05 juni 2016, aankomst IJmuiden

We varen in het pikkedonker door langs de Nederlandse kust, rond 02.00 uur moeten we de Maasvlakte oversteken, dat is altijd al moeilijk, het is hier zo loeidruk met grote zeeschepen, wij moeten verplicht naar een bepaald punt, waar een oversteekplaats is. De golven, de wind blijven tegen staan, westenwinden hebben ze hier nog nooit van gehoord. Op de AIS staan zeker 60 schepen in onze nabijheid aangegeven. Een groot aantal ligt voor anker, er komen schepen van zee binnenvaren, er is uitgaande scheepvaart, tussendoor razen de pilotboten, er is een overmaat aan licht op de Maasvlakte , overal staan boeien te knipperen, stuk voor stuk moet je iedere AIS bliep bekijken, wat deze in houdt. Ligt het schip voor anker, gaat het misschien zo vertrekken, waar gaat het van zee komende schip naar toe? De Maas op of naar de ankerplaats aan deze kant? Nee dit schip slaat ineens af naar het Noorden, ja dat kan ook nog. We gebruiken echt al onze hersencellen en dan komt het moment van daadwerkelijk oversteken. Eerst nog even een rondje draaien vlak voor de oversteek baan, want er komt een joekel van een schip uit, als die midden voor de boeg is, gaan we al beginnen met oversteken om dan achter hem langs te gaan. Wij gaan niet erg hard met alle tegenwerkende invloeden en daar komt alweer een tweede zeeschip uit de havenmonding aanzetten. Slik! Ze varen zo hard en in het donker is het zo lastig in te schatten. Maar zoals jullie kunnen constateren uit dit stukje, is het allemaal goed gegaan. Weer even adempauze, verder langs de Nederlandse kust. Roderick vaart verder, ik ga weer even een uurtje liggen. Het is nog steeds koud en we lossen elkaar iedere anderhalf uur af. Dan gezellig langs de kust, daar heb ik me op verheugd, de zon komt op (Yes, alweer), maar het is van korte duur, binnen no time zitten we weer in de mist en van de kust is niets te zien. We houden wind uit het Noorden, de wind wordt steeds harder en hakken tegen de golven in. Langzaam maar gestaag vorderen we. Vanaf de Maasvlakte tot IJmuiden zouden we in 4,5 uur moeten kunnen doen, dan zouden we 's ochtends om 07.00 uur al aankomen, dat zou lekker zijn, kunnen we eerst nog even wat bij slapen. Als we langs de tenthuisjes van Helios, bij Bloemendaal varen, is er door de mist helemaal niets te zien. We zetten de Nederlandse radio aan, daar horen we de filemeldingen naar Zandvoort, vanwege de familie race dagen en het prachtige zomerweer. Wij dragen nog steeds onze Michelin outfit, bontmuts op tegen de snijdende wind, dikke shawl om. Maar af en toe hebben we nu ook weer zon en in de loop van de dag, kan er al 1 trui tussenuit. De Noordenwind is nu toegenomen tot 23 knopen, de golven zijn nu 2 meter hoog, de stroming maximaal tegen en we vorderen met 0,8 knoop per uur terwijl de afstand tot de pieren nog 9 Nmijl bedraagt. 1 knoop is een snelheidsmaat, dan leg je 1 Nmijl (een afstandsmaat) af per uur. Op deze manier hebben we nog bijna 10 uur te gaan, slik. We kunnen er niets aan veranderen, er komen van de tegenovergestelde kant hordes zeilboten langs sjezen, die van hun heerlijke zomerdag gaan genieten. Ze komen er nog wel achter als ze terug moeten. Uiteindelijk komen we om 13.00 uur voor de pieren, de zee is wild en woest, spannend om naar binnen te varen. Roderick moet uit alle macht sturen om niet tegen de Zuidpier aangezet te worden. En dan zijn we ineens in rustig water, we leggen langszij aan in de beschutting van de hoge kademuur aan de Noordzijde van de Seaport Marina. Wauw het is hier warm, gauw 3 lagen uit. We bellen via onze laatste Azoren tikken en Franse tikken op de telefoon de familie, dat we veiling binnen zijn. Dan gaan we ons melden bij het havenkantoor, dat is een hele tippel, we liggen op de verste plaats in deze marina, onze benen zijn van rubber. Meteen daarna een lekkere hete douche en dan de zon op je hoofd. Dat voelt al een stuk beter. Twee uur later staan broer en schoonzus Fred en Henny aan boord en arriveren Mirella en Bart, onze kleinzoon. He wat een heerlijk weerzien. Tijd om te knuffelen. Bart is inmiddels een kilometer gegroeid en zegt met zware stem, Hallo Oma. Ik smelt helemaal als ik dat hoor.  Fred kondigt aan dat Henny en hij ons mee uit eten nemen, dat resulteert in een overdadig diner in het heerlijke Chinese restaurant naast de haven. We hebben gesmuld, eindelijk weer eens echt Cantonees en Szechuan, heerlijk. We hebben ons tonnetje rond gegeten en ons daarma aan boord gehesen, waar we direct ons bedje ingedoken zijn. En wat hebben we geslapen, we liggen zo beschut er is nauwelijks enige beweging in het schip en het was doodstil. Wat een luxe. Morgen blijven we hier nog een dagje en dan gaan we verder op weg naar Anjum.

Volgens de berekeningen hebben we 4 uren nodig om

Verzonden met Windows Mail