10 april 2012, Dag5, onderweg Galapagos naar Frans Polynesie, Hiva Oa

Dinsdag, dag 5. Tja soms zit het mee, soms zit het tegen... Gebrek aan wind is slopend, doodvermoeiend. Omdat het schip zo rolt, omdat je voortdurend met de zeilen bezig bent. Omdat je continue naar de gennaker zit te turen om te kijken of het wel goed gaat. Als de wind even de gennaker vol blaast, slaat hij met een klap vol, dan krijgt het schip een beetje vaart, gaan we harder dan de wind( niet zo moeilijk), stort in één keer het zeil weer in elkaar, kronkelt om de mast en de zaling. De gennaker is van heel licht materiaal gemaakt en we zijn als de dood, dat er een scheur in komt. Je moet dus continue op je qui-vive zijn. Maar buiten het gehannes met de gennaker gistermiddag, kregen we vannacht nog een lesje in volhouden en creativiteit. Ik lag te slapen, R. komt me roepen: Von hulp nodig,dan sprint je meteen in je nakie naar buiten. De gennaker moest direct weg, de volgende sqall neemt ons te pakken. Harde wind en regen. Met zijn twee de boel geklaard, gewoon volgens het boekje, zeiknat, gewone zeilen gezet nu is er tenslotte wind, alles klaar, wind weg. Totaal verdwenen! De zeilen raggen tegen de verstaging.....dat verhaal kennen jullie al, dus de hele handel weer opdoeken tot nader order. We zijn al goed bekaf, het is 2 uur 's nachts. Ook wel zin in wat lekkers te eten, dus ga ik pannenkoeken bakken. Dat gaat er wel in, dan ga ik nog mijn laatste uurtje slapen, voordat ik R ga aflossen. Als ik buiten kom zeilen we, weliswaar langzaam, maar we zeilen. Lekker. Het is intussen 5 uur, het begint al een beetje te dagen en de volle maan geeft ook behoorlijk wat licht. Roderick staat achteruit te kijken. Hij zegt er zit iets achter de boot aan. Beter kijken, het is een boeitje. Intussen sta ik zelf achter het roer, de wind blijft maar de snelheid neemt af. Om het verhaal kort te houden, we zitten vast in een professionele vislijn. Een dikke honderden meters lange lijn, waarop allemaal dunnere (1cm) lijnen zijn bevestigd van een 100 meter denk ik. Moet je je voorstellen een lege oceaan, de grootste ter wereld, 4 dagen geen schip gezien, we houden continue wacht, maar een donkerbruin plastic boeitje van 40 cm kan ons dan wel eens ontgaan tussen de golven. We zitten vast en komen niet los. En alvast een antwoord voor de vraag: Ja we hebben een mes rond de schroef gemonteerd om eventuele lijnen die om de schroef komen los te snijden. Maar we zijn er zeilend in vast geraakt, het zijn verschillende lijnen, dat kunnen we zien, ze zitten vast om de kiel, het roer en de schroef. We komen zo niet weg, de motor kan niet aan, dan trek je de nylonlijn strak om de schroefas en die smelt dan vast. Aangezien we hier niet de rest van ons leven willen blijven, moet er iets gebeuren. Roderick gaat via het zwemplateau, op de zwemtrap hangen,met een verschrikkelijk scherp mes in zijn handen en zowaar na een tijd zijn alle lijnen doorgesneden, we zijn vrij, de motor kunnen we nog steeds niet gebruiken, we zeilen heel langzaam weg. Yes gelukt. De rest kijken we wel bij daglicht. We blijven beide op, R. is helemaal opgefokt, die kan nu niet slapen. We zijn allang blij dat er net een zuchtje wind staat. Trouwens nog één keer het zeemanslesje: De aarde is rondom verdeeld in 360 graden, iedere graad bestaat uit 60 minuten, dat zie je dus ook altijd als ik de coördinaten doorgeef. 1 minuut is 1 nautische mijl oftewel zeemijl en 1851 meter lang, afstand wordt gemeten in mijlen, snelheid in knopen. Een knoop is de vaart die je maakt of de snelheid waarmee de wind blaast. Een knoop is ook 1851 meter. Als we dus met een snelheid van 4 knopen varen,leggen we dan 4 mijl af per uur. Deze dagen maken we soms 0,6 kn per uur, kan je nagaan wat een stom gedoe. Als het daglicht wordt zien we een zeilschip op de horizon. We roepen hem op om te waarschuwen voor de vislijnen, terwijl we met hem spreken, raken we weer vast in een vislijn en goed ook. Hier wordt je echt ziek van. Niet los te komen, uiteindelijk gaat R het water in met snorkel, zwemvliezen en extra scherp mes. De meeste roofvissen jagen 's nachts, laten we hopen, dat ze gezien hebben dat het licht geworden is. We hebben een lange lijn achter het schip uitgestroomd, die R kan grijpen, als namelijk het schip loskomt, gaat het meteen zeilen, want natuurlijk is er nu wind. Na een aantal duiken tussen de kwallen, in alleen een zwembroekje, heeft hij het voor elkaar. Haidewietska, we zeilen weer. Jullie zien, dat we nog steeds een groot oplossend vermogen hebben, maar wat zijn we moe. R. valt, als het adrenalinepeil wat gezakt is, bijna dood in bed. Ik houd de volgende wachten. En dan nu weer wat leuks, de hele dag een heerlijk windje, gewoon kunnen zeilen en ook nog de goede kant op. Daar knapt een mens van op. Een heerlijke South Pacific macaronischotel gegeten met blokjes pompoen, ui, Spaanse peper, draadjes vlees uit blik en alle sauzen die maar op moeten. Zitten smullen in de kuip en nu is het 18.00 uur en we zeilen nog steeds. Onze positie 02.16 S 092.42 W. Afgelegd 53 Nm, nog ongeveer 2867 te gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com