Zondag 02 september 2012 onderweg van Bora Bora naar Suwarrov
De hele zaterdag hebben we de motor verder aangehad, we hadden 1,7 knoop wind, bijna niets dus. Pas om 22.00 uur konden we een heel klein beetje zeilen, tot 6.00 uur 's ochtends, daarna moest de motor echt weer aan. Zonsopgang, Roderick gaat naar bed en ik neem het weer over. Om 8.00 uur gaat het weer een beetje waaien, wij blij. De wind is gedraaid, we zetten weer de werkfok uitgeboomd bij aan loef, dat werkt prima. Doordat de werkfok schuin oploopt, vangt deze wat extra wind en geleidt deze naar de genua, die dan het werk doet voor ons. We maken een lekker vaartje, om 12.00 uur is de wind al zodanig toegenomen, dat we de genua een paar slagen in moeten draaien. De golven worden steeds hoger en we hebben flink last van kruisende golven. Om 14.00 uur is de wind al 20 knopen, de golven zijn 3,5 meter hoog en komen met een grote snelheid achter elkaar, we proberen schuin voor de golven weg te lopen, maar af en toe worden we flink te pakken genomen door een grote golf van opzij, die of ons ongelooflijk beukt of direct over de rand naar binnen slaaat in de kuip. Verder zijn de squalls ook weer van de partij, in de buien weer heel heftige windvlagen. We draaien de genua nog verder weg, maar we blijven maar doorsjeezen. Nu gaan we veel te snel, we moeten oppassen dat het schip bestuurbaar blijft, dat de golven niet met ons aan de haal gaan en nu ook in de gaten houden dat we op de juiste tijd arriveren bij Suwarrov. Nu we zo hard gaan is de te verwachten aankomsttijd (ETA) om 4.00 's nachts, dan kunnen we onmogelijk in het donker door de pas langs de riffen en moeten we langs het eiland heen en weer blijven varen tot een uur of 8.00. De zon moet al op zijn, anders kun je niet door het water heen kijken waar de riffen zijn. We proberen zo langzaam mogelijk te varen, we varen met de genua formaat zakdoek, de extra fok hebben we allang weggehaald, we varen nog steeds 7 knopen en in een squall met de harde wind loopt de snelheid nog meer op. Het is donker, dichtbewolkt dus de maan kan er niet doorheen schijnen, de zee is een heksenketel, de golven slaan regelmatig in de kuip, we worden van hot naar her gegooid en we racen maar door. Een troost, er zijn zo'n 15 tot 20 boten onderweg, we luisteren af en toe naar de radionetjes en iedereen is klaagt, is bekaf en zeiknat,wat dat betreft is het gedeelde smart. Onze radiozender heeft kuren, we kunnen wel ontvangen, maar op dit moment niet zenden, dus ook geen emails versturen of de webblog uploaden. Vervelend voor ons maar ook voor de familie, die zich misschien ongerust maakt. Maar dit is all in the game. Tussendoor kregen we weer een boobie, die pauze wilde houden op het schip. Deze vloog steeds rondjes om de mast en wilde op het topje landen, gelukkig heeft hij dat niet gedaan, want dan is direct de windmeter aan gort. Na een aantal pogingen elders, vond hij een plekje op het uiterste puntje van de boom in het voorzeil, waar hij zich ternauwernood in evenwicht kon houden, omdat het schip zo slingerde. Genten vliegen enorme afstanden, maar met dit weer is het ook voor hen doodvermoeiend, zij kunnen goed zwemmen, maar een uitgeputte Boobie drijvend op het water, verandert al snel in een haaienhapje.
Maandag 03 september 2012, aankomst in Suwarrov.
De hele nacht blijft de wind doorrazen, we zijn goed moe, maar het eind is in zicht, wel zijn we bezorgd of we de pas wel kunnen nemen met dit onstuimige water. Doordat we gedeeltelijk voor de golven weggelopen zijn, zijn we nu te noordelijk uitgekomen voor onze bestemming. Voorzichtig proberen we dwars op de golven naar het zuiden te kruipen anders passeren we het eiland. Nog 7 Nmijl te gaan, de zon komt op,dus dat hebben we mooi uitgemikt. Gypsy Blues roept ons op over de marifoon, zij kwamen gisteren na zonsondergang bij het eiland aan en konden dus ook niet naar binnen. Zij hebben de hele nacht heen en weer gekruisd. Zij gaan net voor ons de pas door. Ondanks de golven kun je toch goed de riffen zien, omdat zich daar brekers volgen. Het waait nog steeds als bezeten, maar de passage gaat zonder problemen. Suwarrov is een echt atoleiland, een beetje vierkante ring van koraal met een aantal motu's (kleine eilandjes), ook weer heel laag, nauwelijks te onderscheiden bij deze golven, de doorsnee is ongeveer 8 Nmijl, binnen de ring dus ook weer water, een lagune. Het koraal ligt grotendeels onder water niveau, dus je ziet alleen hier en daar een klein eilandje, omringd door ver in de oceaan uitstekende koraalriffen.
Suwarrov hoort bij de Cook Islands, het is een nationaal park, onbewoond op 2 rangers na, Harry en Ants, die hier wonen en als eilandmanagers de zaken controleren en de formaliteiten moeten vervullen voor de passerende schepen. Eenmaal door de pas komen we in de lagune, het anker gebied ligt niet alleen vol schepen, wel 23, maar ook vol "bommies" koraalbrokken. We zoeken een plekje, maar komen niet goed uit, of we liggen te dicht bij een ander schip of we liggen boven op een andere ankerketting, we scharrelen langs de koraalbrokken, raken nog bijna een heel hoog stuk koraal, gaan dan een stuk naar voren en laten het anker zakken. We zwaaien achter het anker, de wind giert nog steeds en staan ook flinke golven in de lagune, we liggen niet safe op deze plek. Dus weer anker op, maar dat gaat niet lukken, het anker zit muurvast, de ketting is om de coralbommies heen gewikkeld en we krijgen het niet voor elkaar om het anker om hoog te halen. Dat is gevaarlijk, want als het anker wel in eens los schiet, kun je nu niet manoeuvreren. Van alles en nog wat geprobeerd. Roderick wil in het water duiken, het is op dit punt maar 4 of 5 meter diep, maar dat kan niet, want ik moet achter het stuurwiel blijven en kan dan de aanwijzingen van Roderick niet zien en we missen iemand om het anker dan op te hijsen. Uiteindelijk roepen we de hulp van Gypsy Blues in, die komen, maar moeten eerst nog de dinghy in orde maken, zij zijn tenslotte ook net aangekomen. Hero heeft ook ons bericht gehoord en meldt dat hij met zijn dinghy en snorkelspullen er aan komt, intussen komen de mensen van de boot achter ons, de Picara, ook al aangezwommen met snorkels om te helpen. Er liggen nu 3 personen in het water, die aanwijzingen geven hoe precies weg te sturen om de ketting los te kunnen krijgen, Roderick staat op de boeg en geeft die aanwijzingen aan mij door, door uitgebreid met zijn arm de stuurrichting aan te geven. Na een half uur zijn we los, dan zwemmen zij vooruit om te kijken, waar we het anker het best kunnen laten zakken. He He, we liggen. We zijn afgeknoedeld. Roderick wil eerst met de hulptroepen een borrel drinken, die snappen niet helemaal wat hij bedoelt. Stein (Hero) bedankt vriendelijk, want hij zat nog met zijn kindertjes aan het ontbijt. Huh? Tja, 9.15 uur is inderdaad nog wat vroeg voor een borrel. Dan gaan wij maar lekker met zijn tweetjes aan de koffie. Het is hier absoluut een beeldschone locatie. Kristalhelder water, alle kleuren opaal en azuur waar de riffen onder water liggen, een spierwitte zandstrook en een klein eiland vol helder groene palmbomen, met alleen een hutje voor de rangers. Dit is zoals je je een Zuidzee eiland gedroomd hebt. Roderick duikt even in het water om zelf het anker te controleren, als hij weer aan boord komt, vertelt hij al 5 haaien gezien te hebben. We wisten dat er hier in de lagune veel haaien leefden, maar veel Blacktip haaien, die zijn niet echt gevaarlijk. Dan sta ik zelf ook al te stuiteren om even in het water te gaan, maar een beetje eng voelt het toch wel. Wauw, het is weer een complete onderwater tuin en een zooitje vissen! Natuurlijk heb ik mijn fotocamera in mijn badpak, we hebben een lijn uitgestroomd, zodat ik me rustig vast kan houden, het waait en stroomt nog steeds enorm. Binnen een minuut zie ik een Lemonshark, een Citroenhaai, aan komen zwemmen, compleet met loodsmannetjes en al. Ik heb niet zoveel verstand van haaien, maar deze was citroengeel, dus hoe moeilijk kon het zijn, toch wel gauw 1,80 lang. Je bent zo gefascineerd, dat je niet eens bang bent, ik heb een foto van hem gemaakt, even later komt nummer 2 aanzetten. Wauw! Als ik het later aan iemand vertel, die veel duikt zijn ze allereerst jaloers en vervolgens vertellen ze me dat ik die beter niet aan moet halen of moet kriebelen, nou, dat was ik toch al niet van plan. Roderick is nog met de radio aan de slag gegaan, maar helaas nog zonder resultaat. Verder zijn we gewoon te moe om wat te doen en laten de boel de boel. Ons schip ligt vlak bij de landingspier, een groot woord voor een piertje van brokken koraal en een paar palen waar je de dinghy aan vast kan leggen, we zien iedereen over het koraal waden en toeren uithalen om veilig met kinderen en spullen en zo mogelijk ook nog een beetje droog over te komen. Wat sowieso niet gaat lukken met deze golven. Zo'n beetje iedereen passeert ons. René en Cherryl komen gezellig een borrel drinken. Daarna rol ik in bed om 19.00 uur om een deuk in mijn matras te slapen. Volgens mij heb ik de hele nacht niet bewogen, Roderick is er nog een aantal keren uit geweest ter controle, het gaat nog steeds best te keer ook hier binnen de lagune.
----------
radio email processed by SailMail
for information see:
http://www.sailmail.com
