Donderdag, 11 oktober 2012, Vava'u Tonga, positie 18.39 S 173.59 W. Tja we zijn al weer 170 Nmijl verderop gevaren naar de volgende eilandengroep, bijna 340 km dus weer, we hadden stevige wind op de kop en felle golven, de hele weg hebben we ons met handen en voeten schrap moeten zetten en evengoed schoof ik diverse malen gewoon van de kuipbank af op de grond, verder bij iedere handeling de grootste moeite om overeind te blijven. Niet echt comfortabel, maar we schoten wel enorm op. Met 7 knopen door de stikdonkere nacht racen, zo snel en heftig als je niets kunt zien, geen maan, geen sterren, maar door deze dagen te gaan met deze wind konden we het in anderhalve dag en 1 nacht halen, anders moet je nog een tweede nacht. Dinsdag om 8.00 uur vertrokken en woensdag al om 13.00 voeren we de pas in bij Vava'u. Supersnel dus. We waren al van plan dinsdag te vertrekken, onze tijd gaat een beetje dringen. Het vertrek was bijna niet doorgegaan, omdat we (lees ik) eerst nog een strandwandeling wilden maken. Maandag eerst weer 5 km gewandeld naar de customs om weer uit te klaren, gelukkig kregen we halverwege weer een lift aangeboden in de laadbak van een pick-up truck. Daar zaten al een paar werklui en een oudere Tongaman compleet met biezen rok om. Hij had zichzelf een geintje beloofd en begon in het Tonga tegen ons te praten en een lol dat hij had, dus wij direct een heel onzinverhaal in het Nederlands tegen hem gehouden, toen moest hij helemaal lachen. Uitklaren en dan weer de hele weg terug lopen, er kwam geen auto meer langs, wel een jongen op een fiets, die ons de halve weg begeleid heeft. Op school leren ze allemaal Engels, dus we kunnen dan een gesprekje aanknopen, dat willen ze allemaal graag. We gaan weer terug naar het schip om alle papieren, paspoorten en zo weer aan boord te brengen, dan nemen we even rust en een uurtje later gaan we naar het strand, dat wil ik nog graag zien voor vertrek. We hebben van een andere cruiser gehoord, dat er een pad door het bos is naar de andere kant van het eiland, dat gaan we dus doen. Het pad was behoorlijk lang, soms ook wat onguur, twee kanten dicht bush en heel veel troep. Op zijn kop liggende kapotte auto's, huisraad, plastic zooi, ook allemaal door de vloedgolf van de tsunami hier naar toe gespoeld. Nu ontdek je echt wat een impact zo'n natuurramp heeft. Eindelijk komen we bij de oceaan aan en op een mooie strook helder strand, mooie schelpen liggen er, eigenlijk voornamelijk slakkenhuizen, maar hele mooie. Schelpen zoeken dus. We moeten de tijd in de gaten houden dat we voor donker terug zijn. We gaan vanaf hier over het strand om de punt van het eiland heen terug naar de baai waar de boot ligt. Dus wij lopen, de afstand is veel verder dan gedacht en dat niet alleen, het strand houdt om de bocht op en we moeten verder over puntige scherpe lavabrokken met overal poeltjes water en er komt geen eind aan. In de verte zien we weer een lichte streep zand, dus daar worstelen we ons in hoog tempo naar toe, eindelijk daar aangekomen blijkt het geen zand, maar een hele opgeworpen wal van kleine koraalbrokken. Door de tsunami is al het koraal afgebroken, het rif is bijna helemaal glad, en in kleine brokken aangespoeld, er is niet op te lopen, je zakt weg, de brokken zijn alle vormen, je kunt je voet er niet opzetten, het is haast niet te doen. We moeten voortmaken want de zon gaat al lager, R. besluit dat we gaan proberen om een stuk af te steken door de bosjes. Nou dat hebben we geweten, klimplanten, struikelplanten, stekelbosjes, dooie bomen, waar we overheen moeten, gaten holen, na een half uur ploeteren, besluiten we om terug naar zee te ploeteren, want daar kunnen we beter in het halfduister lopen als hier, hier verdwaal je echt. Terug naar zee dus, in marstempo zwoegen we door, R op zijn plastic schoentjes, ik op mijn sandalen, we zijn al bekaf, hebben het bloedheet en maar een half flesje water bij ons. Hup door, zover mogelijk voordat het echt donker is. Electriciteit hebben ze hier niet, het is dus gewoon pikdonker, een half uur na zonsondergang. Gelukkig volgt er weer een groot stuk strand, wij blij, maar dit zand is zo scherp, dat we onze tenen openhalen eraan. Verder ook ongelooflijk veel aangespoelde zooi. Iedere stap moet je goed kijken waar je je voeten neerzet. In het schemerduister komen we bij de laatste baai, we kunnen het schip in de verte zien liggen, maar moeten de baai helemaal volgen, hier heeft de tsunami flink huisgehouden er liggen zeker nog 50 tot 100 grote dikke (meer dan een meter dik) bomen dwars over het strand, daar moeten we overheen en onderdoor en dat in hoog tempo. Dan nog 1 baai over de lavarotsen en poeltjes, het is nu bijna helemaal donker, wolken muggen zoemen om ons hoofd. Op de tast klimmen we de pier op, waar aan het eind onze dinghy afgemeerd ligt, in het stikdonker de lijnen lossen en op weg naar het grote schip, wat ook onverlicht is, we hadden dit heel anders gepland. Schip gevonden, aan boord geklommen, ieder anderhalve liter water gedronken en rechtstreeks in bed gevallen. We kunnen geen pap meer zeggen, morgenochtend moeten we om 6.00 uur op om heel vroeg te vertrekken. We zien dat morgen wel of we dat nog aankunnen. Het wonder is, dat we geen van beide onze enkels verzwikt hebben, geen benen gebroken hebben,niks, we hebben alleen heel dikke knieën. Voor het vergelijk het was een wandeltocht met hindernisbaan van Julianadorp naar Callantsoog in marstempo. Eenmaal thuis zijn we toch wel heel trots dat we dit volbracht hebben. En de volgende ochtend vonden we het toch zonde om dit gunstige weer/wind moment voorbij te laten gaan, dus zijn we toch vertrokken, Die Hards als we zijn geworden. Nu zijn we dus in Vava'u, ook Tonga, een wereld van verschil. Luxe huizen, restaurantjes, duikscholen en alle verzamelde cruisers, die hier vandaan wachten op een gunstig moment om naar New Zealand of Australië te vertrekken. Er liggen zeker meer dan 100 schepen afgemeerd. Er is een bar/restaurant waar de zeilers elkaar ontmoeten, een stuk of 30 komen we de laatste tijd overal tegen, omdat die dezelfde route volgden, maar hier zijn ook de schepen, die de zuidelijke eilanden bezocht hebben. Heel veel oude bekenden uit Panama, de San Blas enzovoort. Zo hartstikke leuk. Vanaf het begin van de pas tot aan het stadje was het bijna nog een uur op de motor varen, door een landschap zoals langs de Moezel of de Neckar, lage groene heuvels, overal eilandjes, Roderick begon al direct te zingen: Ja een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn... Eenmaal afgemeerd,waren we bekaf van de tocht, maar kregen geen tijd om even tot rust te komen,terwijl de motor nog liep, kwam dinghy na dinghy langs om even gedag te zeggen, hartstikke leuk natuurlijk, we hebben ons dus opgekalefaterd, na een doorwaakte nacht zien wij er ook niet zo florissant meer uit, zijn naar de kant gevaren om een supergrote pizza met een glas ijskoud bier te gaan nuttigen, tijdens het aangenaam samenzijn met de andere zeilers. We hadden al meer dan een week geen biertje of cola meer aan boord, dus lekker dat het smaakte. Donderdag weer vroeg gestart, we moeten eerst weer naar de douane en immigratie om opnieuw in te klaren, bij de douane staan we in de rij, er vertrekken vandaag ook een aantal cruisers, dus dat duurt even, dan moeten we snel terug, want er is om 11.00 uur in de Aquariumbar iemand uit New Zealand die een soort voordracht houdt over New Zealand en Opua in het bijzonder, over de douane eisen, de visa, wat we aan voedingsmiddelen mee mogen nemen, wat het ministerie van landbouw in beslag gaat nemen, voorlichting over de marina, de werf, de mogelijkheid van het aanschaffen van een auto, verzekeringen, welke certificaten we moeten kunnen overleggen enzovoort. Allemaal super nuttige informatie. Ook daar zijn weer mensen die we nog uit Panama kennen, daar maar een lunch gebruikt en dan alsnog naar immigratie. Dan op zoek naar een ATM machine (flappentapper) want we zijn al door onze Pa'anga's heen. De geldautomaat werkt niet, shit, R. in de bank vragen, Okay ze gaan hem vullen, dus een uur later hebben we toch weer geld te besteden. Dan op zoek naar een bakker, de versmarkt en hopenlijk wat blikjes cola en bier. We hebben wel een beetje genoeg van alle zoete aardbeiengazeuse. We vinden een liquorshop, waar we met onze scheepspapieren Duty Free kunnen kopen, dat scheelt mooi 15% belasting. Ze verkopen Heinekenbier, geen lokaal bier. Nou dan gaan we nu voor Heineken. Het is wel prijzig. We zeggen dat we straks terugkomen met een karretje, het is namelijk best ver lopen, maar de winkel gaat over een kwartier dicht. Wat hadden we dan willen hebben, nou 2x24 blikjes bier en 2x24 blikjes Coca cola. Nou doet u dat maar, we brengen u wel even weg. Staat er voor de deur een kleine Heineken bestelwagentje, ik kon ook meerijden met de tassen en Roderick loopt terug. Meneer brengt me tot aan de steiger, laadt alle spullen uit, vraagt welke dinghy van mij is en zet het ook nog allemaal in de dinghy, over service gesproken.. En nu zijn we echt moe, ik ga proberen om morgen de website bij te werken en de foto's te plaatsen, R. vaart met de dinghy van boot tot boot om foto's en informatie via de computerstick uit te wisselen, we zijn gewoon hartstikke druk. Tot mails Yvonne.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten