Woensdag 31 oktober 2012, onderweg naar New Zealand

We zijn dus onderweg naar New Zealand, er was weinig wind verwacht, maar er is nauwelijks een zuchtje, we varen op de motor op een spiegelgladde zee tussen de vulkanen door. Er zijn er heel wat, uit sommige zie je af en toe een rookpluimpje komen. We hadden verwacht een aantal grote dieren te zien, zeker nu de zee zo glad is, maar nog geen spierinkje in het vizier gehad. De zon schijnt, de motor doet het als een naaimachientje, de boot is afgeladen met fruit en verse groenten, die Valini nog kwam brengen voor vertrek, om de stuurstand hangen de bloemenslingers, die ze ook nog voor ons gemaakt had. Als je 's nachts naar buiten loopt, ruikt de hele kuip naar gardenia's. We varen ongeveer 240 graden, zodat we bij de 30e graad ongeveer boven New Zealand uitkomen en dan in principe recht naar beneden. Voor wie niet helemaal goed georienteerd is: van de orkaan Sandy hebben wij geen last, maar hier moeten we goed opletten voor de snel opvolgende hoge en lage drukgebieden met heel veel wind, die als ze in de convergentiezone aankomen heel erg vervelend kunnen doen. We varen richting Minervareef midden in de oceaan,476 Nmijl verderop, eventueel kunnen we daar een stop maken om een beter weersysteem af te wachten. We zien wel, zo lang van te voren kunnen we toch het weer niet inschatten. Onze positie is op woensdag 31 oktober om 14.00 uur boordtijd is 19.28 S 175.09 W (het is bij jullie nu 12 uur vroeger dan bij ons, dus 02.00 's nachts). Liefs van ons. Roderick en Yvonne

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

17 maart 2012,aangekomen in Galapagos, dag 9

Tja het is echt waar: We zijn in Galapagos, voor anker voor het eiland Santa Cruz, positie 00.45 S 090.18 W.
Om 16.00 uur lokale tijd zijn we hier aangekomen. We hebben de eerste grote zeeleeuw, zwemmend in het water al ontmoet. Gaaf! De ankerplaats is hartstikke druk, we zijn met een watertaxi naar de wal gegaan en hebben even rondgekeken. Hartstikke leuk! Veel winkeltjes met allerhande kunstzinnige spulletjes, altijd gaaf, supermarkt, beetje toeristisch, dus de horeca prijzen zijn behoorlijk hoog. De watertaxi brengt je overdag voor 0,70 cent per persoon naar de wal, 's avonds voor 1 dollar pp. Het zit hier stikvol grote pelikanen, fregatvogels. We kwamen langs de visafslag, daar staan grote pelikanen te bedelen en even later kwam er ook nog een grote zeehond de trap op. De computer werkt weer!!!! Wat een opluchting. Dank zij David uit Panama. Ik stop, ik ben denk ik een beetje dronken, 2 ijskoude biertjes bij een temperatuur van 35 graden, veel te snel naar binnen geklokt. Morgenochtend om 9.00 uur komt er een hele delegatie officials aan boord. Daarover later meer. Tijd om te gaan slapen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

16 maart 2012, onderweg naar Galapagos, dag 8

Hoi allemaal, nog steeds onderweg. Gisteren euforisch bij het overschrijden van de evenaar. Een paar uurtjes later in zorg, de computer is gecrashed. We kunnen bij geen enkel bestand meer komen en hij deed het net zo lekker. Na het ophalen van het weer bleek dat er bijna geen wind meer komt deze dagen en vanaf zaterdag wind en golven tegen. Dus nu toch maar besloten om verder de motor bij te houden, dan komen we zaterdagavond aan in Santa Cruz. De motor aan betekent ook stroom/ energie genoeg, dus toen ik sliep, ging Roderick als verrassing de nieuwe versie van het planetarium erop zetten. We zitten hier meestal in de stikdonkere nacht zonder strooilicht onder een stralende sterrenhemel, maar van het zuidelijk halfrond weet ik niet zoveel.
Dus Roderick zwoegen tijdens zijn wacht om voor mij het programma erop te hebben, voordat mijn wacht begon. Maar ellende ten top geen van onze eigen programma's doet het nu meer. Al onze gegevens van de laatste tijd, verzamelde informatie, adressen, de website, de bankzaken noem maar op. Roderick was echt ten einde raad. We hopen nog een oplossing te vinden. We hebben een email naar Panama gezonden in de hoop dat van daar uit advies gegeven kan worden, door een computerguy die we daar kennen.
We zijn nu op zo'n 120 Nmijl afstand van Santa Cruz. Dus nog 1 nacht door en dan zijn we er morgen. Iedere ochtend is het zo windstil, dat het water wel olie lijkt. Alleen de constante oceaandeining. Ik weet niet of dit stukje op de blogspot terecht komt, want ook de codes daarvan staan op de andere computer, die weet ik niet uit mijn hoofd. We hebben het nog steeds verschrikkelijk naar onze zin, maar dit soort dingen is dikke pech, dus dat brengt nogal wat stress met zich mee. Ben benieuwd wat we morgen te zien krijgen, vanmiddag weer een dolfijnenshow, hoog in de lucht buitelend, Roderick begon al meteen te roepen, Hier solliciteren voor Harderwijk. Straks tussen de zeehonden, daar kan ik me op verheugen. Van de week ook nog zo iets grappigs, we hebben al dagen geen schip of zo gezien, komt er ineens midden op de oceaan een boomstammetje langsdrijven met op een rijtje 4 grote zwart witte vogels erop, ik denk genten of zo. Heel sullig naar ons kijkend, van wat doen zij hier? Gewoon een scene uit de tekenfilm Madagaskar. En ook nog toen wij bij La Luna op visite waren, zag ik ineens een rare bruine vlek in het water. Het waren een stuk of 20 (jonge) bruine roggen, die nog heel vierkant zijn. Als een Romeins cohort zwommen ze zij aan zij, recht tegen elkaar aan, waardoor zij een grote ruit vormden. Asterix zei het ook al, Rare jongens die Romeinen. Tot zover. Groetjes.R&Y

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Vava'u Tonga

Donderdag, 11 oktober 2012, Vava'u Tonga, positie 18.39 S 173.59 W. Tja we zijn al weer 170 Nmijl verderop gevaren naar de volgende eilandengroep, bijna 340 km dus weer, we hadden stevige wind op de kop en felle golven, de hele weg hebben we ons met handen en voeten schrap moeten zetten en evengoed schoof ik diverse malen gewoon van de kuipbank af op de grond, verder bij iedere handeling de grootste moeite om overeind te blijven. Niet echt comfortabel, maar we schoten wel enorm op. Met 7 knopen door de stikdonkere nacht racen, zo snel en heftig als je niets kunt zien, geen maan, geen sterren, maar door deze dagen te gaan met deze wind konden we het in anderhalve dag en 1 nacht halen, anders moet je nog een tweede nacht. Dinsdag om 8.00 uur vertrokken en woensdag al om 13.00 voeren we de pas in bij Vava'u. Supersnel dus. We waren al van plan dinsdag te vertrekken, onze tijd gaat een beetje dringen. Het vertrek was bijna niet doorgegaan, omdat we (lees ik) eerst nog een strandwandeling wilden maken. Maandag eerst weer 5 km gewandeld naar de customs om weer uit te klaren, gelukkig kregen we halverwege weer een lift aangeboden in de laadbak van een pick-up truck. Daar zaten al een paar werklui en een oudere Tongaman compleet met biezen rok om. Hij had zichzelf een geintje beloofd en begon in het Tonga tegen ons te praten en een lol dat hij had, dus wij direct een heel onzinverhaal in het Nederlands tegen hem gehouden, toen moest hij helemaal lachen. Uitklaren en dan weer de hele weg terug lopen, er kwam geen auto meer langs, wel een jongen op een fiets, die ons de halve weg begeleid heeft. Op school leren ze allemaal Engels, dus we kunnen dan een gesprekje aanknopen, dat willen ze allemaal graag. We gaan weer terug naar het schip om alle papieren, paspoorten en zo weer aan boord te brengen, dan nemen we even rust en een uurtje later gaan we naar het strand, dat wil ik nog graag zien voor vertrek. We hebben van een andere cruiser gehoord, dat er een pad door het bos is naar de andere kant van het eiland, dat gaan we dus doen. Het pad was behoorlijk lang, soms ook wat onguur, twee kanten dicht bush en heel veel troep. Op zijn kop liggende kapotte auto's, huisraad, plastic zooi, ook allemaal door de vloedgolf van de tsunami hier naar toe gespoeld. Nu ontdek je echt wat een impact zo'n natuurramp heeft. Eindelijk komen we bij de oceaan aan en op een mooie strook helder strand, mooie schelpen liggen er, eigenlijk voornamelijk slakkenhuizen, maar hele mooie. Schelpen zoeken dus. We moeten de tijd in de gaten houden dat we voor donker terug zijn. We gaan vanaf hier over het strand om de punt van het eiland heen terug naar de baai waar de boot ligt. Dus wij lopen, de afstand is veel verder dan gedacht en dat niet alleen, het strand houdt om de bocht op en we moeten verder over puntige scherpe lavabrokken met overal poeltjes water en er komt geen eind aan. In de verte zien we weer een lichte streep zand, dus daar worstelen we ons in hoog tempo naar toe, eindelijk daar aangekomen blijkt het geen zand, maar een hele opgeworpen wal van kleine koraalbrokken. Door de tsunami is al het koraal afgebroken, het rif is bijna helemaal glad, en in kleine brokken aangespoeld, er is niet op te lopen, je zakt weg, de brokken zijn alle vormen, je kunt je voet er niet opzetten, het is haast niet te doen. We moeten voortmaken want de zon gaat al lager, R. besluit dat we gaan proberen om een stuk af te steken door de bosjes. Nou dat hebben we geweten, klimplanten, struikelplanten, stekelbosjes, dooie bomen, waar we overheen moeten, gaten holen, na een half uur ploeteren, besluiten we om terug naar zee te ploeteren, want daar kunnen we beter in het halfduister lopen als hier, hier verdwaal je echt. Terug naar zee dus, in marstempo zwoegen we door, R op zijn plastic schoentjes, ik op mijn sandalen, we zijn al bekaf, hebben het bloedheet en maar een half flesje water bij ons. Hup door, zover mogelijk voordat het echt donker is. Electriciteit hebben ze hier niet, het is dus gewoon pikdonker, een half uur na zonsondergang. Gelukkig volgt er weer een groot stuk strand, wij blij, maar dit zand is zo scherp, dat we onze tenen openhalen eraan. Verder ook ongelooflijk veel aangespoelde zooi. Iedere stap moet je goed kijken waar je je voeten neerzet. In het schemerduister komen we bij de laatste baai, we kunnen het schip in de verte zien liggen, maar moeten de baai helemaal volgen, hier heeft de tsunami flink huisgehouden er liggen zeker nog 50 tot 100 grote dikke (meer dan een meter dik) bomen dwars over het strand, daar moeten we overheen en onderdoor en dat in hoog tempo. Dan nog 1 baai over de lavarotsen en poeltjes, het is nu bijna helemaal donker, wolken muggen zoemen om ons hoofd. Op de tast klimmen we de pier op, waar aan het eind onze dinghy afgemeerd ligt, in het stikdonker de lijnen lossen en op weg naar het grote schip, wat ook onverlicht is, we hadden dit heel anders gepland. Schip gevonden, aan boord geklommen, ieder anderhalve liter water gedronken en rechtstreeks in bed gevallen. We kunnen geen pap meer zeggen, morgenochtend moeten we om 6.00 uur op om heel vroeg te vertrekken. We zien dat morgen wel of we dat nog aankunnen. Het wonder is, dat we geen van beide onze enkels verzwikt hebben, geen benen gebroken hebben,niks, we hebben alleen heel dikke knieën. Voor het vergelijk het was een wandeltocht met hindernisbaan van Julianadorp naar Callantsoog in marstempo. Eenmaal thuis zijn we toch wel heel trots dat we dit volbracht hebben. En de volgende ochtend vonden we het toch zonde om dit gunstige weer/wind moment voorbij te laten gaan, dus zijn we toch vertrokken, Die Hards als we zijn geworden. Nu zijn we dus in Vava'u, ook Tonga, een wereld van verschil. Luxe huizen, restaurantjes, duikscholen en alle verzamelde cruisers, die hier vandaan wachten op een gunstig moment om naar New Zealand of Australië te vertrekken. Er liggen zeker meer dan 100 schepen afgemeerd. Er is een bar/restaurant waar de zeilers elkaar ontmoeten, een stuk of 30 komen we de laatste tijd overal tegen, omdat die dezelfde route volgden, maar hier zijn ook de schepen, die de zuidelijke eilanden bezocht hebben. Heel veel oude bekenden uit Panama, de San Blas enzovoort. Zo hartstikke leuk. Vanaf het begin van de pas tot aan het stadje was het bijna nog een uur op de motor varen, door een landschap zoals langs de Moezel of de Neckar, lage groene heuvels, overal eilandjes, Roderick begon al direct te zingen: Ja een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn... Eenmaal afgemeerd,waren we bekaf van de tocht, maar kregen geen tijd om even tot rust te komen,terwijl de motor nog liep, kwam dinghy na dinghy langs om even gedag te zeggen, hartstikke leuk natuurlijk, we hebben ons dus opgekalefaterd, na een doorwaakte nacht zien wij er ook niet zo florissant meer uit, zijn naar de kant gevaren om een supergrote pizza met een glas ijskoud bier te gaan nuttigen, tijdens het aangenaam samenzijn met de andere zeilers. We hadden al meer dan een week geen biertje of cola meer aan boord, dus lekker dat het smaakte. Donderdag weer vroeg gestart, we moeten eerst weer naar de douane en immigratie om opnieuw in te klaren, bij de douane staan we in de rij, er vertrekken vandaag ook een aantal cruisers, dus dat duurt even, dan moeten we snel terug, want er is om 11.00 uur in de Aquariumbar iemand uit New Zealand die een soort voordracht houdt over New Zealand en Opua in het bijzonder, over de douane eisen, de visa, wat we aan voedingsmiddelen mee mogen nemen, wat het ministerie van landbouw in beslag gaat nemen, voorlichting over de marina, de werf, de mogelijkheid van het aanschaffen van een auto, verzekeringen, welke certificaten we moeten kunnen overleggen enzovoort. Allemaal super nuttige informatie. Ook daar zijn weer mensen die we nog uit Panama kennen, daar maar een lunch gebruikt en dan alsnog naar immigratie. Dan op zoek naar een ATM machine (flappentapper) want we zijn al door onze Pa'anga's heen. De geldautomaat werkt niet, shit, R. in de bank vragen, Okay ze gaan hem vullen, dus een uur later hebben we toch weer geld te besteden. Dan op zoek naar een bakker, de versmarkt en hopenlijk wat blikjes cola en bier. We hebben wel een beetje genoeg van alle zoete aardbeiengazeuse. We vinden een liquorshop, waar we met onze scheepspapieren Duty Free kunnen kopen, dat scheelt mooi 15% belasting. Ze verkopen Heinekenbier, geen lokaal bier. Nou dan gaan we nu voor Heineken. Het is wel prijzig. We zeggen dat we straks terugkomen met een karretje, het is namelijk best ver lopen, maar de winkel gaat over een kwartier dicht. Wat hadden we dan willen hebben, nou 2x24 blikjes bier en 2x24 blikjes Coca cola. Nou doet u dat maar, we brengen u wel even weg. Staat er voor de deur een kleine Heineken bestelwagentje, ik kon ook meerijden met de tassen en Roderick loopt terug. Meneer brengt me tot aan de steiger, laadt alle spullen uit, vraagt welke dinghy van mij is en zet het ook nog allemaal in de dinghy, over service gesproken.. En nu zijn we echt moe, ik ga proberen om morgen de website bij te werken en de foto's te plaatsen, R. vaart met de dinghy van boot tot boot om foto's en informatie via de computerstick uit te wisselen, we zijn gewoon hartstikke druk. Tot mails Yvonne.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Zondag, 07 oktober 2012

Niuatoputapu is echt leuk, de baai waar we geankerd liggen is prachtig van kleur, het uitzicht schitterend, de mensen in de dorpjes hier zijn supervriendelijk, spreken je aan, willen van alles van je weten, zijn goedlachs. De meesten spreken wat Engels, de kinderen leren het op school. Er is 1 winkeltje, 6 km verderop, waar je wat levensmiddelen kunt kopen. De tsunami heeft hier flink huisgehouden, er is veel vernield en nog niet opgebouwd. Er zijn prefabhuisjes neergezet en huisjes opnieuw opgebouwd van sloophout. Je ziet veel kapotte auto's, die zijn natuurlijk ook door de tsunami ergens neergekwakt, en die staan daar nog. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat bijna alles weer vanaf de grond opgebouwd moet worden. We zijn vrijdag naar de bank gelopen, 5 km verderop om geld te wisselen, we kunnen dan wel vrijwel niets kopen, maar we moeten wel nog bij de douane gaan betalen en bij de healtoffice. In totaal 132 Pa'anga. De bank en de overheidsgebouwen zijn ook gesitueerd in houten noodgebouwtjes, met een simpele houten balie en een houten tafel, dat is het wel zo'n beetje. Daar werkt dan ook weer een dame in het zwart met zo'n heel vloerkleed van Pandanusbiezen om zich heen geknoopt. Het ziet er zo'n beetje uit of je een rieten mat uit de tenthuisjes in Zandvoort dubbelgevouwen over je kleding heen drapeert, met een touw of biezen ceintuur. Het is hier sowieso flink heet, dus iedereen loopt met waaiertjes. De Cruisers zijn hartelijk welkom, er wordt ook af en toe door de lokale bewoners iets voor ons georganiseerd waar we aan mee kunnen doen. Wel wordt er veel om spullen gevraagd, vooral pennen en schoolspullen en de kleintjes weten al gauw dat er bij die vreemde mensen snoepjes te halen zijn. Vrijdag zijn we met alle vrouwen naar het dorp geweest waar een demonstratie weven met Pandanusblad gegeven werd. Met 20 Tongadames en 20 Yachtievrouwen in een schuur, alle kinderen erbij, oudere dames, die er gezellig bij zaten en even later zich uitstrekten om lekker te gaan slapen, babies erbij en vlechten maar. Hartstikke leuk, want je hebt dan ook de gelegenheid met die dames te spreken. We hebben gevraagd om voor ons te zingen, Wauw, dat is toch zo gaaf. Zaterdag zijn we nogmaals met zijn tweetjes het dorp ingegaan, we moeten onze betaling voor de gezondheidsofficier nog betalen, dat moet bij het ministery of health bij het ziekenhuisje maar er was niemand aanwezig. Maar hier hoef ik niet zo nodig opgenomen te worden, wat een krakkemikkige boel. Overal achieten de varkentjes weer kris kras voor je voeten langs, zo leuk. De mensen zijn heel saamhorig, zoeken elkaar ook continue op, doen klussen samen, zitten samen onder de boom, altijd in groepen. We maken hier en daar een praatje, delen wat balpennen uit, plotseling horen we weer luid zingen, komt er een pick-up truck langs met de laadbak volgeladen met vrouwen en kinderen. Alle vrouwen met een bloemenkrans om, wij er achter aan om te zien wat er gaat gebeuren, niets dus. De truck is onder een boom gezet in de schaduw en ze blijven lekker zitten. Ik ga aan ze vragen waarom ze allemaal zo'n mooie bloemenslinger om hebben, of er een feest is, maar nee ze verzamelen zich om met z'n allen bij elkaar het huis schoon te maken. Ik krijg van de "hoofddame" ook een bloemenslinger omgehangen. Natuurlijk is het voor ons dan tijd om weer pennen en potloden uit te delen, die dankbaar in ontvangst genomen worden. De dame woont in een piepklein huisje van sloophout, dat zal ook wel aan de tsunami te wijten zijn. Vervolgens wordt ons nog een kam bananen aangeboden, er zitten wel 50 bananen aan, maar dat willen we niet, ze geven namelijk hun eigen spullen weg, we vragen om een een klein stukje, dat is voor ons meer dan genoeg. Erg leuk, dit soort contacten. 's Middags gaan we met de rubberboot de oceaan op om walvissen te zoeken, maar de golven zijn vandaag best erg hoog, dus na niet al te lange tijd, keren we terug binnen het rif, daar gaan we snorkelen, maar er is geen koraal te zien, alles is leeg, dat is ook door de tsunami. Je beseft nu pas wat een impact dat heeft, een meisje van een jaar of 10 vertelt terwijl ze met me meeloopt, dat ze de tsunami zag aankomen en toen heel hard weggelopen is en dat haar Oma nu op de berg woont en niet meer beneden wil wonen. Er staan ook grote diesel automotoren, kapot en we snapten niet waarom, die daar nou waren, maar de een gebruikten ze om water op te pompen, de ander om electriciteit mee op te wekken, beide zijn kapotgeslagen door het watergeweld, de roestige overblijfsels staan er nog. Maar er is zoveel te doen. Wel is er weer een lagere school gebouwd en er is zelfs een Highschool. Wat je wel ziet hier zijn weer grote auto's, daar stellen ze duidelijk meer belang in dan in de huisjes. Niet zo heel gek natuurlijk, want het leven speelt zich hier grotendeels in de openlucht af. Nog zo'n voorbeeld van vriendelijkheid en behulpzaamheid, we waren onderweg van het dorp en werden overvallen door een enorme regenbui, we stonden onder een grote boom te schuilen, kwam er een mevrouw uit een van de huisjes aan de overkant met een paraplu aanrennen voor mij, moest ze zelf weer door de stromende regen terug naar huis en als de bui afgelopen was, konden we hem wel terugbrengen. Het is nu zondag, Ja, we zijn vandaag weer naar de kerk geweest, netjes aangekleed, Roderick in lange broek, Ik in mijn lange zijden rok met een kleurige pareo erom heen geknoopt. We wisten alleen niet hoe laat de dienst zou beginnen, terwijl we daar lopen stopt er een auto: Gaat u naar de kerk? Dat is in het volgende dorp! Okay, wij aan de wandel, we zien wel. Even later komt er een pickup truck langs: Gaat u naar de kerk? Wilt u meerijden? Dus wij in de laadbak geklommen. Dit keer bezochten wij een Katholieke kerk in een veredelde schuur. Mudvol kerkgangers en zoals hier gebruikelijk in hun mooiste kleren. De donkere priester en misdienaren in vol ornaat, veel dames in traditionele kleding, de anderen in hun mooiste kledij, met sier omslagrokken er over heen, gemaakt van pandanusblad in verschillende patronen, ook in een soort macramé, met slierten en staarten, de mannen in kleurige mooie overhemden ook met een sieromslagdoek om de heupen. De baby's en kindjes in schitterende zijden jurkjes, roze volans, kapmouwtjes, strikjes, kwikjes en allemaal met heel elegante schoentjes, vaak met hakjes of ballerina's. Het was bijna een geheel gezongen mis en het koor was buitengewoon, zo mooi! Meerstemmig, meerdere partijen en alles a capella. Het raakte me werkelijk tot het diepst van mijn ziel. Terug mochten we weer mee in de laadbak, ze bieden ons dan eerst nog hun plaatsen in de cabine aan, maar dat doen we niet. 's Middags zijn we bij een paar andere zeilers, Linda en Brad van de Lark,langs geweest om onder het genot van een koud pilsje over het zeilgebied in New Zealand te praten. Zij zijn daar bijna een jaar geweest, zij hebben daar hun boot gekocht en een poos rondgevaren en zijn erg enthousiast. Als het gesprek vordert, komen wij erachter, dat zij in een andere boot daar naar toe gevaren zijn en daar schipbreuk geleden hebben. Hun schip heeft een rif geraakt en werd opengereten, dus zij moesten in het reddingvlot omdat het schip direct begon te zinken. Epirb (noodbaken) mee, gelukkig werkte alle noodmiddelen goed en zijn zij gered. Zodra ze het verzekeringsgeld ontvangen hadden, hebben zij weer een nieuw schip gekocht en nu liggen ze hier in de baai. Vele verhalen en tips rijker gaan we weer terug naar ons eigen schip. Veel afwisseling dus deze dagen. Wordt vervolgd. R&Y.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Niuatoputapu

Hallo allemaal,ik kan het zelf haast niet geloven, maar we zijn nu echt in het Kingdom of Tonga en wel bij het eiland Niuatoputapu, 15.55 S 173.43 W. We zijn uiteindelijk pas dinsdag uit Samoa vertrokken, omdat het virus mij ook nog even te pakken kreeg, te moe om ook maar 1 vinger op te tillen. De hele maandag buiten op de bank gelegen,maar gelukkig is het voor mij met een sisser afgelopen. De trip hier naar toe was 185 Nm, 2 nachten en 1 dag, kalm zeetje, rustig windje, af en toe de motor bij in de nacht als de wind helemaal verdween, net na volle maan, dus verlichting op zee. Heel relaxed allemaal. Om 10.00 uur hadden we ineens land in zicht, vooral het kleinere hoge vulkaaneiland was heel duidelijk te zien. Om 12.00 uur LT begonnen we aan de aanloop, ook hier sla-om om de riffen, er is een leading line, die je heel nauwkeurig aan moet houden, dan zijn er ook nog wat bakens, maar 1 was afgebroken (is het een rood of een groen baken?), 1 was helemaal weg. Bij aankomst vlak voor de pas, riep Kari ons op, dat er 3 walvissen buiten waren, hij was er met zijn rubberbootje naar toe gevaren, terwijl we zijn kant af speuren, zwemmen er aan onze kant ook 3 vlakbij. Yeah! Dus wij waarschuwen hem nu en hij komt direct naar ons toe en stapt bij ons aan boord. Ze kwamen heel dichtbij, op een gegeven moment stonden Kari en ik voor op de boeg, konden we ze zo alledrie onder het schip door zien zwemmen. Wat een welkom! José van Cap Tres voer met zijn dinghy voor ons uit om ons veilig binnen te loodsen. We liggen nu voor anker in heel rustig water vanwege het omringende rif met uitzicht op de uitgedoofde vulkaan en het eiland aan de andere kant, brekende golven op het rif. En heet dat het is! We baden in het zweet. We hadden gehoord, dat de douane etc naar ons toe zou komen, als ze op de pier staan te zwaaien, moeten we ze ophalen, maar we besluiten als we dan toch aan land zijn om direct naar de douane en immigratie toe te lopen, een wandeling van 5 kilometer. We gaan op pad langs het eerste dorpje, er staan een groot aantal kleine prefab-huisjes, waarschijnlijk hier neergezet na de tsunami, leuke gordijntjes, veel groen en overal dieren. De huisjes staan op palen en in de schaduw eronder liggen allemaal varkens, honden en kippen. Overal duiken de varkentjes op uit de bosjes, tientallen biggetjes, er lopen paarden los, een gezellige boel. Als we een kwartier onderweg zijn, passeren we een pick-up truck, waaromheen mensen in Tonganese klederdracht staan te lunchen, een bak gebraden vlees op de motorkap en ieder trekt er met de handen zijn deel van af. 2 dames en een heer, de dames keurig verzorgd gekleed in het zwart, hier moeten de schouders bedekt zijn, 1 draagt over haar kleding nog de traditionele lange gevlochten biezen overrok van pandanusbladeren, dit wordt als eerbetoon aan de koning gedragen. Ze roepen ons aan, waar we vandaan komen, het blijken dus de officiele beambten te zijn, douane, healthofficer en de immigratie officier. Ze zijn onderweg naar ons toe, maar hebben even lunchpauze, ze nodigen ons uit een hapje mee te eten, maar wij gaan liever terug. We zijn naar de kant gepeddeld, hebben de dinghy op het land getrokken en straks moeten we de 3 officials in de dinghy naar het schip brengen. Dus peddelen we nu met zijn tweetjes gauw terug en zetten de buitenboordmotor er op. Als ze eenmaal aan boord zijn geven ze hun ogen goed de kost, ze zien een gidsje van Samoa liggen, dat gaan ze meteen zitten lezen, ze zien nog meer interessante zaken, ze hebben wel trek in een colaatje, daar gaan onze laatste blikjes, ze vinden het wel gezellig. Ondertussen moet Roderick weer talloze formulieren invullen, dit keer krijg ik er ook een aantal in mijn handen gedrukt om in te vullen. Ze kwekken wat in het Tonganees, maken met hun telefoontje een paar foto's zichzelf in het schip, een uur later zijn we ingeklaard. We moeten alleen nog betalen, in totaal 132 Pa'anga, alleen hebben we die nog niet, dus gaan we morgen alsnog naar het volgende dorp lopen om geld te wisselen en te betalen. Het schijnt dat we op ieder eiland van Tonga moeten inklaren, uitklaren en dus betalen. We zien wel. Er gaan 1,8 Pa'anga in een Am.Dollar, dus weer even omschakelen, ze hanteren hier geen zomertijd, dus de klok moet weer een uur terug, of ze links of rechts rijden, konden we niet ontdekken, er zijn wel degelijk auto's op het eiland, maar het is maar een smalle weg, dus een auto rijdt midden op de weg, maar zoveel zijn het er niet. De eerste indruk is hartstikke leuk, we laten ons verrassen wat het eiland verder voor ons in petto heeft. Wordt vervolgd. Groetjes uit heet Niuatoputapu. Roderick en Yvonne

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com