Dag 17 oversteek Cabo Verde naar de Azoren, donderdag 28 april 2016.
Woensdagavond om 21.00 uur moeten we nog 67 Nm, dus de aankomst op donderdag moet lukken. We zeukeb kejjer diir net 3,5-4,5 knopen bij een wind tussen 9 en 11 knopen, heel relaxed dus. We kunnen de lichten van het eiland Santa Maria al zien, het eiland is 28 Nm van ons verwijderd. Het is buiten erg donker, de maan komt pas om half een vannacht op. De wind draait steeds verder naar het Noorden, we proberen zo hoog mogelijk aan de wind te varen, later staat de wind recht op onze neus en moeten we verschillende slagen maken. Omdat de wind zwak is en de golven sterk kunnen we niet met de boeg door de wind komen en maken we telkens een ererondje om op die manier door de wind te gaan. Doordat we de koers met 100 graden veranderen moeten we steeds goed opletten en opnieuw orienteren, want in de buurt van de eilanden zijn er wel verschillende schepen. Om 6.00 uur 's ochtends gaan we nog met 1,6 kn. Dat schiet niet op. We dobberen een poosje en vanaf 8.00 begint er weer een zacht windje te blazen en gaan we weer. We zeilen heel actief, ieder zuchtje wind pakken we en we sturen heel sterk op. Het gaat goed tot 15.00 uur, dan zijn we al vlak bij de marina, in feite voeren we er recht op af, dan is het gedaan met de pret. De wind valt weg en de stroming neemt ons mee naar de oostkant van het eiland. Tja en dan komt nu die aap uit de mouw, eigenlijk twee apen. In mijn verslagen geef ik weer hoe wij de tocht ervaren, ik hoef niks aan te dikken of te overdrijven, we vinden het zo allemaal wel avontuur genoeg, dus ik ben er eigenlijk erg eerlijk in, maar soms laat ik wel even wat weg. Er is nieuws wat het thuisfront erg kan verontrusten, terwijl wij er zelf goed mee om kunnen gaan en dit was zo een situatie. We hadden ons op de Cabo Verde erg uitgesloofd, er moest veel met het schip gebeuren, we waren dan ook goed moe, vooral ook omdat we een zware tocht achter de rug hadden. Nu was er een heerlijk rustig weatherwindow en daar hadden we zin in. Het vertrek ging al niet helemaal soepel, dat hebben jullie kunnen lezen, maar rustig weer, zon en zee, daar kunnen we wel wat mee. De Happy Bird was weer in prima staat, we waren er helemaal klaar voor. Alleen kreeg Roderick de tweede dag op zee heel erg last van zijn arm. Waarschijnlijk een zenuwontsteking in zijn polsgewricht. Nou een paar dagen rust, dan gaat het wel weer, dacht hij. Niet dus, hij kreeg een hele opgezwollen hand hangend aan een lamme arm, heel veel pijn en niets meer kunnen doen. Doodzielig en heel ellendig als je net weer aan een oversteek begonnen bent. We hebben er voor gekozen om door te varen, met een hele hoge dosis Ibuprofen samen met maagtabletten hebben we geprobeerd om de ontsteking af te remmen. Dat is uiteindelijk ook gelukt, zal ik alvast melden. Op een schommelend schip moet je je altijd met een hand vast blijven houden, bij de trap op met twee, hij was dus letterlijk gehandicapt, want hoe kun je iets pakken als je je vast moet houden en de andere hand niet kunt gebruiken. Dat was dus geen pleziertje. Hij kon zich niet meer aankleden, niet meer wat te eten pakken, ik maakte alles van te voren in hapklare brokken, maar hij kon de kom niet vasthouden met zijn lamme vlerk, dus uiteindelijk diende ik het eten op in een popcornemmertje, dat hij tussen zijn elleboog en zijn lichaam kon klemmen. Dat soort dingen. Gelukkig kan ik zelf het schip goed de baas, dus probeerde ik de zeilen goed te zetten voor hem zodat hij in ieder geval een paar uur wacht kon houden om mij af te lossen. Gelukkig kon hij wel de radio bedienen, weer ophalen mails verzenden, want dat kost veel tijd, dat zou ik er niet meer bij kunnen hebben. En toen kreeg de motor een probleem met het koelwatersysteem. Roderick heeft liggend op de grond geprobeerd het op te lossen, ik de klemmen los draaien, alles aanreiken, hij klooien en dan kreeg hij de slangen weer niet los, totdat sterke Bertha met de spierballen er weer bij kwam. Kortom geen succes, hij had daardoor zoveel pijn en dan weer vanaf de vloer uit de kreukels komen op een slingerend schip, terwijl je jezelf niet kunt opduwen. Dus hebben we de motor gelaten voor wat hij was, zeilend komen we er ook wel. En zoals jullie gemerkt hebben, dat is ook zo gegaan. De pijn werd zo hevig, dat hij ook de nachtwacht niet meer kon waarnemen, dus heb ik een bedje buiten gemaakt, de wekkers gezet en iedere twintig minuten rondgekeken. En eigenlijk ging het allemaal best, we waren alleen allebei hondsmoe natuurlijk. Na een paar dagen rust, begon de zwelling heel langzamerhand af te nemen, maar hij mocht absoluut niks doen en de medicijnen hebben we heel hoog gehouden. Overdag lagen we lui op de kuipbanken met een stapel kussens, het was lekker zeilen en later kon hij ook steeds meer meedraaien met de wachten. En dit was dus de reden dat wij gewoon lagen te dobberen en wegdreven met de stromng. Jammer, we hadden diesel genoeg, we hadden binnen een paar uur binnen geweest. Maar goed, dat was dus niet zo, dus donderdag drijven we langzaam weg, de zon ging onder, stikdonker tot 02.00 uur, als er eindelijk een streepje maan opkomt. We drijven het hele eiland langs, helverlicht, je kunt de straten zien, zo dichtbij zijn we. De nacht was heel koud, natuurlijk balen wij ook op zo'n moment, we moeten wacht houden voor de scheepvaart, we hebben nu al twee nachten niet normaal geslapen, niet leuk dus. Maar om 04.00 uur vrijdagochtend komt de wind weer aangeblazen en zeilen we weer, dan is meteen een groot deel van het leed geleden. We maken een groot aantal slagen en zowaar zijn we tegen 08.00 uur weer vlak voor de haven, op 6 nm afstand, 10.6 km. En toen kregen we een harde draaiende wind, recht uit het noorden, precies waar de haven ligt, dus maken we een grote slag, maar de wind draaide ook weer, dus dat schoot niet op. Je kunt ook overdrijven, we hebben de haven opgeroepen en gevraagd om ons naar binnen te slepen. Voor de havendinghy bij ons was, kregen we nog een grote boost van de wind, waardoor we in sneltreinvaart richting haven gingen, begeleid door een dertigtal dolfijnen, een grote rode zeeschildpad en een haai. Daar kwamen de heren al aangevaren, maar wij gingen nog zo lekker, dat we zo ver mogelijk doorgezeild hebben, het laatste stukje hebben ze ons tussen de pieren de haven in gesleept. Om half 12 vrijdag lagen we afgemeerd. De trip is uiteindelijk 1525 nm geworden en op 3 nm na helemaal op zeil volbracht in 17 dagen. Onze positie is 37 44.28N 025 39.93W op het eiland Sao Miguel. Ponta Delgada ziet er heel aantrekkelijk uit. Evaluatie: het was jammer dat Roderick zo een pijn had, dat is afschuwelijk om te zien ook, daar hebben we beide onder geleden, maar verder hebben we ons weer prima geweerd en was het eigenlijk qua zeilen ook een prima overtocht. En we zijn wederom trots op onszelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten