30 juni 2012 Manihi

Ja jullie lezen het goed, we zijn vanochtend gearriveerd in Manihi, een atol in de Tuamotu archipel, pos 14.27 S 146.02 W . We hebben er 5 dagen en nachten over gedaan. Het is erg goed gegaan, met wat aanpassingen, bergen kussens en veel rusttijd (echt waar) was het goed te doen. We zijn natuurlijk wel moe. De laatste dag hebben we veel moeite moeten doen om langzamer te varen, anders zouden we midden in de nacht aankomen en tot 8 uur 's ochtends moeten wachten voordat we de pas binnen konden varen. En gewoon ergens stilliggen kan niet, de oceaan is hier 4000 meter diep. Zo'n lange ankerketting hebben we echt niet. Rustig liggen dobberen wil ook niet altijd lukken, je bent al gauw een speelbal van de golven. Dit keer hadden we wel weer last van de onderwater bergen, die veroorzaken een "ondiepte" van 3000 meter, daar lopen de golven zich op de bodem tegen te pletter en dat geeft aan de oppervlakte een heel woelige zee met golven van alle kanten. Je wordt dan echt van alle kanten gebeukt. Een atol is een koraaleiland, heel laag, vrijwel niet te zien vanaf de oceaan, alleen de palmbomen die er groeien zie je ineens uit het water opdoemen. Je moet een atol zien als een grote ring van allemaal kleine eilandjes, ter hoogte van een Nederlandse dijk, die al dan niet aan elkaar vastzitten. De ring is maar een meter of 50 breed, alleen aan het uiteinde ontstaat er wat meer land, daar ligt dan meestal een dorpje. De meeste atols zijn onbewoond. Aan de oceaan kant bevindt zich een gigantisch uitgestrekt rif onder water, vaak 10 maal zo groot als het zichtbare atol, dit rif biedt tevens de bescherming tegen het water geweld. Binnen de ring van koraal bevindt zich een lagune en dan moet je qua afmeting denken aan het Markermeer of zo. In wezen kun je het zien als een groot meer, omgeven door een koraaldijk met palmbomen, midden in de oceaan. Dus zowel buiten als binnen zeewater. Door de koraalring heen lopen geulen, ingesleten door de oceaan, soms is er een toegangspas geschikt voor boten, waardoor je de lagune binnen kunt varen. De tijd waarop dit kan, luistert heel nauw. Het is maar een smalle geul en tijdens eb en vloed staat daar een ongelooflijke stroming, vaak van meer dan 9 knopen, ons schip vaart maximaal 7 knopen, de oceaan perst met geweld het water naar binnen, voor de ingang is er daardoor veel dwarsstroom, draaikolken, stroomversnellingen, stroomrafels, dat samen met de gigantische stroming in de pas, de niet altijd zichtbare ondieptes, de riffen onder water, de koraalhoofden,(dit zijn torens van koraal die overal vanaf de bodem omhoog groeien) dit alles tezamen maakt de entrée tot een spannende onderneming.
Goed we hebben dus ons huiswerk netjes gedaan, hoogwater om 8.00 uur, dus op dat moment willen we voor de pas aankomen, zodat we met slack naar binnen kunnen varen. De hele laatste dag dus continue de tijd van aankomst in de gaten gehouden. Eerst steeds reven, de zeilen kleiner maken, omdat we veel te snel gingen, aan het eind de motor erbij omdat de wind ineens weer op was. Klokslag 8 zijn we bij de pas, trots dat we zijn, dat we dit zo mooi uitgekiend hebben. De pas ziet er niet uitnodigend uit, draaikolken, golven en zicht op uitgebreide riffen en rare dingen. We hebben de doortocht helemaal in ons hoofd zitten, dus hup daar gaan we. Ik sta aan het stuurwiel, Roderick op de boeg om het water op gevaren af te speuren. Er zitten wat locals voor een huisje op de kade. Wij zwaaien, zij zwaaien vriendelijk terug. Ze zwaaien wel heel enthousiast, dat gebeurt wel vaker, want ze vinden het wat leuk een vrouw aan het roer, maar ze blijven zwaaien! Wij hebben ogen te kort, zigzag om alle obstakels heen, het is nauw, rif links, rif rechts. Ze roepen en wuiven, wat willen ze toch? Ineens hoor ik roepen: Don't move! Ja dat is makkelijk gezegd, het schip wordt door de stroming en de golven meegenomen, dus ik hard achteruit, dat wil ook niet, want dan wijkt het schip eerst naar bakboord en daar zit ik vlak bij het rif. Ze willen dat we naar de kade komen, ja maar hoe. Kortom tusssen twee riffen in midden in het woelige water, heb ik het schip omgekeerd (eigenlijk een knap staaltje, vind ik zelf), we zijn weer naar buiten de oceaan opgevaren, weer door alle draaikolken enz. Buitengaats hebben we (lees Roderick) eerst een stapel stootwillen langszij gehangen, lijnen klaargemaakt, die zijn al weken niet gebruikt, omdat we alleen steeds achter ons anker liggen en dan weer naar binnen en afmeren langs de kade. Pfoeh! Daar beweren de locals dat het laagwater is, in al onze gidsen en de computer staat, dat het nu hoogwater is. Maar eigenlijk bedoelen ze, dat er niet genoeg water staat om over de drempel te varen. Verderop zouden we zo op het rif varen. Dus nu moeten we nog anderhalf uur wachten, dan kan het wel. We maken een praatje met ze en Roderick gaat het "dorp" in en komt met 2 baguettes en een zak donutachtige krakelingen terug. Goede zaak. Daarna ga ik een dorpje om, een jongedame op de fiets begeleidt me. Het water is zo helder, vanaf de kant zie je koraalbosjes en van die schitterend gekleurde visjes. Het is trouwens een echt dorpje, met verharde straten, gemeentehuis, postkantoor, kinderen met fietsen, bloembakken en veel honden. Grappig zo in de Middle of Nowhere. Eindelijk gaan we dan echt de lagune binnen en dat is echt spannend, de diepte verandert binnen een paar meter van 22 meter naar 2,5 meter, overal riffen en stellages voor de parelcultuur, hier komen de zwarte parels vandaan. Roderick staat voor op de boeg te speuren en geeft aanwijzingen beetje bakboord, beetje stuurboord. En nu liggen we in het paradijs, zo mooi. Er liggen nog 4 boten, 3 kennen we er al, bij de 4e gaan we even kennismaken, daarna terug aan boord, een lekker koud biertje en nog een donut, we zijn beide in slaap gevallen, dus nu is het onderhand donker. Volgende keer verder, groetjes Roderick en Yvonne

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

29 juni 2012 onderweg naar Manihi

Nog steeds onderweg, niets schokkends of speciaals te melden. We gaan nog steeds met een lekkere snelheid richting West naar Manihi, daar moeten we volgens plan morgenochtend aankomen en rond 8.00 uur door de toegangspas. Onze positie om 11.00 LT 14.12 S 144.50 W Het enige probleem is nu, dat we eigenlijk te hard opschieten, waardoor we rond 4 uur 's nachts daar aankomen, dus in de loop van vandaag moeten we gaan afremmen. Morgen weten we meer. R&Y

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

28 juni 2012 Onderweg naar de Tuamotu's

Donderdag, 28 juni 2012, nog steeds onderweg naar de Tuamotu's, vanaf maandagavond de motor aangehad, er is werkelijk geen greintje wind, de zee ziet eruit als Moiree-zijde. Er zijn geen windgolven, maar de continue oceaandeining is er wel. Als je dan ligt te dobberen, vallen alle zeilen weer in en met een klap weer de andere kant op, een schip komt namelijk altijd dwars op de golven te liggen, als er geen voortgang is. Maandagnacht dus de hele tijd op de motor gevaren, dinsdagoverdag weer niets, af en toe geprobeerd op zeil wat verder te drijven, maar na zonsondergang hadden we er genoeg van, de motor moet toch regelmatig aan om ons van stroom te voorzien, als er geen wind en geen voortgang is, waardoor de sleepgenerator ook geen ampères levert. Het schiet dus niet echt op, vanaf dinsdagnacht continue de motor aangehad, het is ongelooflijk, er staat geen zuchtje wind, geen beest te zien, een compleet lege oceaan, woensdag overdag ook de hele dag op de motor, we worden hier wel flauw van. We halen nieuwe weerberichten op met de SSB, het blijft knudde en straks gaat er wel wat wind komen, maar die is dan recht tegen, dat zou betekenen nog 2 dagen motoren. Daar hebben we geen zin in, dus we hebben het vaarschema omgegooid, vannacht om 24.00 uur hebben we de motor uitgezet, de zeilen staan alvast aan de goede kant, als er een zuchtje komt, varen we nu verder pal west naar het eiland Manihi. Op deze breedtegraad komt er wat wind en daar gaan we dan gebruik van maken. En dat is gelukt, de eerste uren heel langzaam met 2 knoopjes per uur, maar daar zijn we al heel blij mee. Vanaf 12.00 uur,donderdag, zet de wind echt lekker door, en gaan we met alle zeilen vol, genua, kotterfok en grootzeil, richting Manihi, dat pal west van ons ligt. Onze positie is om deze tijd 13.54 S 142.56 W . We hebben nog zeker 2 dagen nodig en moeten dan op de juiste tijd de pas door om in de lagune te kunnen komen, dat wordt nog een flink gereken, we vinden dat ook heel spannend, er staat zo'n waanzinnige stroming in zo'n pas, dat het schip compleet onbestuurbaar wordt, daarom moet je er doorheen precies op de kentering van het tij, met slack dus. Verder zijn er in de lagunes overal koraalhoofden, hoge torens van koraal, net onder water, die niet op de kaart staan. We zijn er best wel een beetje zenuwachtig voor. Maar het is een heel apart gebied, dus we willen zeker een paar eilanden aandoen. Het is nu ook broedseizoen voor de haaien, die allemaal naar de atol lagunes vertrekken. t Zal mij benieuwen. We zeilen nu dus weer lekker door, het is met het luie leven weer gedaan, ik heb net brood gebakken, er staan 3 geurige broodjes uit te dampen, die zullen waarschijnlijk geen lang leven hebben, de thermosfles met eigen gemaakte Yoghurt staat te rijpen, gisteren heeft Roderick in een stortbui weer 30 liter water opgevangen in emmers, we zijn er maar druk mee. Tot zover voor vandaag, groetjes R&Y

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

26 juni 2012, onderweg naar de Tuamotu's

Ons bezoek aan Daniëls Bay hebben we beperkt tot 1 overnachting. Het is één van de meest beeldschone baaien, maar het waterhalen was bijna ondoenlijk,werkelijk een hachelijke onderneming maar dat schrijf ik nog wel op de website met de foto's. Toen we de weersvoorspelling gingen bekijken voor de komende week, bleek dat er maar 2 dagen met wat wind verwacht werden, namelijk zondag en maandag, daarna meer dan een week windstil. We willen naar de Tuamotu's, 4 tot 6 etmalen varen, dus zijn we direct zondagochtend vroeg vertrokken. Zondag inderdaad een supertocht, zowel overdag als 's nachts, maandagmiddag kakte de wind alweer in. Nu proberen we weer dmv onze passaatzeilvoering in ieder geval in beweging te blijven, af en toe een uurtje de motor aan voor de energie. We gaan momenteel met 2 knopen per uur, nog bijna 280 Nm te gaan, dus voorlopig zijn we er nog niet. We hebben verschillende alternatieve aanloopbestemmingen opgezocht, omdat we niet in het donker door een pas of langs de koraalriffen willen. En net als bij iedere andere lange overtocht moeten we onze dieselvoorraad met veel zorg bewaken. Op de Tuamotu's kun je in principe niets kopen en voor het invaren en uitvaren van zo'n atoleiland hebben we de motor dringend nodig. Zoals al eerder vermeld, de eilanden liggen heel ver uit elkaar, Frans Polynesië bestaat uit 118 eilanden, verdeeld over 5 archipels, uitgestrooid over een oppervlakte van de Pacific Ocean van 5,5 vierkante kilometer. Om jullie een impressie te geven: We leggen de kaart over Europa heen met Tahiti op Parijs, dan liggen de Iles Marquises (Marquesas) in Zweden, Les Gambier in Bulgarije, Les Australes in Sardinië, Maupiti in Bretagne en de Tuamotu's in Polen. De eerstvolgende grote "stad" wordt Papeete op Tahiti, waar we allereerst op zoek gaan naar een opticien om Roderick zijn bril in elkaar te laten knutselen en een nieuw fototoestel te kopen. Maar dat gaat nog wel 2 weken duren voor we daar zijn. Nu sukkelen we door, het is hier 33,9 graden, 12.00 uur 's middags, stralende zon, weinig golven en zo goed als geen wind. Waarschijnlijk liggen jullie nu allemaal in bed, want het tijdverschil met Nederland bedraagt nu 12 uur. Onze positie is op 26 juni 12.00 LT 11.40 S 141.16 W. Qua gezondheid is het goed te doen, meerendeel van de tijd lig ik op de kuipbank of zit ik ingebed in de kussens, maar ik draai 's nachts een wacht van 3 uur en in ieder geval 's ochtends ook 3 uur, dan kan Roderick ook wat rusten. Maar die moet het leeuwendeel van het zeilwerk nu alleen doen. Normaal verander ik de zeilen zelf, vergroten, verkleinen, overstag en nu is dat alleen zijn werk. Kracht zetten kan ik nog helemaal niet, daarentegen kook ik nu ook weer zelf, dus ik kan hem wel weer een beetje verwennen. De zee is momenteel heel rustig, dus dat is heel plezierig. We kregen net bericht over de mail dat Lonesome George is overleden. Nou vonden we het best wel een sukkelige schildpad, maar het heeft toch wel iets, dat we hem nog net in levende lijve hebben gezien op Galapagos. Dat kunnen niet veel mensen ons nazeggen. Nu is dus de hele soort uitgestorven. Maar kijk nog even op onze website naar die mooie foto van de kont van George... Genoeg gekletst, Fred, familie en vrienden een fijne verjaardag. Liefs Roderick en Yvonne

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com