He, he, we zijn vertrokken uit New Zealand. Dat heeft langer geduurd dan dat we verwacht hadden. De ene depressie volgde de volgende op en dat geeft hier nou eenmaal een puist wind. Even voor de goede orde, we hebben een prima tijd gehad hier, het is een beeldschoon land, de meeste mensen waren bijzonder vriendelijk en behulpzaam voor ons, op die ene rottige immigratie-ambtenaar na, die ons (voor ons gevoel onterecht) een boete heeft gegeven. Verder vind ik nog steeds de kosten van het levensonderhoud erg hoog, nooit gedacht dat ik in Holland ooit zou denken: Wat is het goedkoop hier. Vooral in de buurt van Opua is het nog duurder. Onze versvoorraad vanuit Whangarei was al behoorlijk geslonken, dus dat moest weer met beleid aangevuld worden. Bij ieder eiland wat we hier aan doen, moeten we de verse groenten, fruit, zaden, melkproducten, boter en vlees inleveren. Dus het is altijd een hoop gepuzzel, wat we precies mee gaan nemen en hoeveel. Hoewel bij deze prijzen, blijven de aanschaffingen zeker binnen de perken. Er is geen supermarkt in Opua, maar we mochten een auto van iemand lenen, dus konden we even langs Paihia rijden. Toen waren we echt klaar voor vertrek, maar het was nog steeds stom weer en het wordt kouder en kouder. Het is hier nu tegen de winter. Intussen werd ik ook flink zenuwachtig want ons visum is intussen verlopen. Iedere keer hebben we weer gebeld en gemaild naar de douane, dat we op dit moment niet konden vertrekken, maar waarschijnlijk....en iedere keer moesten we het weer verschuiven. Het is echt onveilig om te vertrekken. Woensdag was het dan zover, een weerslot (weather window) dat er redelijk uitzag. Alle vertrekkers blij, wij waren niet de enige die lagen te wachten. Dinsdag het schip zeilklaar gemaakt, alles op zijn plaats, alles goed zeilvast gezet, eten voorgekookt, kaarten op volgorde. We zijn er helemaal klaar voor. Het schip is tot de puntjes in orde. Nou daar zouden we nog wel achterkomen. Omdat we morgen al vertrekken, mogen we vandaag alvast vol tanken en wordt de btw , die betaald is, morgen op vertoon van ons uitklaringsbewijs van de rekening afgetrokken. Nou dat scheelt toch mooi op een bedrag van 254 NZDollar, 36 dollar. Die willen we wel. Het weer klaart wat op, dus losgooien dan gaan we naar de tanksteiger. Er waren er natuurlijk meer met dat briljante idee, dus hebben we eerst een uur in de wind en de stroming (rivier) rondjes liggen draaien. Maar nu zijn wij aan de beurt. Roderick wil de tankdop er af schroeven, is er geen beweging in te krijgen. Shit! Wat zullen we nou hebben, nog nooit een probleem mee gehad. Beetje meer kracht, nog niet, de plastic handle om de dop te openen, breekt doormidden. Roderick raakt al aardig verhit, hoewel het bijzonder waterkoud is. Dan de lierhandle maar gebruiken, dat wil altijd, die past precies in de uitsparing en daar kun je een grote slag mee maken. Als Roderick dat dan probeert, breekt zo het hele binnenwerk van de sluiting van de tankdop af, helemaal vergaan. Maar hij moet toch open. Boormachine erbij, je moet je voorstellen, de tankvuldop zit op het allerachterste puntje, aan de buitenkant van het schip, onder het hekwerk. Roderick is razend, het is bijna niet te doen en we worden kouder en kouder. Heike en Kai komen langs, Nana en Markus bieden hulp, maar niemand kan er echt wat aan doen. R. probeert door middel van 2 gaten te boren daar onze universele openmaker van moeilijke vuldoppen in te steken en hem dan open te draaien. Het metalen gereedschap raakt volkomen verbogen. Einde verhaal. Wat nu. R. is niet meer aanspreekbaar, hij is zo verschrikkelijk boos. Uitboren kan ook niet, want dan varen we met een open aansluiting, waar het water door binnen kan komen, dan zijn we pas echt in last. We besluiten de 2e tank te vullen, dan die inhoud naar de hoofdtank over te pompen, alleen dat is maar een klein pompje en dat duurt bijna 2 uur. Intussen is het stikdonker geworden en stortregent het weer. Hij klimt op de steiger om te tanken, eerst wil het apparaat niks, daarna geeft hij weer geen bon, die nodig is voor de BTW teruggave. Hoera. Een tank vol, dan geduldig wachten op het overpompen. Natuurlijk komt er nu een schip, dat ook wil tanken, maar die heeft begrip voor ons probleem en meert zolang af. Intussen loopt ons Internetaccount af binnen een half uur en we moeten nog een laatste keer alle weerplaatjes ophalen. Achter de hoge steiger hebben we geen ontvangst, dus R.klimt met de laptop in zijn hand, in de regen, op de steiger om verderop te proberen contact te maken. Dan nog een keer tanken, natuurlijk weer geen bon en dan mogen we in het pikdonker terug naar ons plekje aan de steiger. Misschien 500 meter, maar het kan niet op, een donderslag waar iedereen verstijfd van staat, windstoten, hagel, doodeng. Ik zit voorop met de zaklantaarn en schijn alle obstakels aan, nog een hoekje om, dan zijn we bij de B steiger. Nu nog naar ons plekje, ik schijn vooruit, maar R. denkt dat we er al zijn en die begint alvast in te sturen. Ik roepen terug! terug! Je bent verkeerds! Maar hij hoort niets en stuurt verder naar binnen. We liggen nu halfbakken tussen de schepen, moeten achteruit steken, de stroom neemt het schip mee, de wind doet er zijn eigen ding mee, het giet, giert van de wind en pikdonker, kortom het feest is kompleet. We zwoegen ons uit deze penibele situatie en varen dan onze eigen box in, waar gelukkig iemand van een buurschip is aan komen snellen om ons te helpen. We liggen vast, zonder schade aan onszelf of aan een ander schip. Phoe! Roderick is nog steeds over de rooie. Eerst warme chocolademelk, een paar slaapzakken op de bank en dan rustig een filmpje kijken. Morgen vertrek.
Woensdag, 29 mei 2013, 's Ochtendsvroeg, eerste verrassing er is vannacht iets tegen onze buiskap opgewaaid of zo, er zit een groot gat in het plasticraam. Kan er ook nog wel bij. Dan naar de douane. Dat is lachten, er staat al een lange rij cruisers tot over de straat te wachten. Het is een gezellig uurtje wachten, voordat we aan de beurt zijn. Geen enkel probleem met ons verlopen visum. Dag en tot ziens in november. Roderick gaat nog langs Catermarine, die hebben gelukkig een vuldop voor de tank. Daar gaat hij zich in New Caledonia mee bezig houden. Dan kunnen we echt weg, Het is stralend weer en we vertrekken met zo'n 25 schepen tegelijk, de rivier af in de ebstroom, zacht windje erbij, het lijkt wel vakantie, Alleen berekoud, dik aangekleed, mutsen op, pakken aan, driedubbele lagen. We hebben een heerlijke zeildag en 's nachts zijn we verzeild geraakt in het hart van het hogedrukgebied, wat er aan zou komen en is alle wind weg. Dan dobberen we alleen maar, de golven duwen het schip continue heen en weer, dus de zeilen klapperen en bengen tegen de verstaging. We zijn nu om 12.00 uur lokale tijd, 90 Nmijl verder, nog 777 Nmijl te gaan. En met iedere graad die we noordelijker komen, wordt het al warmer. Het scheelt nu al. Onze positie is 33.55 S , 173.31 E. Wordt vervolgd. R&Y.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
