg enthousiast. Als het gesprek vordert, komen wij erachter, dat zij in een andere boot daar naar toe gevaren zijn en daar schipbreuk geleden hebben. Hun schip heeft een rif geraakt en werd opengereten, dus zij moesten in het reddingvlot omdat het schip direct begon te zinken. Epirb (noodbaken) mee, gelukkig werkte alle noodmiddelen goed en zijn zij gered. Zodra ze het verzekeringsgeld ontvangen hadden, hebben zij weer een nieuw schip gekocht en nu liggen ze hier in de baai. Vele verhalen en tips rijker gaan we weer terug naar ons eigen schip. Veel afwisseling dus deze dagen. Wordt vervolgd. R&Y.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Geen opmerkingen:

Een reactie posten