Roderick is al 2 uur weg. Wat heeft hij in die tijd uitgespookt? Hij zou gaan lopen naar de Portcaptain, maar iemand biedt hem transport aan op de scooter. Eigenlijk wel makkelijk, hij moet ook nog ergens een geldautomaat zien te vinden, anders kunnen we de diesel niet betalen. Alles gaat hier cash. Roderick heeft een prijs
afgesproken en stapt achterop de scooter. Die scheurt weg, houdt er geen rekening mee, dat Roderick zoveel groter is, die moet dus regelmatig snel bukken, als hij vlak onder de bomen doorrijdt. Hij ragt door gaten, door achteraf straatjes, door de halve stad en stopt dan bij de Pasar, de markt. Maar daar moet Roderick helemaal niet zijn, hij moet naar het havenkantoor. De man spreekt alleen maar Indonesisch, Roderick schrijft het woord in zijn telefoon, maar de man kan niet lezen. Een ander erbij geroepen, de motorrijder de pest in, Roderick weer met angst en beven achterop en uiteindelijk is hij gekomen waar hij moest zijn. Nu is hij weer terug aan boord met een gigantische pijn in zijn rug. Hij maakt een afspraak om diesel te tanken, we dachten, dat is simpel, we liggen afgemeerd aan een bunkerboot, maar zo werkt dat niet. Via een agent moet de diesel geleverd worden en dat kan vanmiddag om 17.00 uur. In die tussentijd kunnen we blijven liggen aan de bunkerboot. Roderick gaat weer op pad, nu om een ATM machine te vinden. Transport Sir? Nee, dank U, Jalan Jalan. Dat betekent ik ga wandelen en dan stopt meteen de onderhandeling. Het is een flinke tippel in de zon, maar voor geen goud gaat hij weer met de scooter. Weer terug aan boord komt de man van de motor, hij wil meer geld, want hij is naar de markt gereden. Ja Daaggg! Iedere keer loopt hij weer langs met duim en wijsvinger het gebaar van geld makend. Shit. Hij hoort bij de mensen van de boot, waar we aan vast liggen, dat moeten we niet hebben. Roderick biedt hem een biertje aan en daarmee is alles okay.
Intussen hebben we ook een plekje toegewezen gekregen, we moeten aanleggen aan een groot houten schip, dat is het enigst mogelijke plaatsje, Roderick moet daar maar even langs gaan om toestemming te vragen. Makkelijk gezegd, hoe doe je dat als bijna niemand hier Engels spreekt. Ook voor elkaar. Dan wordt het wachten tot het bootje met de diesel langskomt. Het is al 17.00 uur en we willen weg, we willen voor donker afmeren, het is hier al moeilijk genoeg. Roderick gaat klagen, waar ze blijven. Hij krijgt als antwoord: vijf uur is vijf uur! Ja maar dat is het nu. Nee, hier is het Javatijd, het is hier een uur vroeger. Dan komt de volgende situatie: Wij zijn hier de enige buitenlanders voor zover wij zien en we zijn een bezienswaardigheid. Indonesiers hebben absoluut geen last van valst schaamte, dus op de boot naast ons, op 1 meter afstand, gaan 6 mannen op een rij zitten kijken wat wij toch allemaal aan het doen zijn. We maken af en toe een grapje en een opmerking naar ze en zo komen we het volgende uur weer door. En klokslag 5 komt het bootje met de jerrycans met diesel. Spekvette, vuile jerrycans worden dan aan boord gesjouwd en via een slang overgeheveld in de tanks. De heren zijn wel uiterst beleefd en vragen overal toestemming voor. Dan kunnen we eindelijk weg, nagestaard en uitgewuifd door 6 mannen.
Een paar honderd meter verderop bij het Pilot Station is het plekje voor ons. Een minuscule plek, langszij een grote houten boot, waarop druk gezaagd en getimmerd wordt, een zandplaat, waar een schip bovenop ligt, waar ze druk aan het zagen en lassen zijn, voor ons een enorm groot houten schip, waarop ze de gangen aan het vervangen zijn. Het is heel lastig afmeren en waar moeten we ergens aan vastmaken. Ook hier zijn we de bezienswaardigheid van de eeuw, iedereen komt over de reling hangen en kijken, maar ook helpen. Nu liggen we met de achterkant strak tegen een grote drijvende bak, een lijn naar het dak van de grote "jonk" en ingekapseld tussen allerhande groots en roestigs. Zijn we zielig? Helemaal niet!
We maken meteen goed sier om iedereen wat te drinken aan te bieden, we nodigen ze uit aan boord, maar dat durven ze toch niet. Sommigen bieden we een biertje, de moslims krijgen ijskoud mineraalwater, waar ze net zo blij mee zijn. Met onze 20 woorden Indonesisch knopen we met allemaal een gesprekje aan en zo hebben we in een klap 30 vrienden erbij. Af en toe komt er een vragen naar wat voor motor we hebben of iets anders, dan mag hij even komen kijken. Ze vinden het allemaal machtig interessant. Als het donker is komt iedereen op de roestige ponton zitten, dan horen we roepen, Captain, Captain, ze hebben koffie (kopi) voor ons gemaakt.
Dan wordt er een matras uit het schip gehaald, daar mag Roderick dan op zitten, vervolgens en tweede matras voor mij. Zelf zitten ze her en der op een metalen onderdeel. We hebben een hartstikke leuke avond gehad.
Op dit moment worden de Blogspot en de website van de Happy Bird een beetje door elkaar gebruikt, het ligt er aan of we internetaccess hebben. Dus zelf af en toe even kijken hoe of wat. Groetjes van ons.R&Y
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten