spreekwoord

Dinsdag, 14 juli 2015, aankomst Rodrigues.
Jullie kennen vast het spreekwoord: Roep geen hee, voordat je over de brug bent! Nou wij kennen het ook, maar dan uit de praktijk. We hadden wat beslommeringen en tegenslagen, vooral in het Indonesische stuk, maar daar over in de website meer, maar uiteindelijk hadden we qua zeilen een superovertocht, we hadden vanaf Sunda Strait, dus het begin van de Indian Ocean, tot aan Rodrigues gerekend op 25 - 30 dagen varen en uiteindelijk hebben we die afstand in 21 dagen afgelegd. We hebben flinke velden met echt hoge golven moeten trotseren, heel wat windstoten te verwerken gehad, maar het ging prima en de Happy Bird heeft wederom getoond een superzeilschip te zijn. Het ging echt hartstikke goed. De laatste dag en vooral nacht voor de landing kwamen we wederom in een veld met echt hoge golven terecht, zeker 5 meter hoog en miljoenen achter elkaar, de wind giert, maar wat het extra moeilijk maakte was dat we nu dwars op de golven moesten blijven varen, omdat we geen hoogte meer mogen verliezen. We hebben een aantal keren een flinke plens zout water over ons heen gekregen, maar het lukte allemaal wonderwel. En we gingen wel zo hard, de boot was niet in te tomen. Een zware nacht werd het en bij het eerste ochtendlicht zien we in een waas Rodrigues liggen in de wolken. Wauw, dat hebben we keurig gedaan, we zijn trots! Ik ga vast maar wat opruimen, want de healthofficer komt aan boord en nog wat andere officials. En hoe schoner de boot oogt, des te beter. Zo laat ze straks maar komen, we kleden ons fatsoenlijk aan en gaan vol goede moed het laatste traject in. Hee daar ligt nog 1 chocolaatje, die is mijn! Er zit een hard stuk in, kies gebroken! Nee he! En niet zo'n beetje stuk ook er is bijna niets meer van over. Dat is mooi shit! Okay vinden we wel een oplossing voor. Nu even ons hoofd erbij houden, want de golven worden steeds driester. Dan komt het punt dat je de Port Captain en de Coastguard moet oproepen om toestemming te vragen om de haven binnen te varen. Haven betekent in andere landen gewoon wat voor ons een baai is, waar je kunt ankeren. De een voor de ander wil van alles van ons weten en steeds moeten we weer wachten tot zij ons weer oproepen, want we mogen nog niet naar binnen. Iedere keer is er ook weer overleg tussen de Port Captain en de Coastguard. Als we dan eindelijk onze permissie krijgen, zijn de geleide lijn, die we moeten volgen naar de kust al voorbij. Die lijn wordt aangegeven door verschillende geleide bakens, die je exact in het verlengde van elkaar moet houden, dan ga je precies tussen de riffen door en kom je aan bij een smalle beboeide geul naar de kant. Nu moeten we tegen de wind en golven in bij het begin van de geleidelijn zien te komen. Zoals gezegd, de golven zijn 5 meter hoog met omkrullende kruinen en de wind giert als een gek. We zetten de motor bij, maar het blijft lastig en bijna ondoenlijk. En dan gaat het motoralarm af, oververhitting, geen koelwater! Wat we in Indonesia ook hadden, dus dan toch verder op alleen zeil. We doen er alles aan, maken extra slagen, varen zelfs af en toe met de fok bak, om maar tussen de boeienlijn terecht te komen, maar we krijgen het niet voor elkaar. Het scheelt maar 100 meter en we krijgen het niet voor elkaar en de riffen zijn hier akelig dichtbij. We hebben al contact gemaakt met de Port Captain en nu vragen we sleepboothulp aan, want anders kan het wel eens naar aflopen. Niemand antwoord: Ja we komen er aan, dus roepen we ook de Coastguard op, de tijd dringt. En ja daar komt een Rib van de Coastguard aangesjeesd, die gooit een sleeplijn over en begint meteen te slepen, Roderick staat nog voorop, ik aan het stuurwiel, maar de zeilen staan nog op uiteraard. Begint de sleepbootkapitein te roepen: Laat die zeilen zakken, laat die zeilen zakken! Ja dat snappen wij ook wel, maar onze zeilen moeten ingerold worden en hij kan dat niet zien. Dus ik ga aan de lieren, maar omdat het voorzeil onderhand tijdens het slepen bak staat, is dat met geen mogelijkheid in te draaien en dan is er toch een flink taalprobleem. Kortom de hele handel loopt vast, de schoten moeten gelost worden, arme Roderick krijgt die tegen zijn hoofd, alles flappert en slaat en de Captain maar roepen over de marifoon, dat die zeilen weg moeten. We doen er alles aan en besluiten dan gewoon de sleeplijn los te gooien en eerst de zeilen binnen te halen. Maar dat is niet makkelijk meer nu. Niets zit meer normaal op zijn plaats, tot overmaat van ramp wordt Roderick zijn bril van zijn hoofd geslagen ( Ja de tweede), dus die staat halfkippig op een springend voordek te zwoegen. Okay, we proberen het nog een keer, de zeilen zijn weg, opnieuw de sleeplijn bevestigd en daar gaan we. De RIB heeft er best wel moeite mee, want het spookt behoorlijk en de doorgang door het rif is in deze omstandigheden best wel nauw. Maar het gaat allemaal. Ineens zien we nu ook de grote sleepboot in volle vaart op ons afkomen, wat krijgen we nu! Gaan ze nu de sleep overgeven? Wat blijkt de Coastguard en de Port Captain zijn elkaar een beetje vliegen aan het afvangen, denken we. Roderick roept ze op, dat we liever de situatie willen houden, zoals het nu gaat. Na wat gemor, blijft het ook zo, de RIB sleept ons en de grote sleepboot gaat naast ons mee. Ineens denken we aan de lijn van de sleepgenerator. Shit, waarschijnlijk is een van de boten er overheen gevaren, de lijn zit muurvast, dat kan gevaarlijk worden, als de achterkant van ons schip tegen gehouden wordt door de lijn en de voorkant voortgesleept wordt. Het enige wat Roderick kan doen is de sluiting losmaken en daar gaat ons mooie systeem naar de bodem. Kassa! Dan komen we bij de ankerplaats, er is niet veel ruimte, er ligt een vrachtschip aan de kade en alle jachten moeten nu buiten ankeren. Roderick staat te beven van de stress, die kan wel huilen om wat er allemaal met ons mooie schip gebeurt. Dan komen er 2 cruisers in een dinghy aangesjeesd, 1 stapt direct aan boord, we denken dat jullie wat hulp kunnen gebruiken. Ze zien een vrouwtje achter het stuurwiel, Nou ga maar liever naar het voordek, we moeten ankeren en mijn man heeft zijn bril verloren. Zo gezegd, zo gedaan. We liggen, nu komt toch wel de stress eruit. Tjee, wat een gedoe. Maar daar komt de Australier Neil alweer aan met in zijn handen een theedoek, waarin een eigen gebakken brood zit, dan kunnen we tenminste ontbijten. Wat lief! Vervolgens hoort hij Rodericks verhaal aan, dat er iets niet goed is met de impellor en dat we geen reserve meer hebben. Hij gaat de boten langs om overal te vragen of iemand een passende impellor voor ons heeft. En ja, wat een geluk, het schip Mala stelt hem meteen beschikbaar. Wat doet dat je goed! Een uur later komt er weer een dinghy aangevaren. Wat is er aan de hand met jullie? Wat sneu voor jullie, jullie zijn al 30 dagen op zee? Hier heb je een warm stokbrood net van de bakker. Nog een ander biedt aan om even onder de boot te duiken om te kijken of de lijn niet om het roer of om de propellor gedraaid is. Echt hartverwarmend! Dan komt de healtofficer alweer aan boord met al zijn vragenlijsten en formulieren, vervolgens de Coastguard. We hebben geen tijd om adem te halen. Dan roept de immigratie ons op, dat we ons op de kant moeten melden. Meteen daarna meldt de douane zich. Maar onze dinghy ligt nog halfleeg op het voordek, dus Neil kun je ons aub naar de kant brengen en straks weer ophalen? De hele papierwinkel afgehandeld, dan het dorp in om een ATM machine te zoeken, want we moeten de rekening van de healtofficer betalen, 647 Mauritius Rupee. Hoeveel dat is? Weten wij ook niet, want we hebben geen internet. Kan het jullie nu wel vertellen, er gaan ongeveer 38 MUR in 1 Euro. Dan op zoek naar een telefoonwinkel voor een Rodrigues telefoonnummer en Internetacces. Allemaal geregeld. Wij blij.Op de terugweg komen we de vrouw van Neil tegen, die ons aanroept, dat we meteen met haar mee terug kunnen varen. Ze steekt ons nog gauw een pakje baconblokjes toe, zodat we die vanavond bij het brood kunnen eten, eieren hebben we nog. Ongelooflijk hoe we door iedereen vertroeteld worden. We zijn meteen niet zielig meer. Rodrigues heeft een heel eigen sfeer, de bevolking is Creools, erg vriendelijk, kleurrijk gekleed, dames met strakke broeken, diep uitgesneden fleurige bloesjes, flinke borsten en enorme billen, prachtige kindjes en iedereen kunstig gevlochten haar. Eenmaal weer aan boord zijn we uitgeteld. Er staat ons weer heel wat werk te wachten, morgen moet Roderick absoluut de motor weer aan de praat krijgen, want het vrachtschip vertrekt de volgende dag en dan moet iedereen uit de weg zijn.
Nu is het donderdag de 16e juli 2015. De motor loopt weer als een zonnetje, het vrachtschip is weg, wij mogen aan de kade liggen samen met de andere cruisers, de Port Captain komt even praten, die had ons iets over bier horen zeggen. Ja dat klopt, we vroegen of Neil ons een lift naar de kant kon geven en dan konden we even een biertje drinken... Nou de Port Captain vindt dat hier bij de supermarkt het bier te duur is, dus als we hem het geld geven, neemt hij goedkoper bier voor ons mee, als hij terugkomt van huis. Een uurtje later staat hij op de kade met een tray blikjes bier. De man van wie de impellor hebben gekregen, wil van geen betaling weten en doet zijn verhaal, dat toen hij eens in nood zat, hij ook zo maar geholpen werd. Dus in feite het Pay Forward systeem, of een beetje Wie goed doet, goed ontmoet. Ja wij zouden een ander ook helpen. Onze internetkaart werkte helaas niet, vandaar dat we jullie niet konden bereiken, 4 keer met de Helpoffice gebeld en zie ook dat werkt nu ook. Verder zit hier een prima supermarkt, we hebben onszelf op allerhande heerlijke dingen getracteerd, Brie, een stuk Emmenthaler, Pepersalami verse baguetter erbij. Mmmm. Er zit hier een piepkleine computershop, maat garage, waar we onze laptop gebracht hebben en toen we van de supermarkt terugliepen werden we al geroepen, dat hij klaar was en weer werkte. De geheugenkaart was gebroken, nieuwe erin en een half uur later hebben we voor 60 euro weer een werkende laptop. We waren vanochtend al om 5.00 uur in touw omdat we op tijd ankerop moesten om het vrachtschip de ruimte te geven, dus toen we eindelijk aan de kade lagen, moesten we direct allerhande zaken regelen, het ontbijt was er in de drukte bij ingeschoten, maar we hebben alweer een superklein restaurantje gevonden met zulk heerlijk eten. Echt Creools, rijst met een Porkcurry, verse boontjes en pepers, een linzensaus eroverheen, verse zuurkoop erbij, het was zo heerlijk en ook weer voor een habbekrats. We zien het verblijf hier wel zitten. Zo zien jullie, we maken af en toe nog eens wat mee. Liefs van ons en binnenkort komen de foto's en wat extra info ook op de website.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com