Zaterdag, 19 mei 2012, Vanochtend nog even geklust en opgeruimd en daarna ankerop, een klein stukje verder naar een baai met een stadje,Baie Vaihatu, positie 09.56 S 139.07 W Ook weer een schitterende baai, maar dit keer geen strandje, wel een aantal huizen en een beeldschoon kerkje omringd door hoge bergen. Het ankeren kost ons moeite, er zijn ongelooflijke rukwinden, van niets naar 30 knopen, verder komen er valwinden van de bergen afrazen. Na 3 keer ankeren liggen we eindelijk. Meteen na ons komt er een boot vlak voor ons ankeren, deze jongeman is alleen, Shane, hij komt de dicht voor ons uit en is zo attent direct zijn anker weer op te halen en het een stukje verder opnieuw te proberen. We nodigen hem uit voor een drankje, daar zijn we net aan toe, hij boft ik had net supergelukt kruidenbrood gebakken, dus een biertje en een plak kruidenbrood met mojo verde (uit Gran Canaria).Hij komt overgezwommen, een heel beleefde knul, onder de tatouages. Hij heeft zijn schip voor 1 dollar gekocht, het was aan het zinken, heeft het mooi opgeknapt, een paar zeilboeken gekocht en zichzelf leren zeilen en is vervolgens vanuit California via Mexico de Pacific overgestoken, samen met zijn kat. De nacht was waardeloos, door de valwinden liggen we ongelooflijk aan de ketting te rukken en zwieren we heen en weer, daarbij gaat de ketting over de rotsen en dat geeft het geluid van een heel groot krijtje over een schoolbord. Gek word je ervan. Op een gegeven moment voelen we dat het anker losschiet en een paar meter verder weer vastgrijpt. Ruk boem knars. We hebben de electronische ankerwacht aan en die gaat ook steeds af. Van slapen komt dus niets, we liggen dichtbij de zijkant met rotsblokken, we weten dat we bewegen, maar kunnen geen hand voor ogen zien. Gelukkig blijft vanaf 5 uur de positie vrijwel hetzelfde.
Zondag, 20 mei 2012, Baie Vaitahu, Tahuata. We liggen nog steeds en overdag is het allemaal weer te overzien. De ongelooflijke rukwinden en ook buien blijven de hele dag doorgaan. We gaan opnieuw ankeren, Shane, de buurman, duikt in het water om te kijken waar een plek met zand is, waar we het anker kunnen laten zakken. Een hele groep dolfijnen komt de baai in zwemmen, ze blijven heel lang en geven ook nog wat acrobatische toeren ten beste. We gaan met de rubberboot naar de kant. In korte broek, omdat we een hoge gladde begroeide trap moeten opklimmen vanuit zee, daarna ritst Roderick zijn pijpen aan en ik gooi mijn lange zijden krinkelrok er overheen en supernetjes lopen wij op zondag door het stadje. We willen namelijk ook het kerkje bezoeken. Het begint weer te regenen, ik stop mijn fotocamera nog extra in mijn tas om deze droog te houden, maar dan volgt de RAMP, als ik hem weer pak, valt hij uit mijn handen en klettert van grote hoogte op straat. En nu is hij overleden en ben ik erg droevig. Roderick heeft nog geprobeerd om hem wat leven in te blazen, maar zo te zien, gaat dat niet lukken. We gaan toch het stadje in, heel klein, een paar straten, maar keurig verzorgd, mooi in de verf, goed onderhouden, een gemeenschapsruimte, een gezondheidscentrum, een school en zoals al gezegd een beeldschoon kerkje met muren van grote ronde zwarte kiezelstenen (kinderkopjes) met openslaande ramen met hout en glas in lood en heel grote lichthouten deuren, met Polynesisch houtsnijwerk. Het is heel rustig, de mensen die we tegenkomen zijn erg vriendelijk, de huizen hebben veel vruchtbomen en bloemen op het erf en natuurlijk kipjes, ook zien we veel varkens. bij een huisje staan we te kijken naar een piep klein varkentje dat aan een touwtje op het terras staat. Kregen we meteen van de dame daar een zak bananen aangeboden. Leuk toch. Daarna terug naar het schip, jerrycans, flessen en emmers ophalen, er is hier een watertap op de wal. Met een volgeladen rubbenboot weer terug, alles in de tank overgieten en dan nog een keer. De watermaker heeft toch nog veel kuren en alles wat we op deze manier kunnen tanken is mooi meegenomen. Verder blijft het rukwinden, regen zon, luiken open, luiken dicht enz.
Maandag, 21 mei 2012, Van Tahuata naar Fatu Hiva.
Om 5 uur staan we op en om kwart voor 6 zeilen we al de baai uit. We gaan naar Fatu Hiva, 45 Nm zuidelijker gelegen, tegen de heersende winden in, dus we hebben extra tijd nodig. We varen langs de kust van Tahuata, en genieten van het uitzicht. De Marquesas zijn vulkaaneilanden, maar ik denk nog tamelijk jong, dus niet geërodeerd, daardoor houden de bergen nog hun scherpe, grillige vormen, door de vele regenval zijn ze prachtig begroeid. Terwijl we daar varen krijgen we windshift na windshift, dan komt de wind van stuurboord, dan van bakboord, twee tellen later recht van voor en dan weer van achter. Eenmaal buiten de eilanden kunnen we goed zeilen, er staat een flinke wind en behoorlijk hoge golven, maar we schieten lekker op. De laatste 2 uur zetten we de motor bij, we hebben dan de wind pal tegen, na 9 uur zeilen varen we op de Hanavavebaai in het eiland Fatu Hiva aan, Pos 10.28 S 138.40 W. Jammer genoeg verdwijnt het hele eiland in de wolken en begint het flink te regenen. We zien dus niet zoveel van al het moois. De baai zelf is gewoon dramatisch mooi, rotsen, bergen, palmen, blokken enz. "Zo iets van moois" Er ligt een flink aantal zeilschepen voor anker. We hebben moeite een plekje te veroveren en als we dan het anker uitgooien, houdt het niet of we komen te dicht bij een ander schip, of als we draaien komen we veel te dicht bij de rotswand. De baai is maar heel klein en erg diep.
We hebben wel 10 keer opnieuw geankerd en nu liggen we eindelijk in 22 m. diep water, daar is Roderick niet gelukkig mee, dus hebben we met de dinghy een 2e anker uitgebracht, onderhand is het 18.00 uur geworden en zitten we nog in het donker te klooien. We hadden het zo mooi voorbereid. Maar we liggen en voor zover we nu zien, gaat het prima. Wordt vervolgd, groetjes van een Happy Bird en een droevig Birdje.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten